Maar ik voel het al: het is weer een jongen
Een posttraumatische stress stoornis. Maar dat overkomt toch alleen maar soldaten? De psycholoog vertelt dat het veel vaker voorkomt dan wij denken. Vooral ook bij vrouwen die een kind verloren. Maar daar wil ik liever niet over praten. Alles is al gezegd. Het is gebeurd. En we hebben pech gehad.
TIKTIKTIK
Tiktiktiktik klinkt het in mijn koptelefoon. Ik praat en met het tikken voel ik iets vreemds. Alsof mijn brein ineens open gaat, alsof er laatjes ontstaan en tiktiktik, ik mijn verdriet kan plaatsen. “Ik heb zo’n spijt, huil ik, wat als ze pijn heeft gehad? Door mij?” Tiktiktik. “Wat als ik nu gestraft wordt? Dat mijn zoon daarom zoveel ziek is en autisme heeft.” Tiktiktik. “Ik mag niet lachen, ik kan niet gelukkig zijn. Zij is dood, ik verdien dit niet.” Tiktiktik.
We gaan het halen
Na de laatste behandeling stap ik naar buiten. Ik loop door de winkelstraat en er lijkt een grijze sluier te zijn weggetrokken voor mijn zicht. Voel ik daar een glimlach opkomen? Ik koop een mooie bal voor mijn zoon en voel de wolken open breken. Hij kletst onverstaanbaar en schopt de bal hard door de speeltuin. ‘Mama tijk! Tijk!’ Ik kijk en voor het eerst geloof ik het echt: we gaan het halen.
Nog een kindje
En met dat gevoel, ontstond er weer een wens. De wens voor nog een kindje. Een broertje of zusje voor onze zoon. Iemand om mee te kunnen spelen. En ruzie mee te maken. Iemand die weer in mijn buik mag groeien, aan de borst mag drinken en in het holletje van mijn arm slaapt. En als ik heel eerlijk ben, dan toch het liefst een zusje. Omdat ik zo benieuwd ben. Hoe zou ze eruit zien? Zou ze blonde krullen hebben? Net als haar broer? Ook zulke lange benen als haar zus? Net zo’n klein, lief wipneusje? Blauwe ogen, net als ik, of groene, net als papa?
Hoop
Maanden later zitten we zenuwachtig in de wachtkamer van de gynaecoloog. Onze zoon speelt met autootjes en ik heb een emmer op schoot. De misselijkheid is weer niet te houden en beschaamd gooi ik de emmer vol. Om mij heen blije, dikke buiken. Ik weet al dat het kindje waarschijnlijk gezond is. We kregen al drie keer een uitgebreide echo om het schedeltje en ruggetje te bekijken. Vandaag is de GUO. Ik hoop vurig dat alles goed is, maar ook dat ze ons vandaag gaan vertellen dat we een meisje krijgen. Maar ik voel het al: het is weer een jongen.
Leonie van Noort is moeder van een dochter* en twee zoons. Ze runt Gender Balance (www.genderbalance.nl) met als doel om vrouwen te begeleiden naar een zoon of dochter. Waar gezondheid het belangrijkst is, komen dromen ook gewoon uit.
Wil je meer lezen van Leonie? Bekijk dan ook de volgende blogs:
“Wat als hij dood gaat?”
Ik help vrouwen een zoon of dochter te krijgen.
“Wees blij dat je een kind kunt krijgen”
