Redactie
Redactie Gastblogger 12 mei 2018

Ik wilde me laten steriliseren, maar dat stuitte op weerstand

Ik ben 43 jaar en moeder van 3 gezonde kinderen van 10, 8 en 6 jaar oud. Meteen toen onze jongste geboren was, een meisje na 2 jongens, was het voor mij duidelijk: dit gezin is compleet. En hoewel baby’s een enorme aantrekkingskracht op me hebben (als ik er een zie, wil ik hem meteen knuffelen) was ik er toen ook meteen meer dan 100%, totaal, compleet, zonder enig greintje twijfel van overtuigd dat ik echt, maar dan ook echt niet meer kinderen wilde dan deze 3 schatten.

 

Geen kinderwens meer

Geen zwangerschap meer voor mij. Al zou ik per ongeluk zwanger worden, dan zou ik zonder enige moeite of twijfel de zwangerschap af laten breken. Om meerdere redenen. En mijn man dacht daar precies hetzelfde over.

Flufje, Bloempje, Punani, Spleetje, Flamoesje…

Anticonceptie: de mogelijkheden

Dus, toen ik de 40 gepasseerd was en ik last kreeg van mijn spiraaltje begon ik na te denken. Als ik het spiraaltje eruit laat halen, wat dan? Wat zijn dan de alternatieven?

De Pil? Liever niet. Ik had het juist wel gehad met al die hormonen. Ik wilde liever zonder kunstmatige hormonen door het leven.

Condooms? Ook niet ideaal (zeker niet als je een latex-allergie hebt, zoals ik).

Een knoopje erin bij mijn man? Op een of andere manier wilde ik hem dat niet aandoen. Ík ben wel zo’n beetje over de houdbaarheidsdatum heen wat mijn vruchtbaarheid betreft, maar mijn man kan tot zijn 70ste nog easy zijn bijdrage aan nieuw leven leveren. Stel dat ik kom te overlijden, dan heeft hij nog een heel leven voor zich. Ik hoop dan van harte dat hij snel opnieuw geluk in de liefde zal vinden. Niet geheel onbaatzuchtig gedacht hoor, ook ten gunste van mijn kinderen, want zij hebben per slot van rekening meer aan een gelukkige, verliefde vader dan aan een eenzame, verdrietige vader. En stel dat hij snel een nieuwe liefde vindt dan is de kans aanwezig dat het een jonge vrouw is die wellicht nog een kinderwens heeft. Wat ik ook zou toejuichen, want dan wordt hun kindje ook een bloedverwante van mijn kinderen en dat zou de cirkel gevoelsmatig rond maken. En dat wordt lastiger als mijn man zich laat steriliseren…

 

Sterilisatie

Mijn man had er niet echt een mening over. Hij vond het geen probleem om er zelf ‘een knoop’ in te leggen. Hij is van mening dat, ook al zou er ooit een nieuwe, jonge liefde op zijn pad komen, hij toch geen kinderen meer zou willen. Maar ik werd al langer hoe meer overtuigd van mijn eigen idee: mezelf laten steriliseren. Ik vond het allemaal heel logisch klinken en voelen, en zag het eigenlijk als dé oplossing.

 

Weerstand

Als ik met vriendinnen was kwam het onderwerp wel eens ter sprake. Ik kreeg niet heel veel bijval: ‘Laat die mannen maar eens hun lichaam opofferen, wij vrouwen zijn al 9 maanden zwanger met alles wat daarbij komt kijken en moeten bevallingen doorstaan’, ‘Gun je je man écht een nieuwe liefde en kinderen?’, etc. Maar ik had eigenlijk mijn besluit al genomen.

 

De huisarts

Dus ging ik naar de huisarts. Ik dacht dat ik binnen 3 minuten weer buiten zou staan mét een verwijzing naar de gynaecoloog, maar dat ik had ik blijkbaar onderschat. Ik werd aan een kruisverhoor onderworpen. Waarom wil je je laten steriliseren? Waarom laat je man zich niet steriliseren? Hoe weet je zo zeker dat je geen kinderen meer zou willen? Mijn pleidooi bleek niet zomaar genoeg. Op al mijn redenen (en ik had er nogal wat) volgde een ware discussie. Leeftijd speelde ineens geen rol meer (terwijl ik inmiddels al bijna 42 jaar was), financiële redenen mochten geen issue zijn, het feit dat ik gecompliceerde zwangerschappen had gehad en daardoor een angst voor zwanger zijn had opgebouwd werd afgedaan als ‘daar kun je psychische hulp bij krijgen’… Ik heb letterlijk een half uur moeten debatteren en moeten zweren dat ik 200% zeker was van mijn zaak voordat ik eindelijk mét verwijsbriefje – al was het niet van harte – de deur weer uitliep.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed hoor dat ze niet over één nacht ijs ging, maar ik had dit gewoon niet zien aankomen.

Leven en dood, verdriet en blijheid

De gynaecoloog

Eenmaal bij de gynaecoloog verliep het niet veel anders. Ik moest ook haar ervan overtuigen dat het echt was wat ik wilde. Zij kon me trouwens wel van een van mijn overtuigingen en redenen ‘bekeren’. Zij vertelde dat bewezen was dat er niets erger is voor kinderen dan dat een van hun ouders een kind krijgt met een nieuwe partner, dat kinderen zich dan vaak het vijfde wiel aan de wagen gaan voelen, zich als het ware tussen wal en schip voelen, dus dat het voor hun eigenlijk helemaal niet zo wenselijk zou zijn als papa een nieuw kindje zou krijgen met een andere vrouw… dus toch niet die ronde cirkel die ik zo romantisch voor ogen had.

 

Gezwicht

Uiteindelijk ben ik niet voor dat argument gezwicht. Wel voor een ander argument. Namelijk dat sterilisatie bij vrouwen een ingreep is die je niet moet onderschatten. Een serieuze operatie. Zij, als vrouw, raadde het me af. En als een arts die zelf deze operaties uitvoert het afraadt dan zet me dat toch aan het denken.

 

En nu…

Nu is mijn man gesteriliseerd.
En makkelijk dat dat ging! Geen debat met de huisarts, maar binnen een paar minuten met een verwijsbrief op zak weer naar huis. Een afspraak bij de uroloog was zo gemaakt, en nog geen paar weken later liep hij na een ingreep van zo’n 20 minuten met een paar oplosbare hechtinkjes en een weliswaar ietwat blauwe, beurse balzak weer de deur uit.

Easy does it! ☺

 

Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Dat kan. Klik dan hier.

Reageer op artikel:
Ik wilde me laten steriliseren, maar dat stuitte op weerstand
Sluiten