Wij wachten nog even!
Wij wachten nog even!
Mijn nichtje Sophia (9) en ik (22) staan een ei te bakken als ze aandringt: “Jij moet met Mau (mijn vriend) trouwen en baby’s maken”. Ik zeg tegen haar dat zij daar zich geen zorgen over hoeft te maken, dat komt ooit wel. Mijn vriend (28) maakt al een maand grapjes bij elk krampje of pufje wat ik voel, dat ‘we’ zwanger zijn. Dan lach ik naar hem en zeg sarcastisch: “Eerst maar even de komende vakantie overleven, schat”.
Met de komende vakantie bedoel ik de vakantie met mijn zus en haar 4 kinderen. De vakantie waar je elke ochtend om 7 uur kinderen op je bed hebt springen, het woord ‘ijsje’ niet genoemd mag worden omdat de jongste van twee anders gek wordt, waar de decibellen rondom het zwembad door het dak schieten en je elke seconde van de dag alert moet zijn of er geen kinderen met grote broodmessen door het huis rennen of zonder bandjes het zwembad uitproberen.
De vakantie waar we allebei zo aan toe waren, na een periode hard werken en weinige momenten dat we samen waren. De vakantie waar we elke dag wilden uitslapen, de hele dag in de zon hadden willen bakken, boeken en tijdschriften lezen en tot diep in de nacht samen wijntjes konden drinken en tapas eten. Even vijf dagen lekker relaxen en over niks nadenken. Na ochtend één keken mijn vriend en ik elkaar aan en wisten allebei: de rust is over.
Maar ja, ook al is de vakantierust zo goed als voorbij, de kinderen houden wél van klusjes doen zoals rugmassages, cola halen, insmeren en voeten kriebelen. En eigenlijk zijn zo ook wel heel schattig. Ze vinden het zo gezellig dat wij er zijn en stiekem vinden wij het andersom net zo leuk om de hele dag met die kleine monstertjes in de weer te zijn. Maar hoe lief wij de kids ook vinden, denk ik dat wij toch nog even wachten. Zodat wij in ieder geval nog een paar jaar kunnen uitslapen op vakantie.
Lees ook:
‘Wacht niet te lang, want dan kun je lang wachten’: babywens op latere leeftijd
