Nina
Nina Gastblogger 21 nov 2017

Ons kind is een party pooper

Ons kind is een party pooper

Feestjes. Bij ons zit er een groot verschil in de belevenis van een feestje vóór het kindertijdperk en ná het kindertijdperk. Niet alleen hebben de feestjes sinds onze vriendengroep kinderen heeft gekregen een compleet andere invulling gekregen (het tijsdstip is verschoven van de late avond naar de vroege middag, op de plaats van de draaitafel staat nu een mand vol speelgoed, op de tafel met doe-het-zelf-cocktails, wijn en bier staan nu ook pakjes Wicky opgesteld en de gemiddelde leeftijd is van 28 naar 19 gezakt), mijn vriend en ik hebben een kindje dat een aangeboren hekel aan feestjes lijkt te hebben.

Eigenlijk vanaf het allereerste feestje dat ze ooit bijwoonde heeft ze besloten dat feestjes niet haar ding zijn. En zo kreeg ze al vroeg voor elkaar dat ieder gezellig feestje of samenkomen maar heel weinig met gezelligheid te maken heeft. Als baby’tje al begon ze zodra we ook maar een voet over de drempel van een feestlocatie hadden gezet te gillen (niet van plezier), wat ze zonder enig probleem volhield tot het moment dat we weer naar huis vertrokken (meestal niet veel later dan het moment van binnenkomen dus). In het begin was iedereen nog even lief, aardig en begaan; zaten we even niet alleen op een kamertje achteraf om met haar de rust op te zoeken dan kwamen mensen met goedbedoelde tips, wilden haar wel even overnemen (met de gedachte dat zij dit ‘wilde beest’ wel even zouden temmen)… maar op een gegeven moment gaven deze lieve, begane mensen – begrijpelijk – op. Dit baby’tje wás gewoon niet te temmen. Een geboren party pooper, iemand heeft het eens voor de grap zo letterlijk gezegd.

Schuldig en een beetje hulpeloos voelen we ons, want overduidelijk is dat ze zich niet lekker voelt in grotere groepen en in drukte, en we vinden het echt heel zielig en rot om haar zo verdrietig te zien. Of het nou te veel prikkels zijn of dat de onbekende omgeving met veel mensen die allemaal wat van haar willen haar teveel wordt, geen idee. De crèche vonden we hierdoor dus ook geen optie, daar zou ze het vast ook niet naar haar zin hebben. Gelukkig was dat ook niet nodig (de beide oma’s passen graag op), maar wat betreft feestjes, die hebben we tot een minimum beperkt, of het zijn bliksembezoekjes, of slechts een van ons gaat. Natuurlijk alles om het voor ons kindje zo goed mogelijk te doen, daar hebben we nooit ook maar een seconde over getwijfeld, maar ja, als je het ons heel eerlijk zou vragen; best een beetje jammer dat het zo moet gaan vinden we het wel. Want hoe gezellig is het om ergens als compleet gezinnetje aan te komen? Bij anderen kan het ook, waarom bij ons dan niet?

De peuterschool, ook zoiets. Dat komt er bijna aan, en vinden we toch wel heel erg belangrijk; ze moet toch ooit wennen aan mensen om haar heen en aan haar ‘sociale vaardigheden gaan werken’. Ze moet toch letterlijk en figuurlijk een beetje los gaan komen van ons (en ik dacht nog wel dat dat altijd meer het probleem was van de moeder, maar bij ons is dat dus andersom).

We zijn een beetje aan het oefenen en experimenteren, met feestjes én bij de peuterspeelzaal. We laten haar rustig op onze schoot wennen aan de omgeving en al wat er om haar gebeurt, en aan de mensen en de kinderen. Heel rustig nemen we iedereen die aanwezig is met haar door en benoemen we alle leuke, grappige en lieve dingen van de mensen en het speelgoed. Als we bijvoorbeeld weggaan bij de peuterspeelzaal vertellen we dat ook, en we gaan dan ook maar gewoon resoluut. Want blijven dwarrelen daar helpen we haar ook niet mee, ze kan maar het beste duidelijkheid hebben. Tuurlijk ga ik met een knoop in mijn maag de deur uit als ik haar hoor huilen, maar ik help haar denk ik ook niet als ik blijf om nog een knuffel te geven, en nog een, en nog een. Ook al heeft ze nog geen enkel benul van tijd, ik zeg haar dat ik terugkom als ik boodschappen heb gedaan, en daar lijkt ze genoegen me te nemen (misschien helpt het dat ze dat ook niet leuk vindt). Ze begint er in ieder geval op te vertrouwen dat we haar weer op komen halen. Wat voor ons het teken is dat het beter gaat. Ook op feestjes lijkt ze nu minder schuw te worden. Ze is nog steeds niet degene die het feestje maakt, maar in ieder geval ook niet meer degene die het feestje breekt. En misschien denk je ‘Waar zeur je over???’ – dat kan natuurlijk – maar voor ons was (of ‘is’) het echt een dingetje. Een mix van schuldgevoel en zorgen.

Maar, we beginnen er met ‘ons plan van aanpak’ nu eindelijk een beetje vertrouwen in te krijgen dat het wel goed gaat komen. Wie weet transformeert ons meisje zich ooit van party pooper tot party animal. Hebben we weer iets nieuws om ons zorgen over te maken…

Meer artikelen over opvoeding:
Zo maak je van je kind een optimist.
Copy-paste gedrag van kinderen.

Reageer op artikel:
Ons kind is een party pooper
Sluiten