Zwanger van mijn vakantieliefde
Zwanger van mijn vakantieliefde
Ik was 18 jaar en op vakantie met een stel vriendinnen, vieren dat we de eindexamens achter de rug hadden. We zouden allemaal gaan studeren na de grote vakantie, allemaal naar verschillende steden. Wat waren we klaar voor ons nieuwe leven! En dat nieuwe leven begon voor ons al in Griekenland. Dan mijn nieuwe leven er heel anders uit zou komen te zien dan ik toen dacht, daarvan had ik echt nog geen enkel idee.
Mijn vriendinnen en ik hadden de tijd van ons leven. Feesten, slapen, zonnen, iets teveel drankjes, bijkomen op het strand én ik ontmoette daar een leuke jongen, Kostas. Ik was op slag verliefd. Iedere dag zagen we elkaar, was het niet in de disco dan wel op het strand. Mijn vriendinnen zagen hoe overdonderd ik was, en hij van mij. Daarbij klikten het ook met zijn vrienden en mijn vriendinnen, dus we hadden de tijd van ons leven.
Na 5 dagen was het weer tijd om terug naar huis te gaan. Tranen met tuiten heb ik gehuild op het vliegveld toen Kostas en ik afscheid namen, met uiteraard het plan om elkaar snel weer te zien.
En dat gebeurde ook, Kostas kwam een maand later naar Nederland. Hoewel we het heel leuk hadden, werd toch al wel – voor mij in ieder geval – vrij snel duidelijk dat ik hem in strandomgeving toch leuker vond dan in mijn eigen vertrouwde omgeving en dat het toch meer een vakantieliefde was dan mijn Grote Liefde. Kostas voelde hetzelfde en met de belofte contact te houden hebben we vervolgens na een weekje weer afscheid genomen van elkaar.
Drie maanden na dit afscheid (ik voelde me al een behoorlijke tijd zwak, ellendig, misselijk en moe) ging ik naar de huisarts. Ik dacht dat het door mijn nieuwe leven kwam, het leven als vrije studente beviel me wel en de feestjes erbij ook. Ik dacht dat ik misschien de ziekte van Pfeiffer had opgelopen, maar na een test bleek dat niet het geval. De huisarts vroeg of ik misschien zwanger zou kunnen zijn, maar dat wuifde ik weg, want ik werd gewoon nog ongesteld.
Maar eenmaal thuis liet het idee me toch niet los. Ik werd inderdaad nog ongesteld, maar als ik er goed over nadacht was mijn menstruatie toch anders dan anders. Het leek meer op tussentijdse bloedingen. Maar ik dacht dat ook dat met mijn onregelmatige, nieuwe leven te maken had.
Met het schaamrood op mijn kaken ben ik toch maar een test gaan kopen. Ik was als de dood voor de uitslag, want mijn gevoel zei eigenlijk al wat de test liet zien: ik bleek zwanger. Dat Kostas de vader was, was geen vraag. Een andere mogelijkheid was er niet. Maar dat de test dus positief was: ik was echt in shock! Ik was nèt 19 geworden!? Net begonnen aan mijn studie Communicatiewetenschap in een nieuwe stad!? Mijn leven zou nu pas moeten beginnen, en nu ik bleek zwanger van mijn vakantieliefde!?
Ik vond het het ergste om mijn ouders het nieuws te moeten brengen. Dit was natuurlijk niet wat zij voor mij voor ogen hadden gehad. Maar zij reageerden zo lief en supportive.
En dan natuurlijk Kostas. Het is denk ik het moeilijkste telefoontje dat ik ooit heb gevoerd. We hadden inderdaad contact gehouden, maar dít had hij natuurlijk nooit zien aankomen. Maar ook Kostas reageerde eigenlijk heel goed. Natuurlijk was ook hij in shock en dit was ook niet wat hij graag had gewild, maar hij beloofde me te steunen in wat ik ook zou beslissen en beloofde me zijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik was zo ontzettend blij en opgelucht met zijn reactie. Want eigenlijk had ik de beslissing al genomen. Ik wilde dit kindje houden. Maar zijn steun, en de steun van mijn ouders gaven de absolute doorslag.
Kostas kwam diezelfde week nog naar Nederland, en samen gingen we naar het ziekenhuis voor een echo. Ik bleek 18,5 week zwanger. Het hartje klopte, er waren 10 vingers en 10 tenen te tellen en alles bleek goed. Er zijn toen wel wat tranen gevloeid. Van ongeloof, maar ook van blijdschap. Het werd ook ineens zo echt.
Kostas kon niet veel langer blijven, en dat had ook weinig zin, maar dankzij facetime en veel bellen bleef hij helemaal op de hoogte van mijn zwangerschap.
Wat was ik blij dat ik nog ruim 20 weken de tijd had om aan het idee van een kindje te wennen! En om aan het idee van een heel ander leven dan ik voor ogen had te wennen!
Ik besloot mijn studie in ieder geval een jaar on hold te zetten. Gelukkig steunden mijn ouders mij in deze beslissing. Ik ben ook weer bij mijn ouders ingetrokken. Zodat ik er niet alleen voor zou staan.
Kostas is met 38 weken zwangerschap naar Nederland gekomen en met 39,5 week zwangerschap ben ik bevallen. In bijzijn van Kostas en mijn ouders. Het was echt de meest overweldigende ervaring uit mijn leven. Het mooiste wat ik ooit heb mee mogen maken. Een gezonde dochter, Krisje. Alsof het nooit anders had moeten zijn. En Kostas was (en is) zo trots op zijn dochter! Hij is na de geboorte nog twee weken gebleven en met pijn in zijn hart weer naar huis gegaan.
Ook al zijn wij geen stel, we zijn wel echt samen papa en mama voor onze dochter. Kostas weliswaar op afstand, maar hij komt zo vaak mogelijk naar Nederland, en ik ga zo vaak als mogelijk naar Griekenland. We zijn nu een jaar verder, maar we hebben er zo’n goede weg in gevonden samen, dat we alle vertrouwen hebben in de toekomst: samen rooien we het wel als ouders. Krisje zal niets tekort komen. En gelukkig zijn daar ook mijn ouders die me zo ontzettend steunen en helpen waar mogelijk. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.
Mijn vriendinnen vinden het fantastisch. Ook zij zijn er door dik en dun voor me. Soms ben ik wel eens jaloers als ik hun verhalen over hun vrijblijvende leventjes hoor, dat had ik ook allemaal gewild. Maar eerlijk waar, als ik dan naar Krisje kijk, dan besef ik me dat zij de wending in mijn leven dubbel en dwars waard is. En wie weet, als Krisje straks naar de peuterspeelzaal gaat, kan ik toch nog mijn studie weer oppakken.
Voor nu ben ik alleen maar trots. Trots op Krisje, trots op Kostas en mij en trots op hoe we het samen allemaal doen.
Doe de test:Wanneer ben je klaar voor een kind?
