Marieke Blog Tessa 9 mei 2015

Willem’s grote verhuizing

21 januari 2014

Lieve allemaal,

Het waren weer een paar spannende dagen. Onze kleine man is namelijk verhuisd. Eerst van de intensive care naar de high care unit van het AMC en vervolgens naar de high care unit van het OLVG. En dat is een goed teken omdat de artsen van mening zijn dat hij niet langer zeer intensieve zorg nodig heeft. Zijn eerste promotie dus.

Dat merkten we in het AMC overigens wel meteen doordat niet langer de meest ervaren artsen en verpleegkundigen op onze Willem werden losgelaten, maar in plaats daarvan een team van minder ervaren krachten. Het kwam erop neer dat wij (en dan met name Olivier die sinds vier weken autodidact-expert-monitoren-lezen-prematuren is) onze dagen vulden met het aan anderen uitleggen van alle waardes op de monitor van Willem en welke acties er ondernomen moesten worden in plaats van andersom. Op zich een goed teken natuurlijk, want blijkbaar had hij de 24/7 zeer intensieve zorg niet langer nodig.

Gelukkig krijgt Willem sinds hij in het OLVG ligt weer de aandacht die hij verdient omdat hij nu by far de kleinste en dus (terecht) de VIP van de afdeling is. Zo hadden wij daar al meteen de eerste dag een gesprek met de chef neonatologie van de afdeling (zeg maar de rocket scientist van het ziekenhuis) en die hadden we in het AMC al heel lang niet meer gezien. Het toeval wil dat deze dame heel goed bekend is met mijn neefje Jack, omdat hij sinds zijn overstap van het AMC naar het OLVG na zijn vroeggeboorte drie jaar geleden nog altijd elke paar maanden bij haar op controle komt. Maar dan wel met witte jas uit, anders zet Jack geen stap bij haar over de drempel.

De ambulancerit naar het OLVG leek erg goed te gaan (ik zat naast de couveuse in de ambulance en Olivier reed achter de ambulance aan) want onze uk lag de hele weg als een klein molletje opgerold te slapen. Helaas kwam de voorspelling van de artsen uit dat zo’n rit niet onderschat moet worden en toch vanwege de vele prikkels (denk aan een achtbaanrit van een uur met bouwlamp in je ogen en heavy metal muziek op maximaal volume in de vrieskou) heel heftig is voor zo’n kleintje. Want om 3 uur die nacht werden Olivier en ik wakker gebeld door het ziekenhuis. Het behoeft geen nadere uitleg dat we ons allebei rotschrokken en direct een ‘brady’ (de oplettende lezer weet inmiddels wat ik hiermee bedoel dus nadere uitleg lijkt me niet nodig) te pakken hadden. Willem bleek het die nacht helaas moeilijk te hebben (moeite met ademen, dipjes in de hartslag en zeer vermoeid) zodat besloten werd hem weer aan het zuurstofmaskertje te leggen om hem op deze manier een handje te helpen.

Gelukkig gaat het sindsdien weer de goede kant op met hem. Hij ligt nu nog steeds aan het maskertje, maar de dipjes worden minder en hij groeit lekker door (nu al 1324 gram dus we hebben het nieuwste boek van Sonja Bakker maar alvast in huis gehaald voor ons dikkertje ;-…) Verder wordt hij steeds beweeglijker. Volgens Olivier probeert hij tijdens het kangoeroeën steeds omhoog te klimmen dus we hebben ook maar direct een klimrek voor hem in huis gehaald.

De speculaties over op wie de kleine man nu wel of niet lijkt (vooral de beide oma’s ontdekken elke dag weer iets nieuws) zijn ook losgebarsten. De mond van zijn moeder, het ovale en vooral kale hoofd van zijn vader, de kuren van zijn moeder en het gereedschap van… tja dat kan natuurlijk niet missen… alleen het afdakje ontbreekt nog ;-). Olivier en ik houden het erop dat Willem vooral op zichzelf lijkt en nu al echt een eigen persoontje is die wij ontzettend graag en elke dag steeds beter leren kennen.

Liefs Olivier & Tessa

Mijn naam is Tessa, en ik ben 33 jaar. Ik woon samen met mijn vriend Olivier en zoontje Willem in Amsterdam. 

In juli 2014 kwamen wij erachter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Blijdschap alom natuurlijk. Begin december werd ik echter met spoed opgenomen in het ziekenhuis vanwege ernstige complicaties (in de volksmond zwangerschapsvergiftiging). Dat was geheel onverwacht. De avond daarvoor had ik nog tot laat een strafzitting gehad. Een spannende tijd volgde en ik was erg ziek. Omdat ik nog maar 26 weken zwanger was en de baby bovendien een groeiachterstand had, werd er alles aangedaan om de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken. Dit rekken is uiteindelijk tweeënhalve week gelukt. Op kerstavond is onze zoon Willem met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen. Een piepklein mannetje van maar 875 gram. Een zware tijd volgde met ups en downs en uiteindelijk mocht onze zoon na bijna 12 weken ziekenhuis mee naar huis.

Het gaat supergoed met hem en wij genieten elke dag volop. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis en gedurende de maanden dat Willem in het ziekenhuis lag, heb ik mijn familie en vrienden op de hoogte gehouden van de situatie met updates via e-mail. In eerste instantie nog wat serieus van toon, maar na verloop van tijd met steeds meer lucht en humor. Het ging immers steeds beter met Willem. Het schrijven van de updates werkte voor mij bijna therapeutisch en ik heb ontzettend veel positieve reacties gekregen op mijn stukjes.
Mensen vonden het vooral bijzonder dat wij ondanks alles zo positief bleven en spoorden mij aan mijn stukjes aan een breder publiek te laten lezen. Onlangs is bij mij daarom het idee geboren (hoe toepasselijk) om de updates te verwerken tot columns voor ‘Buskruit met’.