De bevalling van Elise
40 weken en 3 dagen zwanger en jeetje wat was ik klaar voor de bevalling.
Ons tweede kindje en we wisten nog niet wat het zou worden. Kon ons ook niet schelen, alles was welkom. Een zoontje zou leuk zijn, leuk voor zijn anderhalf jaar oudere broer, een meisje net zo leuk, dan hadden we ‘van alles wat’ om het zo maar te zeggen.
Rond 4:30 uur werd ik wakker. Geen idee eigenlijk waarvan, ik had een beetje pijn in mijn rug. Toen mijn man ook wakker werd riep hij meteen ‘weeën!!!’ en begon spastisch te timen (had hij toch nog wat opgestoken van de vorige bevalling) . Ik nog lachen want had af en toe een heeeeeel klein beetje pijn in mijn rug, maar leek in mijn ogen totaal niet op weeën. Toch maar even de verloskundige bellen vond hij. En niet voor niets, want tijdens dat telefoontje braken spontaan mijn vliezen. Omdat ik nog zo geen pijnlijke weeën had vond de verloskundige het niet nodig haast te maken, maar omdat mijn eerste bevalling slechts een uur of 4 had geduurd van begin tot eind drongen we erop aan toch alvast naar het ziekenhuis te gaan. Dat mocht, zij zou dan wel het telefoontje van het ziekenhuis afwachten wanneer het nodig was voor haar om te komen.
Snel mijn zus gebeld, zij zou stand-by staan om ons zoontje op te vangen mochten wij ineens naar het ziekenhuis moeten om te bevallen en zij was binnen een kwartiertje bij ons.
De weeën kwamen al een beetje op gang, maar prima weg te blazen. De verloskundige had nog gezegd dat ze verwachtte dat de autorit naar het ziekenhuis wellicht de weeën even kon laten stoppen, dus al te veel haast om daar te komen maakten we niet.
Rond 5:45 uur zaten we goed en wel in de auto. Onderweg daar naartoe merkte ik dat ik persdrang begon te krijgen, wat ik maar raar vond, want ik had nog verre van pijnlijke ontsluitingsweeën gehad. Maar goed, ik zei het toch maar tegen mijn man, die de pedaal wat harder indrukte. Rond 6:uur bij het ziekenhuis aangekomen, stond een verpleegkundige ons op te wachten met een rolstoel. Ik zei nog zogenaamd heel stoer ‘niet nodig hoor, ik loop wel even’, maar ze stond erop dat ik naar de kamer gereden zou worden. Ook goed! We moesten onderweg in die paar minuten wel af en toe een stopje maken omdat ik weeën moest wegpuffen, maar nog steeds redelijk zonder pijn. Eenmaal op bed gaf ik aan dat het vast niet kon, maar dat ik toch echt al persdrang had. De verpleegkundige voelde even en zei toen dat ik inderdaad al 10cm had. ‘Noujaaa, ik mag dus al persen???’. Nee, was het antwoord, of ik even kon wachten tot de verloskundige er was.
Wachten???? Geloof me, iedereen die een keer bevallen is, weet dat het niet te doen is om persdrang tegen te werken… Ik riep nog iets oneerbiedigs (met mijn hormonen als excuus) als ‘maar wat doe ik hier dan, en wat doen jullie dan als jullie me niet mogen helpen bij de bevalling???’. En als blikken konden doden, hadden de twee verpleegkundigen aan mijn bed het einde van mijn bevalling niet meegemaakt.
Gelukkig kwam juist op dat moment de verloskundige binnenwandelen, en 3 persweeën later was het klusje geklaard! Al met al 2 uur van begin tot eind en redelijk pijnloos (echt waar) was daar onze lieve zoon. Dat mijn eerste reactie was ‘hij lijkt op Joost! (… een vriendje van heel vroeger) vergeten we maar snel en wijt ik ook maar aan hormonen.
Wat een geluk! Om 10:00 uur ’s ochtends zaten we als kersvers, uitgebreid gezinnetje op de bank weer thuis aan de beschuitjes met muisjes. Alsof die afgelopen uren niets voorgesteld hadden (lichamelijk gezien dan, mentaal gezien net als bij de eerste keer een voorrecht om mee te mogen maken, het allermooiste ooit).
Als ik van bevallen mijn beroep zou kunnen maken, zou ik het doen! 😉
