Nina BUSKRUIT met... persoonlijk 28 nov 2017

37 weken zwanger en geen hartslag meer

Ik ben Josephine en al 15 jaar verloskundige in Noord-Holland en vertel over een van mijn meest heftige verhalen.

Heleen is 37 weken zwanger en haar zwangerschap verliep zonder problemen. Ze belde omdat ze het gevoel had haar baby al meer dan een dag niet te hebben gevoeld.

Ik ben direct naar haar toegereden, al was het maar voor de zekerheid. Ik luister bij Heleen naar het hartje en ik hoor inderdaad geen hartslag. Een vreselijk gevoel bekruipt me en ik moet zeggen dat het op zo’n moment erg moeilijk is om professioneel te blijven, maar toch zette ik me over dit gevoel heen en bleef rustig. Ik legde Heleen uit dat ik geen hartje hoorde, maar dat ze dit in het ziekenhuis het beste kunnen beoordelen. Heleen belde haar partner en hij komt direct naar het ziekenhuis. Ik had al vooruit gebeld, dus Heleen, haar partner en ik werden meteen opgevangen en alles lag al klaar om een echo te maken.

Binnen ‘no time’ wordt onze grootste angst werkelijkheid. Er is echt geen hartslag meer. Op zo’n moment kun je niks doen. Heleen raakte in paniek en haar partner heeft vanaf dat moment niet meer zoveel gezegd. Ik denk dat het moeilijkste moment was dat zij met haar dikke buik naar huis moesten, een dikke buik met een dood kindje erin.
De volgende ochtend ben ik bij ze langsgegaan, in een huis waar alles klaarstaat voor het aankomende baby-geluk wat hen niet is gegund. De box met mobiel erboven, het wippertje, het roze kamertje waar het bedje al was opgemaakt, de kast waar alle kleertjes al gewassen en wel in lagen. Het is niet te doen, maar Heleen houdt zich goed. Vandaag heeft ze een uitgebreid gesprek met de gynaecoloog en zullen de inleiding plannen. Niet alleen Heleen heeft het af en toe zwaar, ook haar partner en hun dochtertje van vier die het maar voor een beetje begrijpt.

En dan is het zover, vandaag zal Heleen worden ingeleid en zal ze bevallen van haar tweede dochtertje. In het ziekenhuis is iedereen heel erg lief voor Heleen en haar partner. Bevallen is al geen pretje en helemaal niet in deze situatie. Ze weet ook niet precies wat ze kan verwachten. Als de weeën eenmaal op gang zijn gekomen gaat het allemaal vrij makkelijk. Ook het persen valt mee. En dan is ze er: hun prachtige dochtertje met alles erop en eraan. Heleen kijkt verliefd naar dit kleine mensje en knuffelt en kust haar. Dit meisje wat zonder huilen op de wereld kwam. Dit meisje waar ze zich zo op hadden verheugd.

Heleen en haar partner hebben er voor gekozen hun baby-meisje nog een paar dagen mee naar huis te nemen. Ook thuis ben ik nog langs gegaan. De baby lag daar prachtig in een mandje in de box en net als bij een ‘normale’ geboorte kwamen er familie en vrienden op bezoek, ze kregen zelfs een beschuitje met muisjes. Ik ben erg trots op deze familie. Dit is iets waar iedere moeder bang voor is en gelukkig maar weinig voorkomt.

Nu, twee jaar later is Heleen net bevallen van een prachtige, kerngezonde zoon, maar hun engel-baby zullen ze nooit vergeten!