Drie uur met een dreumes in de lucht
Allereerst wil aan iedereen die afgelopen week bij mij in het vliegtuig zat mijn excuses aanbieden. Vliegen met vier kinderen, waaronder een dreumes die met geen mogelijkheid langer dan twintig seconde stil kan blijven zitten. En dan een vlucht van drie uur.
Zodra je het vliegtuig binnenloopt met 3 kinderen voor je en eentje in je armen zie je de mensen in hun hoofd al hopen dat je hun rij voorbij loopt. Wij hadden deze keer de voorste rij geboekt, een beetje extra beenruimte, zodat onze lieve, ondeugende dreumes daar een beetje kan spelen, in ieder geval, zo had ik het voor me gezien. Toen we gingen zitten en ik bij voorbaat al mijn excuses aanbood aan de mensen om mij heen, kreeg ik nog wel wat lieve reacties van ‘ach, onze kinderen zijn ook klein geweest’ of ‘nou, zo’n schatje kan toch niet vervelend zijn’. Opgelucht ging ik zitten, ik had een tas vol koekjes, knijpfruit, bananen en speelgoedjes mee. Had er – erg naïef- nog een tijdschrift bijgegooid voor mezelf, maar dat tijdschrift is ongelezen mee heen gegaan en ook ongelezen weer mee terug gekomen van vakantie.
Toen we bijna gingen vertrekken en we de riemen aan moesten doen en dreumes op schoot moest gaan, begonnen de eerste minuten van een reis die heel lang ging duren. Onze dreumes – een echte jongen – is nou niet bepaald het type dat rustig op schoot gaat zitten en zich een boekje laat voorlezen. Hij begon al meteen aan de riem te trekken, probeerde op alle mogelijke manieren die riem los te krijgen. Pfff, het verlossende piepje: de riemen mochten los. Ik liet hem bij mijn voeten spelen, maar ook daar had hij het na precies 30 seconden wel gezien, hij wilde het gangpad op. Vooruit dan maar, ik wandel wel achter je aan. Halverwege kwam de kar met eten en drinken eraan: ik probeerde mezelf te halveren en ergens bij een meneer – die not amused was – te schuilen tot de kar voorbij was. Gelukkig dreumes kon z’n wandeling weer voortzetten, totdat een paar minuten later de kar weer op zijn weg terug was. We hebben de 3 uur gevuld met lopen door het gangpad, trekken aan de deurklink van de wc, het raampje heeft hij wel zevenhonderd-en-negen-en-negentig keer dichtgeschoven (en ik dus weer open). Ik heb even zo vaak aan de medepassagiers mijn excuses aangeboden en ik ben nog nooit zo blij geweest toen de landing werd ingezet. Hij is de liefste en leukste van ons leven, maar voorlopig zit er geen wereldreis voor je in, vriendje.
Reageer op artikel:
Drie uur met een dreumes in de lucht
