De bevalling van Isabella
Toen ik 36 weken zwanger was voelde ik telkens minder beweging van het kindje. Nou was het sowieso al niet zo’n heel bewegelijk meisje gedurende de gehele zwangerschap, maar iets voelde nu niet goed. Ik sprak mijn onrust uit bij de verloskundige, maar die voelde aan mijn buik en constateerde dat er voldoende vruchtwater was en dat het kindje goed op maat was, en het hartje klopte ook gewoon goed. Dus zorgen voor niets zei ze. Maar het zat me toch niet lekker.
Een week later, en de bewegingen van ons meisje werden er niet drukker op. Normaal gesproken voelde ik in de avond wel beweging, als ik in bed lag en me erop concentreerde, maar ook dat werd voor mijn gevoel minder. Dus toch maar weer de verloskundige gevraagd te voelen en te luisteren en weer leek alles toch okay. Maar die nacht kon ik er niet van slapen. De hele nacht liggen woelen en onrustig geweest, en de volgende ochtend heb ik meteen de telefoon gepakt en de verloskundige gevraagd me toch echt door te sturen naar een echoscopist voor een echo, want ik wilde gewoon meer zekerheid.
Ik kon gelukkig meteen terecht, en mijn man die eigenlijk altijd alles wel gelooft en nooit een probleem ergens in ziet, wilde toch ook wel graag mee. Een hele lieve echoscopist bekeek de echo met ons, en inderdaad alles leek er goed uit te zien. Waarschijnlijk lag de kleine lekker te luieren zei ze. Ze voegde er nog voor de grap aan toe ‘Als ze dit nou de komende maanden blíjft doen, dan wordt dat een hele makkelijke kraamtijd voor jullie. Ik zou maar lekker genieten van dit rustige meisje!’. Maar toch zat het me nog steeds niet lekker.
Geen idee meer waar en wanneer ik er ooit over had gehoord, maar ineens kwam de Echo Doppler in me op. Dus ik vroeg de echoscopiste of ze daar misschien ook nog naar kon kijken. Van wat ik me ervan kon herinneren was het de Echo Doppler die de belangrijke bloedstromingen door de navelstreng zou kunnen checken. Ze zei dat dit eigenlijk niet zomaar mocht zonder specifieke medische indicatie, maar omdat ze merkte dat ik nog steeds bezorgd was deed ze het toch maar. En gelukkig maar, want ze schrok van wat ze zag; de stroming door de navelstreng was helemaal niet meer zo goed! Ergens was ik in shock, maar ook opgelucht, want nu was er duidelijkheid. En mijn gevoel had het dus bij het juiste eind!
De verloskundige werd geïnformeerd en in overleg met de gynaecoloog was het beter als ik me de volgende ochtend zou melden, want dan zouden ze toch maar de bevalling inleiden. Zouden we ineens de volgende dag ouders worden!!??
Uiteraard hebben we allebei die nacht geen oog dicht gedaan. Gespannen en zenuwachtig, maar ook blij reden we de volgende ochtend al vroeg naar het ziekenhuis. Eenmaal daar ging het eigenlijk allemaal heel snel. Nadat er een gel was ingebracht om de ontsluiting op gang te brengen, lieten de weeën niet lang op zich wachten. Acht uur later (en een heerlijke ruggeprik verder) had ik volledige ontsluiting en na een half uurtje persen was daar onze lieve Lieve. We hebben nog een paar daagjes in het ziekenhuis overnacht, omdat ze haar goed wilde monitoren, maar toen alles goed bleek, mochten we naar huis. Wat een feest was dat!
Alles gaat heel goed. Ze lacht, ze drinkt, ze poept, ze plast en ze slaapt goed. Maar boy oh boy, ben ik even blij dat ik tijdens de zwangerschap mijn gevoel heb gevolgd. Ik moet er niet aan denken hoe het anders had kunnen aflopen.
