‘Zwanger worden, dat doen we wel ff’ (deel 1 van Alyssa’s zwangerschapservaring)
Dat zwanger worden niet zomaar 1,2,3 een gegeven is, dat ondervonden Alyssa en haar man helaas aan den lijve…
Mijn man en ik leerden elkaar online kennen toen we 15 en 16 jaar waren. Na paar maanden contact hebben we elkaar ontmoet en sindsdien niet meer zonder elkaar. Oke, behalve na 1 jaar. Toen zijn we een half jaar uit elkaar geweest.
Kinderwens
We hebben altijd al gezegd dat we graag kinderen zouden willen. Dit is iets wat we vroeg al uitgesproken hadden naar elkaar. Toen we ons leven op orde hadden zijn we wat gerichter gaan nadenken over wanneer we dan gingen “starten”, dit was toen we 26 en 27 jaar waren. Omdat ik op medicatie stond moest ik dit eerst stoppen omdat de invloed op een ongeboren kind niet bekend is. Stoppen met medicatie en een maand later stoppen met de pil. Zo dan konden we ervoor gaan en zouden we wel snel zwanger worden, we waren immers jong en gezond.
De eerste positieve test
Na 3 maanden was de eerste positieve test in handen, oh zo blij. Een week later kreeg ik toch bloed verlies. Met veel onzekerheid contact opgenomen met de verloskundige die toen bij ons om de hoek zat. Als reactie kreeg ik “ja dat kan van alles zeggen, u moet afwachten”. Zo gezegd zo gedaan en uiteindelijk na enkele dag toch weer gebeld omdat ik maar 1 dag wat verlies had. Bij de echo gaf ze aan dat het niet duidelijk is of het wel of niet goed was, ik was nog vroeg in het termijn. Het was 50/50. Naderhand was dit voor ons zo’n rot benaming, 50/50.
Vroege miskraam
Na een week moesten we weer op controle komen en wat een vreselijk mens zat er toen. Ik kreeg een inwendige echo dus de deur gaat netjes op slot, best fijn dat niet het schoonmaak team binnen komt wanneer jij in je blote flamoes ligt. Het zag er niet goed uit en was het een vroege miskraam. Terwijl ik me aan het aankleden was zat er iemand aan de deur. De verloskunde riep dat ze even moest wachten. Eenmaal aangekleed deed ze de deur open, er stond niemand meer. vervolgens riep ze om te vragen wie dat was, een collega, waarom mijn verloskundige zegt, nou eerder roept “ik heb er een met bloedverlies”. Op het moment drong het niet tot ons door, eenmaal thuis waren we van stomheid geslagen. Zo associaal.
Weer die vreselijke woorden
Uiteindelijk was dit toch een vroege miskraam. 2 maanden later hadden we weer een positieve test in handen, ik voelde me zwanger, testen liepen op maar we durfden nog niet te vroeg te juichen. Toch weer naar dezelfde praktijk gegaan en ik had een vruchtzak voor het juiste termijn maar er zat niks in. Over een week moesten we terugkomen voor nog een check. Toen sprak ze weer die vreselijke woorden, het is 50/50.
Vervolgens bij de daarop volgende controle was er niks veranderd, geen vruchtje in mijn hard werkende baarmoeder.
Vanuit daar kregen we tabletten mee die ik in mijn vagina moest inbrengen om het een en ander op gang te brengen zodat ik bloedverlies zou krijgen. Zou er na het weekend nog niks van bloedverlies zijn dan moesten we bellen en kregen we een afspraak bij de gynaecoloog. Zo gezegd zo gedaan want uiteraard waa er niks gebeurd. Van de gynaecoloog nogmaals de tabletten mee, zou er dan weer niks gebeuren dan zou ik ingepland worden voor curretage.
Curretage
Weer wilde mijn lichaam het niet afstoten wat ook mentaal niet goed is. In mijn ogen dacht ik dacht er toch wel wat zat en dat mijn lichaam druk bezig was om het vast te houden. Uiteindelijk 1 dag vóór mijn verjaardag hadden we de afspraak staan. We moesten er vroeg zijn. Ik had een hele lieve verpleegkundige waardoor ik.me, zover het kon, ik me op mijn gemak voelde. Erg spannend allemaal mocht ik mee naar de behandelkamer nadat de verpleegkundige een infuus geplaatst heeft. Van de hele behandeling kan ik niks meer herinneren. Erg fijn voor mij, maar volgens mijn man deed het wel pijn want in het begin gaf ik een kreet. Heerlijk die medicatie dat je niks meer weet, misschien moeten ze die voortaan ook aan de mannen geven haha.
Rollercoaster
Terwijl wij deze hele rollercoaster meemaakte was mijn beste vriendin in verwachting van een prachtige dochter.
Een maand na deze behandeling hebben wij ook nog een onze kat in moeten laten slapen. Je snapt het al. Het was een klote jaar voor ons.
In augustus weer een positieve test. Terwijl mijn beste vriendin lag te bevallen begin sept kreeg ik ook hier weer bloedverlies. Dit terwijl wij in het ziekenhuis zaten te wachten tot we hun klein wondertje konden ontmoeten. Het was een prachtige en een trieste dag tegelijk.
Even rust… of toch niet…?
Na dit alles waren we er letterlijk even klaar mee. We hadden naast het gewoon proberen zoveel andere dingen extra gedaan wat allemaal niks hielp. We besloten op dat moment om nog een mooie reis te gaan maken naar Vietnam. Even ons verstand op nul, genieten van het land en het eten en even tijd voor ons samen. Uit voorzorg had ik testen meegenomen omdat ik in de eerste week daar ongesteld zou moeten worden.
We deden een groepsreis en zaten op een avond in een boothotel heerlijk drankjes te nuttigen, ik wilde van alles proeven en wat genoot ik ervan. Tot me ineens een naar gevoel besloop, stel nou dat…..
Alyssa komt snel met een vervolg op haar zwangerschapsverhaal, dus stay tuned!
Wil je meer ervaringen lezen? Lees dan ook:
Kennen jullie het fenomeen placenta percreta? Avital kreeg er tijdens de zwangerschap mee te maken
Na jaren proberen en even zoveel miskramen eindelijk zwanger!
