De Bevalling van Eline
Voor de eerste keer bevallen… met gezonde spanning ging ik die 39 weken zwangerschap in, wetende dat het moment niet heel lang meer op zich zou laten wachten. Omdat ik zwanger zijn echt niet zo’n leuke, prettige tijd vond, keek ik eigenlijk wel heel erg naar dit moment uit: eindelijk mijn kindje in mijn armen houden, eindelijk een gezichtje bij het al lang en breed aanwezige moedergeval, eindelijk zelf controle uitoefenen in plaats van je overgeven aan wat de natuur met je voorheeft. Ik was er klaar voor.
Het was een maandagochtend, ik was 39 weken en 4 dagen zwanger. Manlief was al naar zijn werk vertrokken, en ik lag nog heerlijk te slapen toen ik rond 9:00 uur wakker werd van een harde “P A N G” (misschien klinkt het in mijn herinnering heftiger dan het was maar alsof er een ballon knapte zeg maar), gevolgd door een gróte plens (vrucht)water die zich over het bed verplaatste (lang leve de plastic ondermatrasjes uit de kraamdoos waar ik uit voorzorg al een week op sliep).
Na een grondige inspectie dacht ik toch echt wat groene vlokjes te zien op het doorweekte laken, dus heb ik meteen maar de verloskundige gebeld. Én mijn man, die ik vroeg snel naar huis te komen omdat het spektakel was begonnen.
Een kwartiertje later was de verloskundige daar en ja, helaas, die kleine van ons had zijn eerste poepie al in mijn buik gedaan, dus het zou sowieso een ziekenhuisbevalling worden (dat wilde ik toch al graag, dus was zeer zeker geen teleurstelling).
De weeën leken al een klein beetje op gang te komen. En ik moest overgeven. Helemaal niet gek vertelde de verloskundige, kan ook onderdeel zijn van het bevallen.
Na een half uurtje wachten vroeg de verloskundige waar mijn man bleef en toen ik hem toch maar even belde, bleek hij het allemaal wat minder serieus te nemen dan de verloskundige en ik; hij zat nog rustig een plan uit te werken op kantoor (… ik kan me daar nog steeds over verbazen…). De verloskundige heeft hem toen eventjes de oortjes gewassen, en het kwartje leek te vallen; binnen 10 minuten was hij thuis, en binnen 25 minuten lag ik in het ziekenhuis op een bevallingsbedje te puffen.
En puffen was ‘t! Ik was namelijk ‘getroffen’ door een weeënstorm en geloof me, daar is moeilijk tegenop te puffen. Hier hadden ze met tijdens de zwangerschapsyoga niet op voorbereid!? Er was me ‘beloofd’ pauzes te krijgen tussen de weeën door om op adem te komen! Er was niet gezegd dat er ook zoiets bestond als non-stop weeën!?
Toen ik de arts na een uur puffen (het leek eerlijk gezegd meer op hyperventileren) smeekte om een ruggenprik, was het helaas al te laat: 7 centimeter ontsluiting, dus een ruggenprik zat er niet meer in. Het goede nieuws: deze 7 centimeter was zo snel gegaan, die laatste 3 cm zouden niet lang meer op zich laten wachten.
Mijn man had zich inmiddels herpakt en was de verzorgende, attente, lieve echtgenoot bij uitstek. Dat hij zijn halflauwe saucijzenbroodje met mij wilde delen tijdens het wegpuffen van weeën bij zo’n 9 centimeter ontsluiting was natuurlijk lief bedoeld… een hormonale, wanhopige woedeaanval van mijn kant op deze gulle actie had hij dan ook totaal niet zien aankomen 😉
Maar goed. Weer een uur later was daar dan de 10 centimeter ontsluiting, het persen kon beginnen. Blij dat ik was! Nu zou het écht niet lang meer duren!
‘Niet lang’ bleek een relatief begrip, want dat persen ging bij mij niet van een leien dakje. Niet lang duurde om precies te zijn een uur en een kwartier. En omdat ons kleintje het niet zo naar zijn zin had in het wat nauwe geboortekanaal en zijn hartslag zakte, besloot de arts een handje te helpen. Een klein knipje (waar ik gelukkig niets van voelde), en toen was hij daar! En echt, alle clichés waren van toepassing: hij was het mooiste en liefste wezentje dat ik ooit had gezien, en de ruim 3 uur durende pijn was ik à la minute vergeten. En nog steeds is pijn geen onderdeel van mijn herinneringen aan de bevalling. En nog steeds is hij de mooiste en liefste (samen met zijn 2 broertjes)!
