Marieke
Marieke Blog Tessa 10 apr 2017

Kraamtranen vs. Mijlpalen

30 december 2014

Lieve allemaal,

Eindelijk thuis en dat is maar goed ook want de tissues in het AMC begonnen aardig op te raken na al mijn kraamtranen.

Na ruim drie weken ziekenhuisopname kwam gistermiddag het verlossende woord. Mijn tensie (een moeilijk woord voor bloeddruk) was eindelijk acceptabel. Aangezien je tot een week na een bevalling een soort van na-wee (die ik overigens ook heb gehad, aiaiai, bij deze mijn diepe respect voor alle natuurlijk bevallende moeders onder ons) van de zwangerschapsvergiftiging kan krijgen, waren die doorslaggevend. Wel slik ik nog steeds medicijnen en moet ik mij direct melden als de eclampsie-symptomen zich weer aandienen. Verder heelt mijn wond goed en ben ik geslaagd voor de opstaan-en-lopen-naar-wc-en-zelf-douchen-test. Overigens ben ik zonder Olivier nog steeds niets en nergens. Hij rijdt me vrolijk (en naar mijn smaak overigens vaak veel te hard) rond in een rolstoel en maakt de heerlijkste dingen voor me klaar (maar dat is eigenlijk niets nieuws) zodat ik goed kan aansterken, want zwak ben ik nog wel (ik ben nu zelfs drie kilo lichter dan voor mijn zwangerschap). Echt een grote schat is het.

Tja… en dan die kraamtranen. Ook die zijn mij (en daarmee Olivier) niet bespaard gebleven. Drie maanden eerder dan gepland voor het eerst moeder worden van een prachtige zoon die je helaas niet bij je kunt hebben en die nog een lange en helaas zorgelijke weg te gaan heeft, gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik heb maar gewoon aan die tranen toegegeven en… ik hou het nu al zeker een dag (ok een halve dan) droog dus het gaat de goede kant op.

Maar goed, nu over naar iets (of eigenlijk iemand) vele malen belangrijker. Onze zoon Willem. Wat doet hij het goed en wat zijn we trots op hem! Naast de ademhaling is het de eerste dagen ontzettend belangrijk dat het maag-darm-stelsel goed gaat werken. Want als hij zelf poept, krijgt hij meer voeding en als hij meer te eten krijgt, gaat hij groeien. En dat is natuurlijk wat we allemaal willen. Ik kan niet wachten totdat Willem een chubby baby is net zoals ik die zelf was (toen al cupje D, geen grap). En ja, vandaag heeft hij voor het eerst zelf gepoept dus we hebben weer een mijlpaal te pakken. Gelukkig doet melkfabriek Woerdman ook goed haar werk. Elke drie uur moet ik aan de bak (ja ook ‘s nachts) en dat is af en toe nog best puzzelen met ons tweemaal-daags-naar-Willem-in-het-AMC-schema. Tijd om mijn wallen (je weet niet wat je ziet) weg te werken en jullie op de hoogte te houden van alle ontwikkelingen en te reageren op al jullie lieve berichtjes is daarom helaas schaars. Hopelijk jullie begrip daarvoor, maar dat zit volgens mij helemaal goed. Kraamvisites en beschuit met muisjes zullen dus op de lange baan geschoven moeten worden want al onze energie gaat de komende tijd naar Willem en dat verdient hij als geen ander.

Liefs Olivier & Tessa

 

Mijn naam is Tessa, en ik ben 33 jaar. Ik woon samen met mijn vriend Olivier en zoontje Willem in Amsterdam. 

In juli 2014 kwamen wij erachter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Blijdschap alom natuurlijk. Begin december werd ik echter met spoed opgenomen in het ziekenhuis vanwege ernstige complicaties (in de volksmond zwangerschapsvergiftiging). Dat was geheel onverwacht. De avond daarvoor had ik nog tot laat een strafzitting gehad. Een spannende tijd volgde en ik was erg ziek. Omdat ik nog maar 26 weken zwanger was en de baby bovendien een groeiachterstand had, werd er alles aangedaan om de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken. Dit rekken is uiteindelijk tweeënhalve week gelukt. Op kerstavond is onze zoon Willem met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen. Een piepklein mannetje van maar 875 gram. Een zware tijd volgde met ups en downs en uiteindelijk mocht onze zoon na bijna 12 weken ziekenhuis mee naar huis.

Het gaat supergoed met hem en wij genieten elke dag volop. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis en gedurende de maanden dat Willem in het ziekenhuis lag, heb ik mijn familie en vrienden op de hoogte gehouden van de situatie met updates via e-mail. In eerste instantie nog wat serieus van toon, maar na verloop van tijd met steeds meer lucht en humor. Het ging immers steeds beter met Willem. Het schrijven van de updates werkte voor mij bijna therapeutisch en ik heb ontzettend veel positieve reacties gekregen op mijn stukjes.
Mensen vonden het vooral bijzonder dat wij ondanks alles zo positief bleven en spoorden mij aan mijn stukjes aan een breder publiek te laten lezen. Onlangs is bij mij daarom het idee geboren (hoe toepasselijk) om de updates te verwerken tot columns voor ‘Buskruit met’.

Reageer op artikel:
Kraamtranen vs. Mijlpalen
Sluiten