Dagboek van een kraamheks 28
Dagboek van een kraamheks 28
In ons werk komen we met veel verschillende opvoed methodes in aanraking. Ik heb er inmiddels al heel veel zien komen en gaan. De corrigerende tik is gelukkig verdwenen, want ook al is het ‘maar’ een tik, je geeft een verkeerd voorbeeld en uiteindelijk is het ook een uiting van onmacht, waarna je er achteraf toch spijt van hebt.
In mijn tijd moest ik voor straf naar mijn kamer, maar daar lag genoeg speelgoed om mezelf mee te vermaken, dus dat was niet écht een oplossing…
De ‘naughty chair’ van nanny Jo Frost , desgewenst uitgebreid met op de trap zitten kwam jaren later. Maar ook daar zag ik variaties in. Zoals een vader die, toen dochterlief bleef huilen, voor de ‘liefdevolle omhelzing’, zoals hij het zelf noemde, ging. Tja, dát kan óók, maar of het op de lange termijn effectief is, dat betwijfel ik.
Kinderen niet belemmeren
Ik kom ook wel eens bij gezinnen waar het woord ‘Nee’ zelden of nooit gebruikt wordt, want: het kind moet alles zelf kunnen ervaren en mag daarbij niet belemmerd worden.
Natuurlijk zijn wij als kraamverzorgenden ‘te gast’ in het gezin, en ik snap de redenatie soms ook wel, maar niet bij een kind van 1,5 die halverwege de trap op aan het klauteren is. Oké, ik heb regelmatig bijscholing kinder EHBO , maar sta niet te springen om die in de praktijk te gaan brengen.
En dan hebben we ook de ‘discussie’ opvoeding. Ik ben er echt voorstander van om kinderen uit te leggen waarom iets niet of wel mag. Maar om dat bij een 1-jarige te doen…
Ook de vraag: “wat wil je op je broodje?” werkt bij peuters nog niet zo goed. Dat merkte ik toen ik bij mijn gezinnetje aankwam en vijf borden met vijf verschillende soorten beleg aantrof. Hij mocht kiezen en na steeds ‘die’ aangewezen én gekregen te hebben, was het na vijf broodjes genoeg (of het beleg was op, dat kan ook)
Natuurlijk is het niet aan ons om ons met de opvoeding te bemoeien. En dat doe ik ook nooit, tenzij…
Oh, er gaat een bordje om..
Mijn neefje was een jaar of drie en we waren met zijn allen bij mijn ouders. Hij zat te klieren met het eten en opeens deed hij zijn handen onder zijn bord en kieperde deze zó, met inhoud en al, over tafel.
Mijn zus en zwager, waren nogal weg van een bepaalde opvoedmethode waarbij je, als er iets gemorst wordt, niet boos wordt, maar vrolijk zegt:” Oh oh, er gaat een beker om, we hebben een doekje nodig!”
Dit, zodat het kind dan zelf het doekje gaat halen om te helpen opruimen…
Afijn, mijn neefje kiepert zijn bord over tafel en zowel opa, oma én zijn beide ouders reageerden boos met:” Ben je nu helemaal bedonderd! Je gooit je eten toch niet zó over tafel! Dat doe je toch niet!”
Toen iedereen klaar was met boos zijn sprak ik de magische woorden: “Oh oh, er gaat een bordje om. We hebben een doekje nodig!”
Sorry, ik kon me echt niet inhouden!
Tja, mijn ouders hadden het toch maar makkelijk toen ik klein was. Je had het consultatiebureau en je had Dr. Spock (niet die met die oortjes) en voor de rest zocht je het maar uit…lekker makkelijk en ik leef ook nog ?
José van Det
