Met mijn man naar de verloskundige… Wie is er zwanger? Hij of ik?

Nooit zal ik vergeten die keer dat mijn man mee mocht (lees: moest) naar de verloskundige.

 

Of er wel een man in het spel was…

Rond de 39e week vroeg de verloskundige mij of mijn partner ik wel bij elkaar waren. En of hij een keertje mee wilde komen. Wel zo leuk als ze elkaar al een keertje hadden ontmoet voordat de bevalling zou aantreden. Mijn man vond het eigenlijk onzin, maar nadat ik vertelde – een beetje uit mijn duim gezogen – dat alle mannen altijd meegaan. Dat het anders flink kan misgaan tijdens de bevalling, en toen was hij om.

 

Wij samen in de auto naar de verloskundige. Allereerst zaten we in de wachtkamer (ik houd ervan om overal te vroeg of in ieder geval op tijd aan te komen). De afspraken liepen enorm uit, dus voldoende tijd om de omgeving goed in ons op te nemen. Ik zag mijn man om zich heen kijken: posters van de binnenkant van baarmoeders, geboortekaartjes, tijdschriften over de roze wolk die tegen bleek te vallen. En niet te vergeten, om ons heen allemaal enorme vrouwen met enorme buiken, ook wachtend, hand in hand met hun partner. Fjeeii, gelukkig, nu leek het of dat inderdaad de gebruikelijke gang van zaken is.

 

Die zit

Eindelijk, mijn man begon al tegen te sputteren, 45 minuten later waren we aan de beurt. Mijn man stapte overdreven enthousiast binnen, gaf de verloskundige een hand en stelde zich voor. Nog voordat zij een stoel voor hem erbij had gepakt, ging hij heerlijk zitten op de plek waar de zwangere meestal zit. Ik zag haar al een beetje vreemd kijken dat mijn man zijn vrouw – nou ja, ik had meer weg van een nijlpaard – liet staan en hij zelf ging zitten, maar ze trok heel lief meteen een stoel voor bij.

 

Controle

Toen begon ze: eerst even de bloeddruk meten. Waarop mijn man zonder blikken of blozen zijn mouw omhoog stroopte en iets in de trant van zei ‘of ze hem ook even wilde controleren’. Ze reageerde een beetje lacherig en zei dat ze dat best wel wilde doen, maar dat het toch meer om de bloeddruk van de zwangere vrouw ging.

Een beetje beteuterd dat hij niet als eerst mocht, wachtte hij rustig af. Totdat ook hij z’n bloeddruk mocht laten meten. Zo gezegd, zo gedaan.

Hierbij bleef het niet, meneer wilde ook zijn ijzer laten testen en op de weegschaal staan, gelukkig hoefde ze nog net niet aan z’n buik te voelen …

 

Tot de volgende keer

De verloskundige kon dit enthousiasme wel waarderen en moest er stiekem ook wel om lachen. Toen we wegliepen zei mijn man tegen alle zwangere dames in de wachtkamer:

‘Was gezellig, tot volgende week!’. En dat deed hij vanaf dat moment. Alle bezoekjes die we nog te goed hadden (ik beviel 8 dagen te laat), ging hij mee. En leuk dat hij het vond!

 

Verhalen uit de verloskamer (door Meike Hendriks)

 

Reageer op artikel:
Met mijn man naar de verloskundige… Wie is er zwanger? Hij of ik?
Sluiten