Isa over haar bevalling en het belang van een rustige kraamtijd
Isa vertelt over haar bevalling en over het belang van rust nemen in je kraamtijd.
Na een pittige zwangerschap met verschillende complicaties werd ik met 38 weken ingeleid. Ik was er aan toe; klaar voor mijn kindje en klaar met mijn zwangerschap. Ik had me inmiddels goed ingelezen in de (ingeleide) bevalling en de kraamtijd. Ik was voorbereid. Dacht ik. De bevalling werd ingeleid op maandag, op woensdag konden mijn vliezen pas worden gebroken en op vrijdagochtend werd besloten tot een keizersnede bij 8 centimeter ontsluiting. Hij bleek een sterrenkijker, wat er samen met het inleiden voor had gezorgd dat de ontsluiting zo ontzettend traag vorderde. Ik was gesloopt en volledig uitgeput, maar op het moment dat mijn zoon voor het eerst op mijn borst werd gelegd, voelde ik niets dan liefde. Gelukkig maar, dat heeft de natuur goed geregeld. Maar het is ook een verraderlijk trucje.
Ik had het gelezen en ik had het gehoord. De kraamtijd kan pittig zijn, een keizersnede is niet niks en zo’n kleintje is wennen. De valkuilen waren bekend. En ik ben er met ogen open ingestapt. Op maandag mochten mijn zoon en ik naar huis. Eindelijk, na een week ziekenhuis! Toen we thuiskwamen, stond na een uur de kraamzorg op de stoep. Na een korte introductie vroeg ze ons; “waar hebben jullie behoefte aan?”. Ons resolute antwoord: “een douche en ons eigen bed”. Hierop besloot de kraamhulp ons ruimte te geven en te vertrekken met de boodschap dat ze de volgende dag om 11.00 terug zou komen. Nu kon het genieten beginnen, met zijn drieën voor het eerst thuis. Niets bleek minder waar. Onze zoon moest wennen, wij moesten wennen en die nacht was hij extreem onrustig. De twijfel sloeg toe; wat wil hij, waarom huilt hij, heeft hij weer honger? Daarnaast waren we (ok, ik iets meer dan hij) gebroken na een bevalling van bijna een week.
Geen oog dichtgedaan de eerste nacht. De kraamzorg kwam om 11 uur. Ik was inmiddels gedoucht, aangekleed en deed smachtend de deur open toen ze aanbelde. Of ze koffie wilde, vroeg ik. De kraamzorg keek bedenkelijk; ‘ik ben enigszins in de war, jij hebt toch een keizersnede gehad?’. Ik snapte de zorg niet; ja, de wond deed pijn, maar ik voelde me prima en vol adrenaline vanwege de kleine man. Helaas (achteraf) bleek de kraamzorg weinig doortastend en besloot dat het goed ging met ons en kraamzorg van 11.00-15.00 prima voldoende was. De dag erna liep ik voorzichtig naar het terras aan de overkant van de straat voor een koffie in de zon zonder kind (bij de kraamhulp) en op de dag daarna kwam er twee keer bezoek, het consultatiebureau voor de gehoorscreening, de verloskundige voor controle en een nieuwe kraamhulp. En toen gebeurde het… ik stortte volledig in. De adrenaline was uitgewerkt, ik kon alleen nog maar huilen, mijn zoon helaas ook en ik kon geenszins meer aangeven wat ik wilde voor mij of mijn kind.
De nieuwe kraamhulp bleek zeer ervaren en doortastend, zo ook mijn zus die er die middag was. Het betekende mijn bed in, de baby bij de kraamhulp, slapen, (op)eten wat gemaakt werd, het huishouden zonder terughoudendheid laten overnemen, hulp accepteren en me vooral en alleen richten op het kleine mannetje wat ik zojuist op de wereld had gezet en hem leren kennen. Gelukkig bleef zij nog drie dagen.
Voor de tweede weet ik heel zeker; ik kom de eerste week mijn bed niet uit, laat me in de watten leggen en profiteer in alle opzichten van de zorg en hulp van de kraamzorg. Zoals de kraamhulp die laatste dagen zei; jouw enige zorg en prioriteit is het in leven houden van je kindje en het zorgen voor jezelf. Amen!
Meer lezen over de kraamtijd? Check dan het artikel Do’s & Don’ts voor kraambezoek.
Of de tip van Daniëlle Oerlemans: De best bitchy kraamhulp.
