Zwanger maar ik voel me telkens verder verwijderd van mijn man
Lieve medevolgers, ik zie vaak persoonlijke verhalen voorbij komen op deze Facebookpagina die ik altijd met veel interesse en respect lees. Ik ben zelf zwanger en zit al in mijn 37steweek dus ben bijna uitgerekend. Ik kijk enorm uit naar de komst van ons kindje maar zit wel met iets wat ik eigenlijk met niemand durf te bespreken. In ieder geval niet met mijn familie of vriendinnen, maar op dit platform durf ik het wel aan en hoop ik wat advies en feedback van jullie te kunnen krijgen.
De emoties van de kraamvrouw dag voor dag door de ogen van de kraamverzorgende
Het probleem is namelijk dat ik sinds ik zwanger ben het idee heb dat mijn man en ik meer en meer uit elkaar aan het groeien zijn. Heel graag wilden we allebei een kindje. Ik was degene die het idee heeft geopperd, maar mijn man heeft nooit een twijfel uitgesproken, dus ik ga ervan uit dat hij het net zo graag wil als ik. In het begin ging hij ook mee naar de echo’s en was erg betrokken en super enthousiast, maar hij lijkt hoe langer hoe meer onverschillig te worden onder de komst van ons kindje. Laatst opperde ik een pretecho (omdat de 20 weken echo alweer zo lang geleden is) maar dat vond hij onzin. De laatste echo was toch hartstikke goed zei hij en hij kon toch niet zo veel van het beeld maken, dus hij vond het maar geldverspilling. Dat was een grote teleurstelling voor mij.
Niet alleen dat: ik heb ook het idee dat ik er echt alleen voor sta wat betreft de kinderkamer, de grote aankopen die allemaal gedaan moesten worden, allemaal leuke dingen die erbij komen kijken. Hij heeft het allemaal aan mij overgelaten. Hij zegt dat hij het gewoon allemaal wel best vindt en dat ik veel beter kan beslissen over dit soort dingen, maar ik had het allemaal liever samen gedaan. Ik wil er ook niet over zeuren, dus heb het maar gelaten, maar had het leuker gevonden om samen de voorpret te beleven van dit soort dingen.
Komt ook bij dat ik nu het einde van de zwangerschap nader, maar dat hij het liefst nog ieder weekend, vrijdag en zaterdag, met zijn vrienden in de kroeg zit. Ik vind dat irritant. Wat als ik vroegtijdig beval? Moet ik hem dan half beschonken uit de kroeg laten komen? Ik weet dat hij het druk heeft en dat deze weekend-uitjes met zijn maten voor de hoognodige ontspanning zorgen, maar hij zal er toch aan moeten wennen dat dat straks als de kleine er eenmaal is ook niet altijd zomaar en ieder weekend mogelijk is. Daarbij, ik vind het ook gewoon gezellig om wat quality-time nog met hem te hebben voordat ons kindje er is.
Misschien zijn het de hormonen, maar ik voel me gewoon alleen in deze zwangerschap terwijl het in mijn ogen juist iets van ons samen zou moeten zijn. Iets waar we samen naartoe zouden moeten leven. Iets wat ons nog dichter tot elkaar zou moeten brengen. Maar ik voel nu juist het tegenovergestelde. En ik ben nog banger voor wat dit naartoe zou kunnen gaan. Hoe zal het zijn als daar straks ons kindje is?
Ik heb al een paar keer geprobeerd het bespreekbaar te maken, maar hij wuift het weg en zegt dat ik hormonaal ben en het allemaal veel te zwaar zie. Maar is dat ook zo? Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten? En ging het bij jullie beter na de bevalling toen jullie kindje er eenmaal was? Ik ben heel erg benieuwd en kan wel wat geruststelling gebruiken. Ik zit er een beetje doorheen op dit moment. Alvast veel dank voor jullie reacties.
(Deze aanstaande moeder heeft aangegeven graag anoniem te willen blijven)
What to expect when you’re expecting: de verrassingen onthuld
