Marieke
Marieke Gastblogger 19 mrt 2018

Vroeggeboorte: ‘Ons zoontje werd geboren bij 25 weken en 6 dagen zwangerschap’

Vroeggeboorte: ‘Ons zoontje werd geboren bij 25 weken en 6 dagen zwangerschap’

Ruim 25 weken zwanger was ik toen ik met mijn vriend lekker op zaterdag over de markt liep om boodschappen te doen en ik ineens dacht wat vocht te verliezen. ‘Hmm, vreemd’ dacht ik, maar ons kindje was lekker aan het bewegen in mijn buik, dus ik ging er in eerste instantie vanuit dat hij misschien op mijn blaas zat te dansen en ik daardoor wat urine verloor. Mijn vriend vond het vooral heel erg lachwekkend, maar begreep dat ik de boodschappen snel wilde afronden om naar huis te gaan.
Ik vond het maar een raar gebeuren. Maar goed, het was mijn eerste zwangerschap en ik dacht dat dit er misschien wel bij zou horen, ook al was ik niet heel erg gecharmeerd van deze zwangerschapskwaal.

Eenmaal thuis bleef ik af en toe wat vocht verliezen en iets in mij zei dat dit geen urine was, ook al had ik echt nog niet het idee dat dit ook vruchtwater kon zijn. Daar was het toch nog veel te vroeg voor? Ik belde de verloskundige die toevallig in de buurt was dus ze zei me dat ze zsm zou komen. Binnen 15 minuten was ze er. En nog geen 15 minuten later zaten mijn vriend en ik in de auto onderweg naar het ziekenhuis, want inderdaad: mijn vliezen bleken gebroken. En of dat al niet ernstig genoeg was, begon ik ook weeën te krijgen. Lichte weeën, maar ze waren er wel.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik vanaf het moment dat de verloskundige ons dat vertelde ik in een soort van shock ben geraakt. Dit was toch veel te vroeg? Wat nu? Waren er wel overlevingskansen voor een kindje van 25 weken en vier dagen oud? Op een of andere manier had ik de hele tijd 26 weken als magische grens voor een overlevingskans in mijn hoofd gehad, zouden die paar dagen het verschil maken?

In het ziekenhuis hebben ze ons heel warm en kundig opgevangen. Er stond meteen een arsenaal aan artsen voor ons klaar. Ik werd aan allerlei apparaten gelegd, ik bleek al 3 centimeter ontsluiting te hebben, dus moest plat liggen en mocht niet meer bewegen. Ik kreeg weeënremmers. Van het grootste belang was het dat ons kindje medicatie kreeg dat ervoor zou zorgen dat de longetjes sneller zouden rijpen.

Er werd me meteen verteld dat iedere dag, zelfs ieder uur dat het kindje in mijn buik zou blijven de overlevingskans groter zouden worden. Dat was het doel! Ik wilde er alles aan doen dagen te rekken. Maar na 2 dagen was er helaas geen stoppen meer aan. De weeën waren niet meer bestand tegen de weeënremmers, dit kindje wilde gewoon geboren worden. Met een keizersnede hebben ze hem gehaald, daar was hij, onze zoon: Winnie. Zo klein, 935 gram, maar zo mooi.
Winnie is meteen afgevoerd maar mijn vriend mocht gelukkig met hem mee. Ik had het echt niet kunnen verdragen als ons kleine ventje meteen van ons gescheiden zou worden en in zijn eentje had moeten strijden.

Gelukkig deed hij het hartstikke goed. Wonderbaarlijk goed. De verpleegkundigen noemden hem ‘Winnie de Winnaar’. De eerste 7 dagen moest ik nog in het ziekenhuis blijven en het idee van dichtbij hem te zijn stelde me gerust. Maar toen kwam het moment van ‘ontslag’, ik moest naar huis. Vreselijk vond ik het om ons mannetje achter te moeten laten in het ziekenhuis en hem niet in de Maxi Cosi mee naar huis te kunnen nemen. Maar ik besefte me terdege dat hij in het ziekenhuis beter af was, waar hij de allerbeste zorg kreeg van de allerbeste en liefste artsen en verpleegkundigen. Want tjonge, wat heb ik een bewondering gekregen voor deze mensen!

Gelukkig wonen we dichtbij het ziekenhuis, dus iedere dag gingen mijn vriend en ik onze Winnie bezoeken. Ondanks het feit dat hij absoluut moeilijke momenten heeft gehad, mogen we niet klagen. Over het algemeen ging het naar omstandigheden hartstikke goed met hem. Het had veel erger gekund en dat hebben we helaas ook van dichtbij meegemaakt met andere premature kindjes.

Waar we echt van konden genieten was het buidelen. Ons kleine, mini-mannetje zo tegen je huid aanvoelen, die enorme connectie die we voelden; wat een bijzondere en dierbare herinneringen bewaren we aan die buidelmomenten. Nog steeds vinden we het heerlijk om zo lekker met hem op bed te liggen!

Want ja, we zijn inmiddels al een kleine 3 maanden thuis met Winnie. Na 74 dagen was het zover. Winnie deed het zo goed dat we hem mee naar huis mochten nemen. Tranen rolden over mijn wangen toen we met z’n drieën het ziekenhuis uitliepen en toen we thuis de drempel overstapten. En ook al is het niet niks een baby en staat je hele leven op zijn kop, we genieten volop. Er zijn zeker ook momenten waarop het besef inslaat dat het ook anders had kunnen lopen of dat we terugdenken aan wat we allemaal hebben meegemaakt en dat is eerlijk gezegd een best traumatische ervaring geweest. Maar het belangrijkste is dat het nu goed gaat met Winnie. We zijn zo ontzettend trots op hem en zo enorm dankbaar dat het goed is afgelopen. Hij heeft zijn vroeggeboorte zo krachtig doorstaan. Wat een sterk mannetje, met recht ‘Winnie de Winnaar’.

 

Mijn keizersnede was geen eitje. 
30 tips voor de 30 eerste dagen met je baby.

Reageer op artikel:
Vroeggeboorte: ‘Ons zoontje werd geboren bij 25 weken en 6 dagen zwangerschap’
Sluiten