Redactie
Redactie Geen categorie 23 jun 2018

Vijf kinderen in vijf jaar tijd

Vijf kinderen in vijf jaar tijd

 

Mijn man en ik wilden altijd al een groot gezin. Drie, vier kinderen zagen we helemaal zitten.

Op mijn 27ste kregen wij ons eerste kind, een zoon. Op mijn 29ste werd daar nummer twee aan toegevoegd, wederom een zoon. Op mijn 30ste nummer drie, ook weer een zoon.

Ervan overtuigd dat wij alleen maar jongens kunnen maken, gingen wij voor de vierde, tevens laatste zoon, en dat werden… twee meiden.

 

Mensen vragen aan me: Hoe doe je het??? Hoe houd je het vol???

Heel simpel. Ik vind het geweldig. Ik ben voor het moederschap gemaakt. Zwanger worden was voor ons gelukkig al geen moeilijke zaak, we zijn schijnbaar een nogal vruchtbaar stel. Ik hoefde er maar aan te denken en het was al raak.

Zwanger zijn vond ik heerlijk. Geen kwaaltjes, alleen maar oxytocine.

En bevallen – ik durf het bijna niet te zeggen – ging me iedere bevalling makkelijker af.

Maar dat was het zwangere tijdperk. Nu zijn ze er en nog steeds en vind ik het meer dan goed te doen.

 

Vijf kids in vijf jaar tijd. Dat is een bewuste keuze geweest. Okay, de tweeling niet natuurlijk, dat is gewoon een cadeautje van Moeder Natuur geweest. Twee voor de prijs van één. Maar meerdere kinderen die dicht op elkaar volgen was wat we wilden en wat ons gelukkig geschonken is.

De kids hebben veel aan elkaar, spelen leuk met elkaar en we hopen dat ze de beste vriendjes en vriendinnetjes worden. Nu zijn de verschillen in leeftijd en ontwikkeling nog relatief groot, maar als ze straks ouder zijn, kunnen ze elkaar goed aanvoelen, begrijpen, met elkaar mee opgaan, omdat ze dan allemaal min of meer in dezelfde levensfase zitten.

En ja, natuurlijk is het druk in huis en komen we slaap tekort. Het zijn tropenjaren. Maar blijkbaar varen wij wel bij een Tropisch klimaat, want we genieten volop.

 

Toch zijn er twee dingen waar ik af en toe mee worstel. Ten eerste is dat het verdelen van mijn aandacht. Ik kan niet overal tegelijk zijn, ik heb maar 2 armen en kan dus niet iedereen tegelijk troosten als dat nodig, of iedere dag met allemaal spelletjes doen of even rustig met ze zitten. Daar worstel ik nog wel eens mee. ‘Zal dat effect hebben op hun karaktervorming?’ Maar dan bedenk ik me tegelijkertijd: ze hebben gelukkig ook elkaar. Hopelijk kunnen ze ook troost en een speelmaatje in elkaar vinden. Die kans is wel groot in ieder geval. En ze hebben natuurlijk ook hun vader!

Daarnaast mis ik wel eens wat tijd voor mezelf. Dat schiet er volledig bij in. Maar gelukkig hebben mijn man en ik daar op natuurlijke wijze een fijne modus in gevonden. Trekt de een het echt even niet meer, dan neemt de ander het moeiteloos over. En we hebben geluk met het feit dat ons beider ouders in de buurt wonen, die willen niets liever dan bijspringen wanneer nodig.

 

Mijn man en ik hebben sowieso de 1donderdag van de maand date-night. Dat is heilig voor ons. Met z’n tweeën naar de film of uit-eten: ontspannen, bijpraten en dan het liefst niet over de kinderen. Omdat we naast papa en mama bovenal echtgenoot en echtgenote zijn. Dat heeft ondanks alle kinderdrukte prioriteit. Want als wij elkaar uit het oog verliezen, zijn de kinderen daar niet mee gebaat. Er gaat in onze ogen niets boven een goede, liefdevolle relatie tussen een vader en een moeder. Dat is de basis van geluk, ook voor de kinderen.

 

‘Komt er nog eentje bij?’ is de vraag die wij keer op keer krijgen. In principe niet.

Maar zeg nooit nooit! ☺

 

Wil je meer bijzondere of persoonlijke verhalen lezen? Dat kan! Lees dan bijvoorbeeld ook:
De jongste moeder ter wereld.
Zeg maar nee, dan krijg je er twee.

Man doet zwangerschapstest en blijkt zwanger (maar de grap krijgt een naar staartje)

Reageer op artikel:
Vijf kinderen in vijf jaar tijd
Sluiten