Mama spijbelt

Onze jongste is met zijn 15 maanden de allerschattigste en leukste, maar eerlijk gezegd ook de állervermoeiendste van de wereld. Dan verbaast me dat helemaal niks, want zijn broer en zussen waren uit precies hetzelfde hout gesneden: zaten nooit een seconde stil, opende ieder laatje, ieder kastje, pakte alles wat ze maar konden pakken en als ik me omdraaide hadden ze het meteen door en lieten ze me vrij duidelijk weten dat dat niet de bedoeling was.

Afgelopen weekend kwamen wij terug van vakantie en probeerde ik in de enorme zooi van tassen, was en andere meuk wat er allemaal uit de tassen kwam een soort van orde te scheppen. Nou, daar dacht dreumes echt even anders over. Ik ging helemaal geen wassen vouwen of spullen ordenen: ik ging op de grond een toren bouwen, die hij dan zou omgooien en ik weer op mocht bouwen en zo drie-honderd-een-en-tachtig-duizend-keer achter elkaar. Eerlijk is eerlijk: zo lang heb ik het niet volgehouden, maar het voelde wel zo. Toen ik na een tijdje – toen het leek of hij zichzelf aan het vermaken was – probeerde weg te sneaken had ik het helemaal mis. Dreumes had mij meteen door en gaf aan dit niet helemaal leuk te vinden. Ik dacht alleen maar aan die stapels was en het werk wat zich allemaal had opgestapeld waar ik de aankomende werkweek druk mee zou zijn. Toen ik tegen mezelf mopperde dat dit echt geen doen was, bedacht ik me ineens de gouden oplossing: DE TELETUBBIES. Hoe ontzettend gestoord ik daar de jaren hiervoor ook van werd, ik hield vandaag van ze. Hardop zong ik ‘TINKYWINKY, DIPSY, LALA, PO’. Mijn oudste drie kinderen schaamden zich dood, maar dreumes wist niet wat hem overkwam toen hij een half uurtje hiernaar mocht kijken. Ik heb in dat half uurtje als een gek gedaan wat ik moest doen en heb ‘m toen lekker mee naar buiten genomen.

Even een noot bij de foto: zo stond ‘ie maar even hoor, de rest van de tijd zat hij op een stoeltje een stuk verder van het scherm!

Reageer op artikel:
Mama spijbelt
Sluiten