Nina BUSKRUIT met... persoonlijk 20 nov 2017

Wat voelde ik me een super slechte moeder

Dan denk je dat je een goede moeder bent, dat je alles, maar dan ook werkelijk alles voor bent. Zodra hij richting de trap loopt, ben ik er al om het traphekje dicht te doen. Wil hij op een tafel klimmen, dan zijn we er als de kippen bij. Een hapje zand uit de zandbak, nèt voorkomen. We hebben op alle kastjes kindersloten en ik verlies hem geen seconde uit het oog: onze dreumes, de liefste van de wereld, maar oh zo beweeglijk en ondernemend.

Vorig weekend – de eerste vakantiedag waar we ons zo op hadden verheugd- hadden we een paar logeetjes en we genoten met z’n van deze ochtend: geen haast, alles op ons dooie gemakje en lekker met z’n allen rustig ontbijten. Terwijl manlief boven nog aan het douchen was, was ik de tafel aan het dekken, stond de oven aan voor de broodjes en de croissantjes en samen met mijn jongste dochter ging ik jus d’orange persen. Jullie denken vast ‘gadver, wat een perfect mens’, maar geloof me, alles behalve dat en dat blijkt maar weer. Want dacht ik dat iedereen lekker aan het ‘chillen’ was en hoorde ik dreumes al zeker een minuut niet, terwijl we in dezelfde kamer zaten, ging er toch nog geen lampje branden. Pas toen ik de sinaasappels weg wilde gooien en ik dreumes op de grond zag zitten met een pot pindakaas raakte ik even in paniek. Even dacht ik dat hij alleen van top tot teen onder de pindakaas zat, maar helaas het was stukken erger. Hij heeft de pot te pakken gekregen en veel te hard op de vloer gezet, waardoor de onderkant van de glazen pot eraf was gebroken. Hij had scherven in zijn hand en ik zag ook dat zijn mond gek deed en ja hoor, ook daar kwam een stuk glas uit. Ik raakte volledig in paniek: zat mijn dreumes daar met grote glasscherven en kleine glassplinters en onder de pindakaas. Geen idee wat er wel en niet in zijn mondje is gegaan. Ik rende naar boven in paniek, maar manlief bleef rustig -hij blijft altijd rustig in tegenstelling tot deze Piet Paniek- , hij waste zijn mondje met water en gelukkig was het beetje bloed dat op zijn lipje zat maar echt een klein stipje. Ik belde de huisartsenpost (want dit soort dingen gebeuren natuurlijk altijd in het weekend). Ik maakte me al klaar voor een paar uur in de wachtkamer en hoopte dat het mee zou vallen, maar de assistente was heel relaxed. Zij wist eigenlijk wel zeker dat hij geen glas zou hebben gegeten, want dat is tegen het gevoel van kinderen in (maar ja, kent ze die kleine rauwdouwer van mij wel dan?). Een stuk ontbijtkoek geven, hem een beetje in de gaten houden en dan zou alles vast helemaal goedkomen. Gelukkig is het zo gegaan, maar wat voelde ik me schuldig en bovenal een slechte moeder. Dit gebeurt mij echt nooit meer in mijn leven!

Inmiddels is ons nieuwste boek uit: Buskruit met EHBO

Hierin alles wat je als ouder moet weten over ziekte en pijn, groot of klein!