Mijn zoon is niet meer welkom bij zijn oppasmoeder
Mijn zoon is niet meer welkom bij zijn oppasmoeder
Een tijdje geleden las ik een artikel op jullie website. Dat ging over een jongetje uit Engeland. Hij was geschorst van zijn kinderdagverblijf omdat hij een paar kinderen toegetakeld had, meteen al de eerste paar dagen dat hij daar zat. Het artikel sprak me zo aan omdat ik mijn eigen situatie met mijn zoontje wel een beetje herken in dit artikel.
Mijn zoontje is 3 jaar oud. Nou is het altijd al een jongetje geweest met een pittig karakter. Als baby al liet hij sterk van zich horen. Wanneer hij honger had, aandacht wilde of wanneer het hem niet zinde. Mijn vriend en ik moesten daar altijd om lachen, het was in ieder geval een jongetje met een sterke wil zeiden we altijd tegen elkaar. Toen hij wat ouder werd en de wereld wat meer begon te ontdekken werd zijn sterke en dwingende karakter er niet minder om en ja we hebben thuis onze handen vol aan hem, maar hij is zeker niet onhandelbaar of zo, en hij is ook echt een heel lief en vrolijk mannetje.
Sinds een half jaar ben ik weer aan het werk. Niet omdat ik dat zo graag wil (het liefst zou ik fulltime moeder zijn), maar het is financieel nou eenmaal nodig. Zodoende moesten we ook kinderopvang voor ons zoontje zoeken. Het voelde het beste voor ons als hij in huiselijke sfeer zou blijven. We hebben de crèches in de buurt wel bekeken, maar ik vond het wat massalere karakter en de sfeer van een soort van klassenlokaal niet heel warm. Daarentegen was er een leuke oppasmoeder waar ik van kennissen al wel eens over had gehoord. Zij heeft aan huis een kleinschalige kinderopvang en daarbij krijgt ze hulp van haar dochter. Ze accepteren 5 kindjes per dag en dat klonk ons als muziek in de oren. Toen bleek dat ze ook nog eens een plekje vrij hadden voor ons zoontje konden we ons geluk niet op.
Eerst mocht ons zoontje langzaam wennen. We hebben het in uren per dag die eerste week een beetje opgebouwd, en na een week zou hij daar voor 3 dagen per week naartoe gaan. Daarnaast ben ik een werkdag per week thuis en ook mijn ouders komen een dag per week oppassen. Zo hadden we alle werkdagen van de week mooi gedekt.
Bij het wennen zei de oppasmoeder al wel dat ze het een fel mannetje vond. Ik beaamde dat en vertelde haar nog lachend dat wij altijd moeten lachen om zijn sterke karakter.
Na twee weken wilde ze een gesprekje met ons. Het ging niet helemaal lekker met de andere kindjes (in de leeftijd van 3 maanden oud tot bijna 4 jaar oud). Ze weet dat aan het feit dat hij niet gewend was om met andere kindjes samen te zijn zo’n hele dag en dat het een kwestie van wennen was, maar ze wilde het wel besproken hebben met ons. Wat we natuurlijk alleen maar waardeerden. Alleen het werd niet beter helaas.
Inmiddels zijn we een half jaar en 3 gesprekken verder. Volgens de oppas vertoont ons zoontje agressief gedrag, kan hij niet delen, is hij onvoorspelbaar en is hij vooral veel boos de hele dag. Iets wat wij eerlijk gezegd niet herkennen van zijn gedrag thuis of als we met vrienden en kinderen zijn (dan gedraagt hij zich weliswaar ook niet heel erg sociaal en is hij wel eens bozig naar andere kinderen toe, maar zeer zeker niet agressief). Mijn ouders kennen hem ook niet zoals de oppas hem schetst, maar wellicht is dat anders, want als zij oppassen krijgt hij de onverdeelde aandacht van beiden. En als de oppas het zegt, moeten we het zeker niet gewoon maar onder stoelen of banken schuiven. En, niet te ontkennen, hij heeft 2 van de andere kindjes al een paar keer hard geslagen en gekrabd en vorige week heeft hij ook nog eens gebeten. Ik kon er inderdaad niet omheen: zijn tandafdruk stond nog in haar armpje toen ik hem kwam ophalen.
Dat is de druppel geweest. De andere ouders vinden het – begrijpelijk – vervelend dat ze hun kind niet meer met een gerust hart kunnen achterlaten en de oppas en haar dochter kunnen het onvoorspelbare gedrag van ons zoontje niet altijd voor zijn en dus de veiligheid van de andere kinderen garanderen. Zodoende heeft ze aangegeven dat zij niet meer de zorg voor ons kindje op zich wil nemen.
Ik weet me echt geen raad en heb er zo’n rotgevoel over. Is er echt iets mis met ons kindje? Is hij agressief? Asociaal? Moeten we hem zo jong als hij is al laten onderzoeken? Heeft dat überhaupt zin zo jong?
En dat hebben we nog de kwestie ‘werk’. We kunnen het ons simpelweg niet permitteren dat ik stop met werken, maar mijn ouders kunnen ook niet meer dagen oppassen en mijn schoonouders wonen te ver weg. Een oppas aan huis, is dat dan de oplossing? Te duur vrees ik, maar gaan we dan het probleem ook niet gewoon uit de weg?
Ik weet het even niet meer. Ik wil het zo graag het beste doen voor ons zoontje, maar ik loop vast. We hebben echt even geen idee hoe we dit verder moeten aanpakken om dit zo goed mogelijk op te lossen.
NB: het artikel waarnaar deze moeder refereert kun je hier lezen.
