In de rouw: als je een voorkeur hebt voor dochter of zoon en deze wens niet uitkomt
Graag maak ik van jullie platform gebruik om het onderwerp ‘specifieke wens voor een dochter of zoon’ aan te boren.
Voorkeur
Ik weet dat het not done is een nadrukkelijke voorkeur te hebben voor een zoon dan wel een dochter, maar ik heb daar moeite mee. Ik durf er heel wat voor te verwedden dat heel wat ouders een (stiekeme) voorkeur hebben (gehad) voor een bepaald geslacht. Ik in ieder geval wel, ik had heel graag een dochter gewild. En als ik echt eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik er af en toe zelfs best verdriet van heb dat ik 2 zoons heb gekregen.
Droom opgeven
Een derde zwangerschap zit er voor ons niet meer in (sowieso ben ik van mening dat voorkeur voor een bepaald geslacht geen invloed moet hebben op de keuze om überhaupt te proberen voor een kindje te gaan, een kindje op zich moet de hoofdwens zijn), wat betekent dat ik mijn droom op een dochter heb moeten opgeven. Niet dat ik niet gelukkig ben met mijn jongens, dat ben ik absoluut en zonder enige twijfel, maar van jongs af aan heb ik nou eenmaal een enorme dochterwens gehad. Misschien omdat ik zelf een echt meisje-meisje ben. Altijd geweest ook.
Meisje-meisje
Ik was altijd bezig met verkleden, poppen, opmaken, dans-optredens, koekjes bakken en noem alle typische meisjes-dingen maar op. Alle voorpret die ik alleen al heb gehad bij het fantaseren over een dochter die mij alles in vertrouwen zou vertellen, met wie ik mijn eigen meisjes-ervaringen zou kunnen delen, met wie ik zou gaan winkelen, die al mijn mooie tassen en sieraden zou krijgen…
Schuldgevoel
Ik weet nog dat ik zwanger was van de eerste en dat we bij de 20 weken echo toch wel graag wilden weten wat het zou worden. Toen de echoscopist zei: “Ja hoor, dat is overduidelijk, een jongetje” ben ik spontaan in huilen uitgebarsten. Daar heb ik me zo schuldig over gevoeld. Sowieso, het gevoel van tweestrijd vond ik verschrikkelijk: aan de ene kant blij zijn met het kindje dat op komst was, aan de andere kant ‘balen’ van het feit dat het geen meisje was. Toen hij daar eenmaal was, was ik zo ontzettend blij dat ik oprecht instant-verliefd was op hem, dat het feit dat hij geen meisje was er dus eigenlijk niet zo veel toe deed; mijn moederliefde was er evengoed. En stiekem had ik toch ook altijd in gedachte dat we toch een grotere kinderwens hadden en dat mijn meisjeswens dan vast uit zou komen.
Tranen
Twee jaar later was het zover. Zwanger van ons tweede kindje, en wederom bij de echoscopist om te zien wat het zou worden: weer een jongetje. En weer heb ik wat tranen vergoten. De echoscopist zei dat ik me nergens voor hoefde te schamen, dat ik echt niet de enige en eerste was met tranen en een specifieke wens, en dat ik ook zeker niet de laatste zou zijn die wat tranen zou vergieten. Maar ik voelde me evengoed weer verscheurd tussen blijdschap dat ik een gezond kindje mocht verwachten en verdriet om wederom geen dochter.
Toen mijn zoontje er eenmaal was, was er ook deze keer gelukkig één en al blijdschap en zat ik wederom op een grote lichtblauwe wolk.
Rouw
Maar hoe gelukkig ik ook ben met mijn zoontjes, er blijft een gevoel van rouw om de dochter die me nooit ‘gegeven’ is. Dat doet absoluut geen afbreuk aan de liefde die ik voel voor mijn jongens, kan ik met mijn hart op mijn hart zeggen, maar ik voel gewoon het gemis van een dochter.
Onbespreekbaar onderwerp
Maar weet je wat ik nog lastiger vind? Dat dit onderwerp niet bespreekbaar is. Waarom blijft hier een taboe op rusten? Waarom kom je meteen als een verwend nest over als je dit verdriet of een specifieke wens voor een zoon of dochter deelt met mensen? De reacties die ik over me heen heb gekregen, zelfs van de mensen die het dichtst bij me staan, zijn allesbehalve begripvol. Ligt het dan aan mij? Als ik de echoscopist moet geloven niet. Als ik fora op internet moet geloven ook niet (maar daar kunnen mensen zich natuurlijk veilig achter een fake-identiteit verschuilen). Waarom is dit onderwerp dan nog steeds niet bespreekbaar?
Klaartje
Zwanger maar ik voel me telkens verder verwijderd van mijn man
