Dagboek van een kraamheks 9
Dagboek van een kraamheks 9
Vroeger, toen ik nog bij mijn ouders woonde, en nog niet in de kraamzorg werkte, werd mijn vader lid van een schietvereniging. Vanaf dat moment konden we geen politieserie of film kijken zonder dat hij commentaar had over de manier waarom het wapen vastgehouden werd. Steevast kregen wij, tijdens een spannende achtervolging te horen: “helemaal verkeerd! Een echte agent weet dat hij zijn vinger LANGS het wapen moet houden en niet aan de trekker!” Héél irritant dus. En bij een héle spannende scene deed mijn moeder er dan altijd een schepje bovenop door te zeggen: “ach, de cameraman loopt er ook nog”. Dat deed ze meer voor haar eigen angst dan om die van ons weg te nemen, maar ook héél irritant.
Tja, en toen ging ik de kraamzorg in en werd nét zo…
Elke keer als er een vrouw gaat bevallen in een serie of film kan ik het niet nalaten… De eerste wee: iedereen schiet in de paniekstand en moeder wordt acuut de auto of taxi in geladen, waarbij de weeën bij de eerste bocht al om de drie seconden komen. In het ziekenhuis aangekomen (want wie bevalt er nu thuis?) wordt de moeder op een bed gelegd met de benen in de stijgbeugels en er word er direct een doek over de benen gegooid. De gynaecoloog duikt daaronder en ik vraag me dan altijd af of hij op de tast werkt of er een campinglampje onder heeft staan. Na een paar vreselijke kreten wordt er een baby van ongeveer drie maanden aangereikt (ja, dan ga je wel krijsen) die altijd bij zijn buikje wordt vastgehouden omdat anders de met gelei ingesmeerde tuinslang, die dienst doet als navelstreng, losschiet. Daarnaast heeft iemand met een plantenspuit de baby een beetje natgespoten en een klodder tomatenketchup op het hoofdje gesmeerd. Ja, nét echt en ik moet daar ook altijd commentaar op geven…Héél irritant dus
José van Det
