De bevalling van Kristien
De bevalling van ons eerste kindje, 3 jaar geleden, hadden we heel bewust in het ziekenhuis gepland. Geen idee hadden we van wat we konden verwachten van een bevalling op zich, dus leek het ons een hele veilige gedachte om dan in het ziekenhuis te bevallen, waar alles voor handen was, mocht dat nodig zijn.
Het was een hele gemakkelijke bevalling, gelukkig bleken er absoluut geen noodgrepen of directe hulp van ziekenhuisattributen en artsen nodig. Maar ondanks het feit dat alles zo voorspoedig was verlopen, vonden we de nasleep in het ziekenhuis wel een beetje een domper. Ineens viel ons de wat steriele ruimte op, en we verlangden gewoon naar ons eigen huis, onze eigen vertrouwde omgeving en ik wilde naar mijn eigen bed… Echt geen sneer naar het ziekenhuis toe, want ze hebben ons fantastisch geholpen en bijgestaan, alleen hebben we toen wel naar elkaar toe uitgesproken dat we bij een eventueel tweede kindje wel lekker thuis zouden willen bevallen.
En dat moment kwam een half jaar geleden. Zwanger van een dochtertje hadden we ons goed laten informeren over de thuisbevalling. Dat leek ons nog steeds toch wel een hele fijne optie.
Op een avond zat ik een beetje te googelen, toen ik op een site terechtkwam waar iemand haar ervaring over een badbevalling deelde. Haar verhaal sprak me zo enorm aan. Ik dacht dat mijn vriend dat echt helemaal niets zou vinden, maar toen ik het idee opperde, vond hij het zo’n gek idee nog niet. En hoe meer informatie we daarover inwonnen en hoe dichter we de uitgerekende datum naderden, hoe enthousiaster we werden.
Zo gezegd, zo gedaan: in overleg met de verloskundige een bad geregeld (gelukkig had zij hier al goede ervaringen mee gehad, anders hadden we ons misschien nog wel bedacht)! Mijn man vond het allemaal reuzespannend en heeft een paar keer geoefend met het bad opzetten, zodat we precies wisten hoeveel tijd dat in beslag zou nemen en om er zeker van te zijn dat het niet alsnog op hét moment van de waarheid fout zou gaan. Ik stiekem met de gordijnen dicht al een beetje in een droog bad geoefend met zitten en puffen… wij zouden in ieder geval goed voorbereid die bevalling in de tang nemen.
En dat is gelukt. Het was op donderdagochtend toen de weeën begonnen. Een week voor de uitgerekende datum. In eerste instantie voelde ik het meer rommelen dan dat het echt weeën waren, maar toen de regelmaat erin begon te komen, heb ik mijn vriend toch maar gevraagd snel naar huis te komen, en ook de verloskundige zou eraan komen. Mijn moeder had ons zoontje opgehaald, want we wilden dit liever in alle rust met z’n tweeën doen, niet wetende hoe het allemaal zou verlopen en wat dat voor invloed op ons zoontje zou hebben.
Ik zou liegen als ik zeg dat de weeën een eitje waren, maar toen de ontsluiting een centimeter of vijf op weg was en ik in het warme bad mocht gaan zitten, voelde dat zo ontzettend fijn! De temperatuur van het warme water werkte echt heel erg ontspannend en het leek zelfs de pijn van de weeën een beetje te temperen. Het was ook echt mijn domein waarin ik me heerlijk vrij kon bewegen, en lekker over de zachte rand kon hangen als de weeën echt op hun heftigst waren. Ik heb een kleine 3 uur over de laatste 5 centimeter gedaan, toen de persweeën zich aandiende. En toen ons dochtertje na een kwartiertje persen ter wereld kwam, was het echt zo’n mooi, (relatief) ontspannen moment! Ik weet dat het raar klinkt, maar het was als het ware een hele zachte bevalling. Ook voor ons dochtertje, waarschijnlijk omdat de overgang vanuit de baarmoeder in het lekkere warme water en vervolgens deels in mijn armen en deels in water zo’n gelijkmatige overgang is.
Niet onbelangrijk natuurlijk: omdat het voor mij zo’n goede bevalling was, heeft mijn man het ook als een hele mooie, relaxte belevenis ervaren.
Echt, het was de beste bevallingservaring ooit. Oké, ik heb er dan wel maar twee op mijn conto staan, maar een badbevalling, ik kan het iedereen aanraden. Ik durf zelfs te denken dat ons dochtertje daarom zo’n enorm makkelijke, lieve, tevreden baby is.
