De bevalling van Sanne
Toen week 40 naderde wilde ik maar 1 ding: bevallen! Het zou mijn derde bevalling worden en ik vond het wel mooi geweest.
Helaas dacht de verloskundige daar heel anders over, zij vond dat ik de natuur zijn beloop moest laten gaan en wat haar betreft was het gewoon afwachten tot het moment daar was. Dat ze daarin best ver ging en zelfs bij 39,5 week niet eens wilde kijken of er al ontsluiting was, maakte me al helemaal niet veel zekerder. Daarbij had mijn zusje al met 38 weken een spoedkeizersnede gekregen omdat de placenta verkalkt bleek en haar kindje te weinig voedingsstoffen binnen kreeg, dus dat voorbeeld vers in mijn geheugen maakte me nog een beetje extra ongerust. Ik wilde gewoon graag bevallen! Het kindje was in mijn ogen volgroeid en klaar om de wereld aan te kunnen, en die stress die iedere dag extra zwangerschap mij opleverde kon toch ook niet goed zijn voor de kleine…
Met 40 weken en echt heel, heel erg hard aandringen wilde de verloskundige eindelijk kijken of er al iets van ontsluiting was. Helaas, nog te weinig ontsluiting om te strippen… Dus zei ze dat ze over een dag of 2 terug zou komen om dan weer verder te kijken. Maar dat duurde me toch echt te lang. Ik moest lullen als Brugman, maar kreeg haar dan uiteindelijk zo ver dat ik voor een hartfilmpje naar het ziekenhuis mocht, zodat ik gerustgesteld zou worden dat alles nog steeds goed ging met de kleine. ‘Mooi’, dacht ik, ‘eenmaal daar regel ik het zelf wel!’.
Hartfilmpje
Een uurtje later lag ik in het ziekenhuis, met een super lieve, behulpzame, meedenkende verpleegkundige. Het hartfilmpje zag er goed uit. Ook nog even een echo gemaakt om te kijken of alles er nog goed uitzag, én een echo Doppler om te kijken of de toevoer door de navelstreng nog voldoende was… alles oké gelukkig!
Deze lieve verpleegkundige zei me ook dat als ik ongerust was, ik gewoon moest aandringen op desnoods iedere dag een hartfilmpje. Zoals zij zei ‘het moederschap over dit kindje is eigenlijk al een beetje begonnen, je moet gewoon opkomen voor je kleine als je moedergevoel je dat ingeeft’. Ze vertelde me ook dat in Nederland vanaf week 41 een zwangerschap ook zonder medische indicatie ingeleid mag worden. Dat hoefde ze mij geen 2 keer te vertellen…. we hebben ter plekke de afspraak ingepland voor een week later. Wat een geruststelling was dat. Het einde in zicht.
En natuurlijk met nog de hoop dat het vanzelf op gang zou komen, heeft zij mij in ieder geval met deze ingeplande afspraak de helft van de stress weggenomen.
Een week later was het zo ver. Om 8:00 uur mochten mijn man en ik ons in het ziekenhuis melden voor een ingeleide zwangerschap. Kindjes ondergebracht bij de crèche, lag ik heerlijk geïnstalleerd op mijn ziekenhuisbed. Rond 9:00 uur kreeg ik mijn eerste ontsluitingspil ingediend. Hoewel de verpleegkundige me vertelde dat een ingeleide bevalling ook best 3 dagen (!) kon duren, had ik goede hoop dat die kleine (we wisten nog niet of het een jongetje of een meisje zou worden) vandaag toch echt het levenslicht zou zien. Maar om een uur of 13:30 was er nog nietsss aan de hand. Geen ontsluiting, geen wee-tje of wat dan ook. Nog een ontsluitingspil erbij dan maar…