Nina BUSKRUIT met... persoonlijk 22 nov 2017

Hoe vertel je een vriendin dat je zwanger bent… als het bij haar maar steeds niet lukt

Vorige week belde een vriendin mij helemaal in de gloria: ze is eindelijk zwanger.

“Wat heerlijk voor je”, was natuurlijk mijn eerste reactie en dat meende ik ook. Ze was enorm opgelucht dat ze het mij kon vertellen. Niet alleen omdat ze nog heel zwanger pril was – geloof een week of 9 -, maar ook omdat ze zich ondanks haar blijdschap enorm schuldig voelt.

Schuldig naar twee van haar goede vriendinnen die ook heel graag in verwachting zouden willen raken, maar waarbij het maar steeds niet lukt. De drie vriendinnen hadden inmiddels al een jaar geleden met elkaar bekokstoofd in verwachting te willen raken. Urenlang hadden ze op een terras gefantaseerd over 3 kleine baby’tjes op een rij over een jaar. Ze zouden vast alle drie of een meisje krijgen of alle drie een jongen. Via de what’s app hadden ze een soort open lijn, ze hielden alle drie precies de eisprong en alle andere details bij en iedere maand was het afwachten of het ze gelukt was.

Keer op keer werden ze toch ongesteld, erg verdrietig, maar omdat ze dit alle drie hadden werd de pijn wel verzacht en voelde het minder als falen. Ze hebben elkaar keer op keer beloofd dat ze het elkaar zouden gunnen als de ander wel eerder in verwachting zou raken, want natuurlijk wisten ze dat ze niet alle drie precies tegelijk zwanger zouden raken. Nu inmiddels al wee maanden later is er eentje zwanger. En in plaats van heel veel blijdschap, voelt ze zich enorm schuldig.

Schuldig, omdat het haar wel – nu al – is gelukt en bij de andere twee vriendinnen nog niet. Schuldig, omdat ze eerst alles met elkaar deelden en ze nu angstvallig stil blijft, maar dit natuurlijk alleen maar doet omdat ze haar vriendinnen niet wilt kwetsen, maar ook daar voelt ze zich weer schuldig over. Ik begrijp haar heel goed, het is niet leuk om dit te moeten vertellen, maar in dit geval weet je zeker: ze komen er zeer binnenkort toch ‘achter’ en dan kun je het ze maar beter zelf verteld hebben.

Met haar staart tussen haar benen pakte ze de telefoon en om aan allebei het ‘goede’ nieuws te vertellen. Een combinatie van een schuldgevoel en lekker onder de hormonen zorgde ervoor dat ze geen woord kon uitbrengen en alleen maar kon snikken. De vriendinnen begrepen er stuk voor stuk niks van en dachten zeer begrijpelijk dat er iets heel ergs aan de hand was. Toen ze een tijdje een beetje gekalmeerd was, kwam het hoge woord eruit. Ze is zwanger en meteen bood ze haar excuses erachteraan aan.

Gelukkig waren beide vriendinnen oprecht blij voor haar, maar vooral dat ze het toch zelf heeft verteld. Ook waren ze enorm nieuwsgierig hoe het dan bij haar wél gelukt was. En eigenlijk zagen ze het heel positief, want het betekent dat het bij hen ook zomaar ineens kan gebeuren!

Laten we het hopen, het blijft een bijzonder iets van de natuur zwanger worden!