Afscheid van de speen, door Nicolette van Dam
De speen. Je kunt eigenlijk niet met maar ook zeker niet zonder. En je kleine hummeltje al helemaal niet. Althans, als ze het gewend zijn om ‘m te pas en te onpas weer in hun mondje te stoppen.
Het begint al bij de geboorte. ‘Je kunt ze beter een speentje geven, anders gaan ze duimen en daar krijg je ze al helemaal niet vanaf’. Zo gezegd, zo gedaan. Wij gaven ons meisje meteen een speentje, en fijn dat ze het vond! En wij eerlijk gezegd ook, het gaf ons alle drie rust. Maar toen kwamen de eerste tandjes. Al snel zagen we dat haar tandjes steeds meer naar voren kwamen. En ja, dan baal je toch wel een beetje. Want je vindt het ook vervelend als je kleintje straks een ‘raar gebit’ krijgt waar ze later misschien ook nog een beugel bij nodig heeft (had ik overigens zelf ook, maar toch…), omdat wij als ouders het zo fijn vonden om haar de speen te geven. Bovendien zagen wij het niet echt zitten dat ons kind als peuter en kleuter altijd met speen in haar mond zou zitten.
De vraag was dus: wat gaan we doen om die speen de deur uit te krijgen? We lazen ons in en kregen verschillende tips: gewoon rigoureus stoppen en samen de speen in de vuilnisbak gooien, of er een ritueel van maken en de speen mee geven aan Sinterklaas. Maar we wilden vooral ook dat ons meisje ‘er klaar voor was’, en bovendien was het nog lang geen Sinterklaas.
We begonnen dus op onze eigen manier met ‘het plan’. Waar het schip zou stranden en hoe lang het zou gaan duren wisten we niet, maar het begon met dagelijks tegen haar te zeggen dat het speentje ‘eigenlijk niet zo lief was en zelfs een beetje stom omdat je er pijn van aan je tandjes kan krijgen’. Iedere ochtend in bed zeiden we: ‘Oei, speentje niet goed… Kan je au tandjes krijgen’. Onze eerste stap was dus mentaal voorbereiden, tot ons (ineens) grote meisje op een dag ’s ochtends in bed zegt: ‘Speentje bah, speentje weg’.
Huh? Hoorden we dat nou goed? Ja, ze wilde ‘m echt niet meer.
Maar wat gingen we er nu mee doen? Mijn man kwam meteen met het briljante voorstel om ‘de speen aan een ballon te knopen, de lucht in te laten zweven en dan samen uit te zwaaien’. Zo gezegd, zo gedaan. Je moet het ijzer smeden als het heet is, dus we crossden naar de ballonnenwinkel. Zij mocht een ballon uitkiezen en samen hebben we op het balkon de ballon, met de speen eraan vastgeknoopt, uitgezwaaid.
Stiekem vonden wij het misschien nog wel moeilijker dan zij, want het is weer een stapje naar het groter worden.
De dagen daarna begon ze soms ’s avonds in bed over haar speentje… Maar dan begonnen wij te lachen en zeiden we: ‘Neeee, het speentje is toch weg met de ballon, gekkie,’ en dan moest ze zelf ook lachen.
Misschien hebben we wel gewoon geluk dat onze dochter er zo goed mee omgaat… dat blijft natuurlijk de vraag. Maar één ding is zeker: we zijn ontzettend trots op haar!
Nicolette van Dam
(Buskruit met Peuters, 2015)
Vinden jullie het ook zo koud? Jullie baby vast ook! Alleen die kan je dat niet vertellen. Daarom, namens jullie kindjes, voor alle ouders tips over hoe je kunt voorkomen dat je kindje het te koud krijgt: https://buskruitmet.nl/bescherm-je-kind-tegen-kou/
