Je moeder bij je bevalling – Dagboek van een kraamheks
Dagboek van een kraamheks
Ik zag laatst een vraag op social media langskomen of je je moeder bij je bevalling zou willen hebben. In mijn geval zal, gezien mijn leeftijd, de Telegraaf er ook wel naast staan. Maar nee, hoeveel ik ook van mijn moeder hou… Ik denk dat zij “kom op, stel je niet aan” en “het hele leger van Napoleon is zó gekomen” zou zeggen. Alhoewel ik de veelgehoorde ‘Deze wee komt nooit meer terug’ van sommige verloskundigen ook heel irritant vind hoor, want oké, deze wee komt nooit meer terug, maar dat er nog 299 anderen achteraan komen zegt ze er niet bij.
Maar ik heb een paar keer meegemaakt dat moeders erbij waren. Twee van die bevallingen zal ik nooit meer vergeten.
Lees ook:
Met moeder én schoonmoeder
De ene was met moeder én schoonmoeder en het was echt heel gezellig. Tussen de weeën door zaten we gezellig te kletsen en moppen te vertellen. Ik weet nog dat ik een keer zó hard moest lachen dat ik niet door had dat de kledingkast op een kier stond en ik er zo achteruit in viel! Toen er weinig meer te lachen viel (en ik inmiddels uit de kast gekomen was, letterlijk) gingen we over op liedjes zingen om de kraamvrouw een beetje af te leiden (nee, geen holistisch welkomsliedje gelukkig). Of de bevalling door dit alles sneller ging, geen idee, maar het was in ieder geval wél leuker!
De tweede keer was in het ziekenhuis. Het was een Turks gezin dat nog niet zo lang in Nederland woonde en haar moeder was die dag op Schiphol geland, dus net op tijd voor de bevalling. Het was de eerste keer dat ik in het ziekenhuis moest assisteren en ik vond het doodeng. Om op de verloskunde afdeling te komen was al een hele onderneming en dat ik het überhaupt gevonden heb was een wonder gezien mijn richtingsvermogen van een dooie mol! (De terugweg was trouwens nóg erger, midden in de nacht, in een stil ziekenhuis door allemaal lege gangen én langs het mortuarium. Ja ik weet het, ik kijk teveel detectives)
De aanstaande ouders en oma waren ook net binnen, in tegenstelling tot de verloskundige, dus ik heb moeder op bed gezet en ben maar een beetje in alle laadjes en kastjes gaan snuffelen en het protocol gaan doorlezen. Natuurlijk hadden we die allemaal al over de mail gekregen maar als puntje bij paaltje komt heb ik een geheugen als een… eh, zo’n ding met gaatjes?
Bij elke wee keek oma boos
Bij elke wee keek oma mij boos aan met zo’n blik van ‘Doe iets! Help mijn dochter!’ Maar ja, ik kon ook niets doen. Zeggen dat het hele leger van Napoleon zo gekomen was, leek me op dat moment ook niet zo gepast…
Toen de verloskundige kwam verlegde oma haar boze blik naar haar dus kon ik alles voor de baby klaar gaan zetten. Ik kreeg de opdracht een kruik te gaan halen en op mijn vraag wáár ik die kon vinden, kreeg ik het antwoord “in de kruikenmoeder” Ja natuurlijk, de kruikenmoeder! Had ik zelf kunnen bedenken… Nou ja, als ik had geweten wat dat was. Ik ken een overblijfmoeder of een luizenmoeder, maar iets zei me dat dat er niets mee te maken had. Het bleek een soort koelkast te zijn, die de kruiken warm houdt. Leek een beetje op zo’n wijn klimaatkast (kijk, die ken ik dan weer wel!)
Oma probeerde de baby eruit te pellen
De weeën werden heftiger en de bevalling ging verder op de baarkruk. Vader er achter, oma ernaast, verloskundige ervoor en ik was druk bezig met warme washandjes aangeven. Ik zal nooit vergeten hoe, op het moment dat het hoofdje stond, oma naar voren schoot, de verloskundige bijna opzij duwde en probeerde de baby uit haar dochter te pellen! Echt, ik zag zo het ene oortje naar boven ploppen vóór de verloskundige, met haar steriele handschoenen en verbaasde, zo niet licht geïrriteerde blik, ingreep. Oma werd kordaat aan de kant geschoven en de baby werd geboren. De blik van de verloskundige zal ik nooit vergeten, en zij ook niet denk ik.
