Dagboek van een kraamheks 24
Ik vertel ouders altijd dat ze veel tegen hun baby moeten praten. Maakt in het begin niet uit wát je zegt, als je het maar op een rustige manier zegt. Ik zeg altijd dat het ze best uit het Financieel Dagblad mogen voorlezen, als het maar op een lief toontje is…
Al heb ik collega’s gehad die zeiden dat je echt moet benoemen wat je aan het doen bent ( “zó, nu je armpje door je linker mouwtje”) want daar leren ze van… Nou, ik persoonlijk denk dat dat in de eerste weken nog niet zo héél effectief is dus ik klets maar wat in de ruimte.
Zo ook in mijn laatste gezin. Ik was het mannetje aan het verschonen en zoals alle keren ervoor vond hij dat niet leuk en het temperaturen al helemaal niet. Dus ik zeg zachtjes tegen hem: “Nou, jij wordt geen homo later” (ja ik weet dat homo’s worden geboren en niet later zo worden, maar ik ben er zeker van dat hij dat met zijn zes dagen oud écht nog niet wist)
Hoor ik moeder achter me zeggen; “Hè jammer…ik rij hem liever elke week naar ballet dan dat ik in de regen naast een voetbalveld moet staan!”
Kraamde ook een keer bij een Marokkaans stel en ik liep met de baby een beetje in het rond om hem van zijn krampjes af te helpen. Opeens pakte hij met zijn kleine knuistje mijn ketting vast. Dus ik zeg tegen hem: “hé, laat mijn ketting eens los”, waarop de moeder zegt: “tja, het blijven Marokkanen hè…”
Héél politiek incorrect, en zeker als het door een niet-Marokkaanse gezegd werd, maar nu vond ik hem geweldig!
Zo maak ik zelf ook altijd grapjes over mijn (gebrek aan) lengte en het feit dat ik dat in de breedte een beetje gecompenseerd heb!
En ik vind dat alleen ik daar grapjes over mag maken!
Als ik die bordjes: ‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’ zie, krijg ik echt jeuk, maar humor is wel het beste medicijn, zelfs tegen krampjes!
José van Det
