De bevalling van Marije
Daar zit je dan thuis (nou ja zitten…..dat was niet helemaal het geval met een dochter van 1 die vrolijk en veeleisend rond huppelt), 33 weken zwanger van een tweeling. De gynaecoloog raadde ten zeerste aan om bij week 33 toch ECHT die out of office aan te zetten om mij fysiek en mentaal voor te bereiden op de komst van onze zoon en dochter. En tweelingen komen zo goed als altijd een aantal weken eerder, dus het zou zomaar kunnen dat ik nog maar 2 weken had…..
Die 2 weken werden er 3….4….5….6…7….Bij 39,5 week ging ik voor controle naar het ziekenhuis, voelde me topfit, maar was blijkbaar toch wat warrig toen ik bij de gyn op tafel mijn fietssleutel (en telefoon) had laten liggen en nog even aanklopte op haar deur. WAT? Ben je op de fiets de hele stad door gegaan?! Dat zou ik vanaf nu maar even laten, op dat zadel met die toeter van een buik, aldus haar advies.
Bij 40 weken werd ik ingeleid (ik kan prima zwanger zijn, maar er komt bij mij op de een of andere manier nooit een closure). Er is geen eindpunt, die kinderen blijven maar hoog en droog zitten. Kind 1 bij 42 weken ingeleid, twinnies nu bij 40 weken.
Bij meerling bevallingen vragen ze of er co-assistenten bij aanwezig mogen zijn, ja hoor wat ons betreft wel, alles voor het goede doel. En opeens zie je daar een bekend gezicht uit die kroeg in de Pijp en nog een vaag bekend gezicht…even schakelen zeg maar…..
Schoonvader (gepensioneerd gynaecoloog) had ’s ochtends voor vertrek richting ziekenhuis nog geroepen, als de eerste er uit is, dient nummer 2 zich meestal 10 minuten later aan, geef het max een kwartier. Dat werd 4 kwartier (!) en voelde als 44 kwartier.
Nummer 1, zoonlief, sterrenkijker (hebben we dat ook een keer meegemaakt oe…aarg…au) was er uit en werd meteen op mijn borst gelegd. Gekreukeld en wel lag hij daar en ik zat ademloos naar hem te kijken…..totdat ik heel snel back to reality kwam….wacht er moet er nog 1 uit, haal hem weg, ik moet FOCUSSEN! Als het aan dochterlief had gelegen was ze gerust nog 2 weken blijven zitten, maar “de poort” stond open, dus sorry schat, het moet NU gaan gebeuren. Na 50 minuten hoorde ik in de verte artsen over een keizersnee praten, ik riep neeeee wacht laten we het nog 1 x proberen!!!
Stel je voor, 1 kind via natuurlijke bevalling en 1 kind via keizersnee, we gaan ALLES doen om dat te vermijden! En “we” werd ook letterlijk we. Daar stonden 2 gynaecologen duwend en drukkend op mijn buik om haar naar beneden te krijgen, Yes We Can, Yes We Can!
En Yes “we” konden het, 2 x 7 pond in mijn armen en in de 7e hemel…:-)
Reageer op artikel:
De bevalling van Marije
