Ik had een PREnatale depressie
Ik had een PREnatale depressie
Heel graag wil ik mijn verhaal doen. Omdat ik hoop dat er vrouwen ook met mijn verhaal geholpen zijn. Ik vind het hartstikke goed dat er meer en meer aandacht geschonken wordt aan de postnatale depressie, waardoor deze nare aandoening uit de taboesfeer gehaald wordt, er meer begrip gecreëerd wordt en zodat vrouwen die aan een PND lijden sneller en beter geholpen kunnen worden. Maar ik vind dat de PREnatale depressie dezelfde aandacht verdient; nu nog een ondergeschoven kindje, waar toch ook veel vrouwen aan en onder lijden. Daarom mijn verhaal…
Mijn vriend en ik wilden graag een kindje. Dolblij waren we dan ook toen ik eenmaal zwanger was. Zwanger worden ging niet 1,2,3 bij ons, dus toen de test eenmaal positief uitsloeg, kun je je vast wel voorstellen hoe blij wij waren.
Echter, al snel in mijn zwangerschap werd ik misselijk en ontzettend moe. En ik werd neerslachtig. Nou had ik daar voor mijn zwangerschap ook wel al een beetje last van, maar ik dacht dat het moeilijk zwanger worden in combinatie met werkstress daar de schuld van was. Ik had verwacht dat het sombere gevoel zou verdwijnen tijdens de zwangerschap, maar dat was maar niet zo. Het tegenovergestelde: het werd alleen maar erger.
Ik ben eigen baas en besloot mijn werk op een laag pitje te zetten, in de hoop dat ik me daardoor beter zou gaan voelen en eindelijk van mijn zwangerschap kon gaan genieten. Maar ook dat veranderde niets. Ik gooide het op de zwangerschapshormonen. Het zou vast beter worden als ik voorbij de 3 maanden zwangerschap was en ook die nare misselijkheid zou afnemen.
De misselijkheid nam af, maar mijn sombere gevoel en over-emotionele buien allerminst.
Toen kon ik er niet meer omheen: ben ik misschien depressief? Ik zag echt nergens meer de lol van in. Ik kon niet genieten van de dagelijkse dingen, ik kon maar amper mijn bed uitkomen ’s ochtends, ik wilde eigenlijk niet meer met vrienden afspreken, maar belangrijker nog: ik kon maar niet genieten van mijn zwangerschap. Ik zag mijn buik groeien en ik voelde de eerste bewegingen, maar het deed me niets.
Ik voelde me zo ontzettend schuldig naar mijn vriend en vooral naar het kindje in mijn buik. Hoe kon ik nou niet dolgelukkig zijn?? Ik schaamde me dood.
Op een gegeven moment was de situatie bijna niet meer houdbaar. We hebben hulp gezocht en gelukkig hebben we een hele lieve, betrokken arts. Zij ondernam meteen actie. Ik ben doorverwezen naar een psycholoog en heb intensieve psychotherapie gekregen. Daarnaast heb ik wat voedingssupplementen voorgeschreven gekregen en kreeg ik hormoontherapie. Antidepressiva was ook een mogelijkheid, maar ik wilde dat pas nemen als ik niet verder kwam met waar ik mee begonnen was.
Gelukkig is antidepressiva niet nodig geweest. Ik ging relatief snel vooruit en begon de mooie dingen van het leven weer in te zien. Niet van de ene op de andere dag natuurlijk, maar met kleine stapjes. Daar was ik al heel gelukkig mee.
Omdat een postnatale depressie in de lijn der verwachting ligt na een prenatale depressie was ik als de dood dat de progressie maar van korte duur zou zijn. Maar toen ons dochtertje er eenmaal was, bleef ik vooruit gaan. Wat een geluk was dat. Ik kon oprecht genieten van ons meisje en van ons mooie gezinnetje.
Nu is mijn dochtertje een half jaar oud. Ze doet het hartstikke goed. Ze is zo’n lief en makkelijk meisje. Ze slaapt goed, eet goed en lacht wat af. We hebben een beetje routine gevonden in ons leven als gezin. Allemaal factoren die het er alleen maar makkelijker op maken.
En natuurlijk ben ik nog niet helemaal de oude, onderhoud ik trouw mijn psychotherapie, ik neem de tijd voor yoga en doe aan mindfulness, maar ik durf wel al te zeggen dat ik op 80% van mijn ‘Oude Ik’ zit, en daar ben ik intens gelukkig mee.
Wat ik wil zeggen tegen al die andere vrouwen die worstelen met depressieve gevoelens tijdens hun zwangerschap: laat je horen! 5 tot 10% van de zwangere vrouwen lijdt aan een prenatale depressie, dat is niet niks. Herken je jezelf in mijn verhaal, roep dan hulp in. Het is veel te zonde om zwaar gebukt te gaan onder – in mijn geval – hormonen (of welke andere oorzaak dan ook) als je met hulp ook kunt genieten van iets dat een prachtige tijd zou moeten zijn. Had ik zelf maar eerder aan de bel getrokken. Ik hoop dat ik jullie met mijn verhaal een moeilijke tijd (langer dan nodig) kan besparen.
Wil je meer lezen over dit onderwerp? Dan zijn wellicht de volgende artikelen ook interessant voor jou:
Ik had een postnatale depressie
Vaders kunnen ook een postnatale depressie krijgen
Het zal je maar gebeuren: een allergische reactie op je zwangerschap
