Gaia’s openhartige en ontroerende zwangerschapsverhaal (deel 1)
Er was maar een uitweg: ik wilde dood.
Ik zal het moment nooit vergeten toen de zwangerschapstest positief bleek te zijn. Maarten en ik kenden elkaar nog maar een paar maanden en woonden nog niet samen, toch was er een diepe blijdschap. We wisten niet goed hoe we dit grote moment moesten plaatsen en wellicht konden we de consequenties niet goed overzien. Voordat het hoofd de beren op de weg ging plaatsen was er een moment van puur geluk. De eerste maanden zwangerschap waren zwaar, ik was elke dag misselijk en ik heb de wc bril nog nooit zo vaak van dichtbij gezien. Met mijn lichaam die zich ging klaarmaken voor de grote verandering kwam er een helaas ook duisternis in mijn hart die steeds groter werd. Onverklaarbare woedeaanvallen gevolgd door ontroostbaar verdriet. Maarten kende mij nog niet goed en kon niet omgaan met de terror die in onze relatie kroop. We besloten onze relatie te beeindigen en vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Daar was ik dan: alleen, 37 jaar, 8 weken zwanger en hevig vermoeid. Ik kon steeds slechter slapen terwijl mijn eigen bedrijf in een stroomversnelling ging en de opdrachten achter elkaar binnen kwamen. Overdag functioneerde ik omdat het moest, maar elke ochtend als ik wakker werd kroop die duisternis omhoog en vulde mijn hoofd met verschrikkelijke gedachten. De vreugde van de komst van een nieuw leven had plaatsgemaakt voor een flinke depressie. Toen ik bijna drie maanden zwanger was wilde ik nog maar één ding: ik wilde dood. De baby weg laten halen leek me verschrikkelijk nu ik het hartje al had zien kloppen en mijn kindje op de echo van dichtbij had gezien. De optie om het te laten komen en een leven van alleenstaande moeder aan te gaan was alleen net zo onaanvaardbaar. We hadden de omgeving al ingelicht en iedereen was zo blij voor me, ik kreeg veel grappige kadootjes en aandacht voor mijn zwangerschap. Elke keer speelde ik mee met een gepaste reactie terwijl ik van binnen kapot ging. De enige oplossing leek uit het leven te stappen, nachtenlang zat ik zelfmoordpogingen te onderzoeken op het internet. Achteraf zo dramatisch à la Bridget Jones, maar toen helaas realiteit echt en diep gevoeld. Ik herinner me nog goed dat ik ‘s nachts op de koude badkamervloer lag te huilen van wanhoop nadat ik weer mijn eten had uitgekotst en me zo alleen voelde. Het werd steeds moeilijker om het te uiten en ik schaamde me diep voor de droevige plek waar ik elke dag in wakker werd en in ging slapen. Bij de 12-weken echo barstte ik in huilen uit en vertelde de verloskundige, een jonge onervaren vrouw met weinig empathie, dat ik het niet meer zag zitten. Ze verwees me door naar mijn huisarts wat ik in eerste instantie een slechte optie vond aangezien zij net de praktijk had overgenomen en ik haar nog nooit had ontmoet. Het bleek achteraf een goede stap om mijn ondragelijke geheim uit te spreken naar een wildvreemde die tegenover me zat aan een bureau. Ze bleek een parel, toonde veel warmte en belde me regelmatig om te vragen hoe het met me ging en dacht mee met het vinden van een praktische oplossing. Daarna durfde ik ook een goede vriendin in te lichten die me enorm hielp om zonder schaamte naar beide opties te kijken. Ik heb zelfs nog uren met een wildvreemde vrouw van een stichting anoniem gebeld en mijn hart uitgestort en me laten begeleiden in het maken van een keuze. De weken die volgden waren erg zwaar, ik moest ook verhuizen in de drukte en weet achteraf niet hoe ik het heb volgehouden. De huisarts en een bevriende psycholoog wezen me op een gegeven moment op een prepartum depressie. Het was moeilijk in deze lastige situatie zoiets te herkennen, want was het niet begrijpelijk dat ik me rot voelde en door een diep dal ging met het weinige slapen en slechte eten? Hoe meer ik las over de depressie, hoe meer ik kon plaatsen. Vooral de relatieproblemen met Maarten die ineens zo zijn gaan escaleren toen ik zwanger werd.
Het is al lastig om als dertiger je opnieuw te verbinden met iemand, zeker als je beiden al lang alleen bent. Hoeveel van onze problemen waren uitvergroot door de depressie?
Ik had een abortus gepland staan op 5 januari en had mezelf drie weken de tijd gegeven om te beslissen, de dag kwam steeds dichterbij. Ik werd verscheurd door deze levensveranderende keuze en heb niet vaak in mijn leven zo lang in het duister gezeten. Maarten en ik waren inmiddels weer voorzichtig in gesprek met elkaar via de mail en ik besloot uiteindelijk (gelukkig) om het kindje te houden. Het volle besef dat ik het wilde houden kwam op een onverwacht, en wellicht wat vreemd, moment. Een opdrachtgever vroeg me om een event op 5 januari te laten plaatsvinden. Ik keek in mijn agenda en zag de afspraak staan en wist toen ineens met volle zekerheid dat mijn kindje moest komen en plande het event in en belde daarna de kliniek om de abortus te annuleren. Iets in mij wist dat hij er moest zijn en ongeacht de zwaarte van wat me te wachten stond wilde ik het aangaan. Er was ineens helderheid. Maarten kwam in de periode die volgde vaak helpen en toonde zich heel bereidwillig om zijn best te gaan doen voor ons toekomstige kindje. In mijn zoektocht op internet kwam ik verhalen tegen van mensen met een prepartum depressie die veel baat hadden gehad bij homeopathie. De beslissing om naar de homeopaat te gaan bleek een goede, ze had veel ervaring met deze klachten. Ik kreeg een middel en het was letterlijk alsof het licht weer aanging van binnen. In twee weken tijd voelde ik me weer mezelf en de positiviteit, die wel een kenmerk is van mijn karakter, kwam terug. Maarten en ik werden ook opnieuw verliefd op elkaar en na twee maanden trok hij bij me in. We deden samen een cursus hypnobirthing en maakten ons huis klaar voor de komst van ons mannetje. Het was een mooie, liefdevolle tijd waarin we elkaar konden leren kennen en we ontdekten dat we het heel fijn konden hebben samen. Achteraf was het zo belangrijk dat er even rust was, want de volgende storm stond klaar om ons opnieuw in het diepe te gooien….
(Donderdag volgt deel 2 van Gaia’s openhartige persoonlijke verhaal: de bevalling).
Wist je dat niet alleen zwangere vrouwen lijden onder zwangerschapshormonen? Ook partners kunnen last hebben van zwangerschapskwaaltjes. Lees er hier meer over.
