We mogen weer bijna naar huis
We mogen weer bijna naar huis
– vakantie met kinderen –
Weet nog precies toen we deze vakantie boekten: “laten we lekker lang gaan, dan komen we echt even bij”. Ik weet niet wat ik op dat moment dacht, maar met vier jonge kinderen is bijkomen echt een utopie, sterker nog: we zijn kapot.Het begon al in het vliegtuig. De jongste van twee wilde niet stilzitten en heeft denk ik tweehonderdduizend keer door het gangpad gelopen met mijn hand vast. Sommige mensen vonden het prima, anderen gaven me soms een zure blik. Toen ik eventjes zat, gooide mijn dochter haar drankje over me heen, natuurlijk per ongeluk, maar er zijn fijnere dingen dan een natte appelsap-broek.
Eenmaal aangekomen en alle koffers hadden, moesten we nog drie kwartier rijden. Het was inmiddels al laat op de avond en heb ze zeker veertig minuten wakker kunnen houden met ‘wij-gaan-op-berenjacht’ of ‘ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet’, maar vijf minuten voor aankomst lagen ze alle vier te slapen. Toen we aankwamen konden we niet alleen de koffers, maar ook de kinderen naar binnen tillen.
De volgende dag kon de vakantie beginnen (dachten wij). Maar de twee weken boekjes lezen op ons strandbedje, werden kinderen insmeren, boterhammen smeren, ruzies oplossen, rommel opruimen, etc. En op de momenten dat de oudste drie lief aan het spelen waren, had de jongste weer iets waar ik hem mee moest helpen. Ik heb nauwelijks – met mijn biodermal ingesmeerde – lichaam op een bedje gelegen, maar eigenlijk alleen maar met een peuter in mijn armen naar een hijskraan gekeken en vijfhonderd keer gehoord dat de hijskraan opendicht gaat.
Natuurlijk houden we heel veel van ze en hebben we zelf voor vier kinderen gekozen, maar mijn man heeft al een paar keer laten vallen dat hij niet kan wachten om weer aan het werk te gaan. En als ik heel eerlijk ben, verheug ik me ook op maandag 8:30 uur, als op het schoolplein mijn laatste zwaai doe naar de kinderen!
