Baby bedreiging voor de andere kinderen?
Toen ik in verwachting was van nummer vier waren de kinderen door ’t dolle heen. Elke dag voelden ze aan m’n buik, vroegen ze hoe lang het nog duurde en ruzieden ze of het een jongen of meisje moest worden.
Onze jongste was het minst enthousiast: ze kroop vaker bij mij en wilde weten of zij ook in de buik zat en of ik ook van haar een ‘foto’ (echo) liet maken en of papa en mama ook haar naam gingen kiezen. Ik dacht dat dit wel over zou gaan na de geboorte.
Voer voor de kinderpsycholoog
Je hoort natuurlijk weleens de verhalen dat het jongste kind de baby als een bedreiging ziet, nou dat leek mij onzin. In de kraamweek mochten ze alledrie uitdelen op school, heeft onze lieve kraamverzorgster hier pannenkoeken gebakken voor al hun vriendjes en vriendinnetjes, bakten we cakejes, lagen we met z’n allen in bed en om de beurt mochten ze de baby vasthouden. Toen leek ze er geen last van te hebben, maar nu, maanden later denk ik dat we echt voer voor kinderpsychologen zijn.
Net een echte baby
Ze loopt dag en nacht met haar pop en de pop moet alle spulletjes gebruiken van onze baby. Haar pop heeft dus ook voorrang op de box, de wipper, de slabbetjes et cetera. Oma vond het een goed idee om een pop te geven die zoveel mogelijk op een echte baby lijkt, dus deze pop kan eten, plassen en huilen, bedankt oma! Nu heb ik ineens vijf kinderen, want deze pop wordt über serieus genomen.
Hopelijk is het een fase
Hopelijk is het een fase
Ik was nu niet de haren van één baby, maar van twee. Ik verschoon niet één luier, maar twee en als mijn echte baby dan eindelijk slaapt, hoor ik babygehuil van de pop. Ik probeer me zoveel mogelijk als een ‘echte’ moeder te gedragen naar de pop, want ik heb het gevoel dat dat belangrijk voor haar is. Maar af en toe denk ik weleens: ‘als mensen mij nú bezig zouden zien, zouden ze erin blijven’. Ach, hopelijk is het een fase!
