Papa Jochem over zijn bevallingservaring
Vraag me niet hoe ver mijn vrouw over haar uitgerekende datum was, óf ze dat überhaupt was, de dag van de geboorte van onze eerste zoon staat me nog wel helder voor de geest.
Het was een maandagochtend, ik zat een uurtje op kantoor toen mijn vrouw belde met de boodschap dat de vliezen waren gebroken en of ik snel naar huis kon komen, want ze dacht dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Dat laatste deed geen alarmbellen bij mij rinkelen, komt bij dat mijn vrouw nogal hypochondrisch is aangelegd, dus ik zag geen probleem in af te maken waar ik mee bezig was en wilde nog even de belangrijkste dingen overdragen zodat ik ‘vrij’ de bevalling in zou gaan (ik had duidelijk nog geen idee van wat een bevalling inhoudt).
Een uurtje na het eerste telefoontje werd ik weer gebeld, dit keer door de verloskundige, waar ik bleef en dat ik toch echt naar huis moest komen, omdat we naar het ziekenhuis moesten vertrekken (de baby had inderdaad in het vruchtwater gepoept).
Eenmaal in het ziekenhuis ging het snel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van de bevalling niet alle details meer weet. Ik weet dat mijn vrouw een weeënstorm had en dat ze op een gegeven moment bijna ging hyperventileren, en dat ik daarbij wel van hulp kon zijn met het begeleiden van het in- en uitademen. Ook had ze rugweeën, dus ik heb behoorlijk wat tegendruk kunnen geven door tijdens de weeën hard op haar onderrug te duwen. Ook dat hielp. Verder voelde ik me vrij hulpeloos als man, ik had geen idee hoe ik mezelf verder nog nuttig kon maken, terwijl ik dat wel graag had gewild. Ik stond erbij en keek ernaar; dat principe.
Mijn vrouw had tijdens de zwangerschapsyoga gehoord van de baarkruk, dat zou kunnen helpen bij de persweeën (in verband met de zwaartekracht), dus toen de persweeën liggend op bed niet echt wilde opschieten vroeg ze om de zogenaamde baarkruk. Zij op zo’n soort stalen kruk zonder zitvlak, en ik moest er op mijn hurken achter haar zitten. En toen begon ze te poepen. Ik had geen idee dat dit gebruikelijk is. Daarbij stonk het ook nog eens enorm. Het was weliswaar een keer knipperen met mijn ogen en het was al weggeveegd, maar mijn eerste gedachte was “Wat is dit gênant!” (als ik haar moet geloven heb ik haar dat ook kort na de bevalling laten weten). Bleek die baarkruk ook nog eens niet het succes te zijn wat het had moeten zijn, en de hartslag van de baby zakte weg, dus ze moet snel op het bed geholpen worden, knip erin (die ging er in voordat ik er erg in had), en toen was daar onze zoon. Dat het een jongen zou zijn was nog een verrassing voor ons, een hele mooie verrassing.
Ook een noemenswaardige herinnering aan de bevalling: bizar dat er een (mannelijke) gynaecoloog vervolgens een uur bezig is met het hechten van de vagina van je vrouw en je dat nog normaal vindt ook. Begrijp me niet verkeerd, niet seksueel gezien (er is ook absoluut niets opwindends aan), maar normaal gesproken zou ik gek worden van jaloezie als een andere man de vagina van mijn vrouw zou bekijken laat staan eraan zou zitten. Ik stond erbij en vond het de normaalste zaak van de wereld.
Mijn overall gedachte en herinnering aan de bevalling: wat een waanzinnige, bijna onmenselijke en tegelijk mooie oerervaring. De natuur is een bijzonder iets. En petje af voor De Vrouw. Wat was ik trots op de mijne.
