De bevalling van Lieke
Na een tweede heftige bevalling was de conclusie van de al uren hechtende dokter heel simpel: dit doen we maar niet meer. Een eventuele volgende zwangerschap zou dus eindigen met een keizersnede. Drie jaar later was derde dochterlief het daar in de baarmoeder helemaal mee eens en bleef, om niemand in twijfel te helpen, dan ook maar gewoon lekker in stuit liggen.
Op de dag van de geplande keizersnede (uitgesteld vanwege verjaardag grote zus) leek alles perfect te verlopen. Relaxed liet ik alles over me heen komen. De ruggenprik eindigde in een op de grond liggende flauw gevallen man die dat naaldje toch wel erg diep vond gaan. Enfin, keizersnede met een half uur uitgesteld totdat de anti-flauwval-medicijnen voor manlief gingen werken. Want anders wilde ze hem er liever niet bij hebben.
Na wat onbeduidend getrek aan de buik kwam er over het blauwe operatiedoek een schattig huilend meisje te voorschijn. Ik kon niet wachten om haar echt goed te bekijken maar plotseling werd ze weggetrokken en hoorde ik achter het doek van alles over hechtpleisters. Zo naïf als je blijkbaar bent in handen van de medische wereld vroeg ik nog: Gaan jullie mij met pleisters hechten? Wat gemompel aan de andere kant waaruit ik opmaakte dat het ging om ons kersverse levende popje.
Uiteindelijk was het de arts-assistent die uitleg kwam geven. De gynaecoloog was in de veronderstelling dat de billen van mijn dochter de vliezen waren. Met twee flinke snedes wilde ze die openmaken…Oeps. Twee dagen later deed de verpleegster het meisje in bad met een trotse vader ernaast. De hechtpleisters werden even verwijderd waarop ze zei: geen zorgen hoor meneer. Over 18 jaar kan ze gewoon in een stringetje naar het strand.
Reageer op artikel:
De bevalling van Lieke
