Ik wil geen tweede kind
Ik zit met een duivels dilemma. Mijn vriend en ik hebben altijd tegen elkaar gezegd dat we een groot gezin wilden, zeker 3 kinderen, misschien zelfs wel 4. We komen zelf allebei uit een gezin van 2 kinderen, maar dat vonden we niet genoeg. Zelf hebben we allebei geen top-band met onze broers, dus we dachten hoe meer kinderen hoe gezelliger, er zit er dan altijd wel eentje bij met wie je kunt spelen, praten of wat dan ook.
Mijn vriend is ook nog steeds dezelfde mening toegedaan, alleen ik niet meer. En dat legt behoorlijk veel druk op onze relatie. Zeker nu ons dochtertje 3 jaar wordt en mijn vriend het liefst niet veel meer tijd tussen de eerste en de tweede wil hebben, omdat hij bang is dat ze dan alsnog misschien niet meer leuk met elkaar kunnen opschieten of samen willen spelen omdat het leeftijdsverschil te groot wordt. En ik begrijp dat ook echt wel, alleen iets in mij houdt me zo ontzettend tegen. Ik heb denk ik gewoon niet het gevoel dat je moet hebben. Het gevoel dat ik wel had voordat ik zwanger werd van de eerste. Als ik een baby’tje van een vriendin in mijn armen heb liggen, krijg ik zelfs niet eens het gevoel van ‘ooh toch wel leuk en heel lief’. Ik word eerder overvallen door het gevoel dat ik blij ben dat ik zelf niet weer in die situatie zit. Ik moet er niet aan denken zelfs.
Wat zeker ook niet helpt is dat ik zwanger zijn gewoon echt niet leuk vond. Ik was veel misselijk, tot ook nog eens best lang in mijn zwangerschap, en ik was de hele tijd hartstikke onzeker en bang dat er iets niet goed zou gaan met de zwangerschap en het kindje. Om niet te spreken van de bevalling. Het zal zeker niet de zwaarste bevalling ooit geweest zijn, maar ik vond die 16 uur heftige weeën die eindigde in een keizersnede zo’n enorme teleurstelling. Dat wil ik niet nog een keer meemaken.
En eerlijk is eerlijk, ik vond het eerste anderhalf jaar met ons dochtertje ook zo enorm zwaar vallen. Een baby’tje gooit gewoon je hele leven overhoop. Daarbij zijn mijn man en ik allebei ZZP-er dus ik vind het financiële gedeelte ook wel een dingetje, we zijn namelijk nooit zeker van onze inkomsten. Op dit moment gaat alles goed met werk en voldoende opdrachten, maar een tweede kind is wel meer kosten en wie zegt dat het lekker blijft gaan met werk? Onze ouders passen veel op en met één kindje gaat dat makkelijk, maar is dat met een tweede erbij ook nog het geval?
Nu loopt alles juist zo lekker thuis. We hebben de juiste balans gevonden, we zitten in een fijn ritme, kunnen makkelijk overal naartoe, we hebben het gezellig met z’n drieën. Ik vind het doodeng om dat allemaal op het spel te zetten voor iets dat misschien helemaal niet dat extra geluk gaat geven.
Op dit moment is het enige dat me over de streep zou kunnen trekken mijn schuldgevoel. Mijn schuldgevoel ten opzichte van ons dochtertje én mijn schuldgevoel ten opzichte van mijn vriend. Want het voelt wel als een enorme egoïstische keuze van mij.
Maar is schuldgevoel een goede reden om een nieuw mensje op de aarde te zetten? Kon ik maar héél even een kijkje in de toekomst nemen om te kijken hoe ons gezinsleven met een kindje erbij eruit zou zien. Kon ik maar alvast zien waar ik goed aan zou doen.
