Marieke Blog Tessa 16 mei 2017

Weer wat mijlpalen voor Willem!

14 februari 2014

Lieve allemaal,

De hoogste tijd voor een update want inmiddels is Willem de langst liggende bewoner van de couveuseafdeling en behoren Olivier en ik zo’n beetje tot het meubilair.

Het gaat goed met de kleine man. Hij heeft de afgelopen week weer een aantal mijlpalen bereikt. Zo ligt hij niet meer in een couf (couveuse) maar prinsheerlijk (hoe toepasselijk met zijn naam) in een warmtebedje, ademt hij sinds een paar dagen helemaal zelf zonder flow of extra zuurstof en is zijn gewicht sinds zijn geboorte verdubbeld! Knappe kerel die hem dat nadoet in slechts zeven weken. Je moet er toch niet aan denken met de zomer in het vooruitzicht…

Verder heeft hij wederom een aantal verpleegsters moeiteloos om zijn ieniemienie vingertje gewonden. Zo hebben we Vibrator-Fibi die telkens een gilletje slaakt als je op de assistentieknop drukt omdat het apparaatje in haar broekzak dan zo lekker gaat trillen (nee, dit is niet mijn dirty mind maar haar letterlijke dirty woorden).

Uiterst beleefde Suzie is mijn persoonlijke favoriet en niet in de laatste plaats omdat ze me ondanks mijn pogingen haar te verbeteren steevast mevrouw Lempers blijft noemen en ik dat stiekem best wel leuk vind (hint Olivier: Valentine’s day today ;-).
Verder krijg ik vaak ietwat voorbarige maar zeer nuttige opvoedadviezen van haar (alsof ze haarscherp in de gaten heeft dat Willem een zoon van zijn vader is).

En tot slot Li-La-Lieke. Al is zij met haar 06-lijn stem (en geenszins dito uiterlijk overigens) volgens mij vooral fan van de vader van Willem. En de vader van Willem vergeet als Lieke dienst heeft opvallend vaak een overhemd aan te trekken bij het kangoeroën zodat hij zijn ontblote torso kan showen, bedenk ik me nu ik dit opschrijf.

Alle gekheid op een stokje, Olivier en ik zijn heel erg blij met de ontzettend goede zorg in het streekziekenhuis die zeker niet onderdoet voor die in het AMC. Dat die mening door Willem wordt gedeeld blijkt wel uit het dagelijkse dagboekje dat voor hem wordt bijgehouden waarin hij steevast staat omschreven als een heel tevreden en ontspannen lief mannetje.

Dat we Willem voorlopig helaas nog niet mee mogen nemen en dat hij nog wel even aan de monitor moet blijven werd ons gisteravond goed duidelijk. Ik zal jullie de medische details besparen maar het komt erop neer dat Willem een enorme dip te pakken had en alle alarmen afgingen. Er moesten twee verpleegsters aan te pas komen om hem weer bovenop te helpen en dat duurde best even. Spannende momenten dus. Olivier extra in de stress omdat hij die avond nog een afspraak met een sollicitant had en door dit alles te laat op zijn afspraak dreigde te komen. Dus ik zei: Dan bel je die sollicitant toch even en vertel je hem gewoon eerlijk waarom je wat later bent, begrijpt hij heus wel. Zo van:

‘Dag Harold met Olivier, excuses, ik ben wat later. Ik kom namelijk net van mijn coufkind vandaan en hij had tijdens het kangoeroeën dus echt een mega-cluster-brady met apneu en saturatiedaling. Hij moest flink gestimuleerd worden voordat hij het weer oppakte. Komt waarschijnlijk omdat hij sinds kort zijn flowsnor kwijt is en zijn voeding sinds vandaag van 12×20 naar 8×30 is gegaan. Zie je zo’.

Ik hoop maar dat Harold een beetje goed heeft opgelet bij het SBS programma over coufkinderen waar ik vorige keer over schreef, anders begrijpt hij hier natuurlijk helemaal niets van. Enfin, we zijn in een wereld terechtgekomen waar we drie maanden geleden van het bestaan ervan nog eigenlijk geen weet hadden. Ik hoop maar dat die wereld jullie bespaard zal blijven.

We beschouwen de dip van Willem gister overigens maar als een afscheidsdip want sindsdien doet hij het weer heel erg goed en zijn de artsen ook erg tevreden. Nog even geduld dus, zijn wiegje staat al klaar….

Liefs Olivier & Tessa

Mijn naam is Tessa, en ik ben 33 jaar. Ik woon samen met mijn vriend Olivier en zoontje Willem in Amsterdam. 

In juli 2014 kwamen wij erachter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Blijdschap alom natuurlijk. Begin december werd ik echter met spoed opgenomen in het ziekenhuis vanwege ernstige complicaties (in de volksmond zwangerschapsvergiftiging). Dat was geheel onverwacht. De avond daarvoor had ik nog tot laat een strafzitting gehad. Een spannende tijd volgde en ik was erg ziek. Omdat ik nog maar 26 weken zwanger was en de baby bovendien een groeiachterstand had, werd er alles aangedaan om de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken. Dit rekken is uiteindelijk tweeënhalve week gelukt. Op kerstavond is onze zoon Willem met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen. Een piepklein mannetje van maar 875 gram. Een zware tijd volgde met ups en downs en uiteindelijk mocht onze zoon na bijna 12 weken ziekenhuis mee naar huis.

Het gaat supergoed met hem en wij genieten elke dag volop. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis en gedurende de maanden dat Willem in het ziekenhuis lag, heb ik mijn familie en vrienden op de hoogte gehouden van de situatie met updates via e-mail. In eerste instantie nog wat serieus van toon, maar na verloop van tijd met steeds meer lucht en humor. Het ging immers steeds beter met Willem. Het schrijven van de updates werkte voor mij bijna therapeutisch en ik heb ontzettend veel positieve reacties gekregen op mijn stukjes.
Mensen vonden het vooral bijzonder dat wij ondanks alles zo positief bleven en spoorden mij aan mijn stukjes aan een breder publiek te laten lezen. Onlangs is bij mij daarom het idee geboren (hoe toepasselijk) om de updates te verwerken tot columns voor ‘Buskruit met’.