Wel of geen Syndroom van Down?
Mijn zwangerschap verliep eigenlijk voorspoedig. Op wat misselijkheid, dikke enkels en 21 kilo aankomen na dan. Ik ben lang door gegaan met werken, want ik voelde dat het kon en ik wilde extra lang verlof als ons kindje eenmaal bij ons zou zijn. Mijn verloskundige hield alles goed in de gaten en toen ik eenmaal ging bevallen was ze tijdig aan m’n zijde. De bevalling verliep vooralsnog goed dus ik zou thuis gaan bevallen. Toen het na 10 uur toch niet helemaal goed ging met mij – ik was nogal uitgeput – besloot zij dat we naar het ziekenhuis gingen. De gynaecoloog stond al op ons te wachten en al vrij snel besloot hij over te gaan tot een keizersnede. Ik baalde wel, maar het was niet anders. Al snel was onze dochter geboren en kon ik haar heerlijk tegen me aan houden.
We waren in de zevende hemel met ons schatje! Ik moest nog een paar dagen blijven en onze dochter mocht naast me slapen. Het voeden ging niet slecht en ook niet heel goed dus af en toe kreeg ze een flesje kunstvoeding tussendoor. Ook al had ik me voorgenomen dat ik borstvoeding wilde geven, ze had te weinig energie om genoeg voeding binnen te krijgen dus zo kon ze wat op krachten komen. So far so good. Totdat de dokter naar me toe kwam…
Syndroom van Down
Hij wond er geen doekjes om en zei dat onze dochter het syndroom van Down had. We waren in shock. Ik had wel gezien dat ze dikke oogleden en een beetje bolle oogjes had, maar het Syndroom van Down? Ons leven zou er anders uit gaan zien en na deze mededeling hebben we samen eerlijk gezegd best wel hard gehuild. Tuurlijk hou je van je kind. We hielden nu al zielsveel van haar, maar we waren hier gewoon niet op voorbereid. We vertelden het slechte nieuws aan onze ouders waarop mijn moeder vroeg hoe de arts dit wist en daar hadden wij eigenlijk geen antwoord op. Mijn moeder is nogal doortastend dus voordat ik het wist had ze de desbetreffende arts aangesproken en gevraagd waar de uitslag van de bloedtesten waren. Die waren (nog) niet binnen?! Het gekke is dat ik achteraf ook niet begrijp waarom ik daar niet naar gevraagd heb. Misschien door de shock of waren het de hormonen?
De euforie die wij voelden toen de volgende dag alle uitslagen binnen waren en de arts schoorvoetend toe moest geven dat hij iets te voorbarig was geweest, is onbeschrijfelijk. Ik denk nog vaak terug aan die rollercoaster van gevoelens die ik toen heb doorgemaakt en als vriendinnen aan me vragen of ik niet woedend was (of ben) dan moet ik toegeven dat het een erge, oerstomme fout was van die arts, maar de blijdschap nam op dat moment zo de overhand dat we eigenlijk zo snel mogelijk het ziekenhuis uit wilden om met onze lieve kleine moppie te knuffelen in ons eigen huis.
Inmiddels is onze dochter 10 en in blakende gezondheid. Ze doet het goed op school, ze voetbalt en heeft gelukkig veel vriendjes en vriendinnetjes. En nee, we gaan haar nooit vertellen wat ons is overkomen.
