De bevalling van Emma
Dit was mijn derde zwangerschap. Ik was bijna 40 weken zwanger. Een paar weken ervoor was de baby van mijn zwangere vriendin in de buik overleden met 37 weken.
Vanaf het moment dat ik dat hoorde was ik van slag. Mijn arme vriendin en haar man, zo verdrietig. En nu liep ik daar, met mijn dikke buik. Dit zouden we samen doen en nu was haar kindje begraven en ik moest zeker op een roze wolk gaan zitten. Erg moeilijk. Mijn vriendin was enorm sterk en eiste van me dat ik moest gaan genieten van dit kindje en hun kindje in de hemel zou haar beschermengel worden.
Mijn verloskundige – aan wie ik het verhaal had verteld – beloofde me dat ik niet langer door zou hoeven lopen dan nodig, want ik wilde deze baby er gewoon graag ‘uit’ hebben.
Toen ik bijna 40 weken was besloot mijn verloskundige om mij te strippen. Niet veel later kwamen de weeën en wij gingen – net als bij de twee kindjes hiervoor – naar het ziekenhuis. Eenmaal in de kamer moest ik aan mijn vriendin denken die ook in dit ziekenhuis was bevallen van haar lieve kindje, die helaas niet levend geboren mocht worden. De weeën stopten en er leek niets meer aan de hand. Ik voelde me enorm opgelaten naar mijn verloskundige en de verpleegster en vertelde waar ik mee zat.
De verpleegster keek een beetje verbaasd en vertelde me dat zíj bij de bevalling van mijn vriendin was geweest. Het leek wel of mijn lichaam op dat moment een signaaltje kreeg dat ik mocht bevallen, want de weeën kwamen direct terug en ik denk dat ik nog geen drie kwartier later ons kindje in mijn armen had. Deze bevalling was er eentje met een lach en een traan. Aan de ene kant dankbaar dat ons kindje gezond en wel geboren was, maar ook erg verdrietig voor onze vrienden die dit ook zo graag hadden gewild. Ik stuurde haar als eerste een berichtje en al snel hadden we elkaar aan de telefoon. De volgende dag kwamen ze langs. Inmiddels zijn we jaren verder, maar nog steeds staat er een foto van hun kindje bij onze dochter in de kamer. Haar beschermengeltje!
