Dit moest een jongen worden
Toen wij na ons zoontje hoorden dat we een meisje kregen, waren we natuurlijk in de 7e hemel. Een jongen en een meisje. Al had ons meisje – in het begin – meer weg van een jongetje, vond ik het heerlijk om haar in maillootjes, jurkjes en vooral veel roze kleertjes te stoppen. Jongens zijn over het algemeen lief en makkelijk en vooral gek op hun moeder, maar ik denk dat elke vrouw stiekem droomt van het vlechten van haartjes en schattige meisjeskleren.
Toen ik in verwachting was van nummer 3 besloten we het geslacht niet te willen weten. We hadden van allebei er al een, dus we hadden echt geen voorkeur en we hadden toch al roze en blauw in de kast liggen. Ik ben een nogal nieuwsgierig type, dus dit was helemaal niks voor mij. Ik vroeg de verloskundige iedere keer wat zij dacht dat het zou worden, struinde het internet af voor alle bakerpraatjes (puntbuik/ ronde buik, zin in zoet/zout, moe/niet moe) en werd eigenlijk niet wijzer. Dan maar afwachten. Het was een meisje, wat een feest (had ik bij een jongen ook gevonden natuurlijk) en vooral erg gezellig voor haar grote zus. Onze zoon klaagde weleens dat hij een broer wilde, zijn beste vriend komt uit een groot jongensgezin en daar is hij al jaren niet weg te slaan. Daar wordt hij af en toe eens lekker in de houtgreep gelegd, afgezeikt, uitgedaagd, nieuwe dingen geleerd en geprezen. Komt hij terug dan wordt hem weer gevraagd of hij doktertje wil spelen, wil kleien of een meisjesfilm wil meekijken. De ene keer vindt hij het prima, de andere keer wordt hij er gek van.
Toen we de kinderen vorig jaar vertelden dat ik in verwachting was, was zijn eerste reactie: ‘Mam, beloof me dat het ene jongen wordt, anders wil ik echt verhuizen’.
De druk lag redelijk hoog, ook omdat de meisje perse een zusje wilden. Diep in mijn hart hoopte ik op een jongen. Goed voor de verdeling, maar vooral voor onze zoon. Ook al scheelt het 8 jaar, het gaat om het idee.
Bij de echo met 11 weken konden ze het al zien, of ik het wilde weten. Ja, riep ik, wel een beetje angstig. En ja hoor, het was een jongetje.
Als eerste ben ik in de pauze naar school geracet om het aan onze zoon te vertellen, hij was dolblij!
Nog steeds neemt hij z’n broertje iedere dag mee naar beneden en kijken ze samen een een of ander jongensprogramma, niet dat de baby er iets van begrijpt, maar samen hebben ze het gezellig. Soms betrap ik onze oudste erop –als hij de meiden irritant vindt- dat hij iets onaardigs in de oor van de baby fluistert, mannen onder elkaar!
