Wat verborgen reflux bij een kindje én bij ouders teweeg kan krijgen
Deborah vertelt heel openhartig over wat verborgen reflux en een koemelkallergie heeft gedaan met haar dochtertje Lizzy, maar ook met haar zelf en haar man Tijs.
Dank voor het delen van je ontroerende verhaal Deborah!
Zwanger of niet?
Begin 2016, we waren net een paar maanden getrouwd voor de kerk en wisten dat we graag een kindje wilden. In mijn hoofd het idee dat het toch wel een paar maanden kon duren. Maart 2016 ik had vermoedens dat ik zwanger was. Erg moe en mijn lichaam was aan het veranderen, merkte ik. Ik belde mijn man en vertelde dat ik voor 90% zeker wist dat ik zwanger was en of hij samen een test wilde doen of dat ik het alleen moest doen. Zijn antwoord: Samen natuurlijk, wat denk jij!
De zwangerschapstest
Die avond deden we een zwangerschapstest en na een kort moment vol spanning kwamen daar 2 mooie streepjes tevoorschijn. Wat een blijdschap! Ik zei meteen tegen mijn man: ‘En ik heb het gevoel dat het een meisje wordt’. Uiteraard maakte het geslacht ons totaal niks uit.
Zwanger!
Blij gingen we het meteen mijn moeder vertellen. De dagen daarna regelde ik een afspraak bij de verloskundige en een afspraak met moeders voor moeders. De eerste echo was met 6 weken. Het hartje klopte! Helaas was bij mij ook de misselijkheid toegeslagen. Dit werd er de weken die volgden niet minder op. Alles stonk en was vies. Eten en drinken kon ik nauwelijks en de medicijnen die ik daarvoor kreeg hielpen onvoldoende. De zwangerschap zelf verliep prima. Met 11 weken voelde ik voor het eerst kleine ‘plopjes’ onder in mijn buik.
Echo
De 20 weken echo moest ik uitgebreider in verband met dat mijn vader als kind hartproblemen heeft gehad met een hartoperatie. Echter was gelukkig alles in orde bij ons kindje. En het geslacht werd bekend gemaakt. En mijn gevoel klopte. Wij kregen een dochter!
De misselijkheid en moeheid werd met 23 weken wat minder gelukkig. Onze dochter was volop bewegelijk in de buik. Erg leuk! Wel had ze erg vaak de hik. Dit heeft ze erg vaak gehad tot het einde van de zwangerschap.
De bevalling
Ik verwachtte zelf vroeg te bevallen. Dat hoopte ik, omdat ik er toch wel klaar mee was met zwanger zijn. Het was heel bijzonder, maar de spanning van hoe alles ging en zou gaan werd mij toch wat teveel. Echter dacht onze dochter er anders over en bleef lekker zitten tot 40 weken precies.
Ze is na een relatief normale, poliklinische bevalling van 11 uur op de uitgerekende datum ter wereld gekomen. Wat een mooi meisje! Dolgelukkig!
De kraamtijd
We moesten een nachtje blijven, omdat onze dochter meer dan 24 uur in gebroken vliezen had gezeten. Daarna mochten we naar huis. Thuis kregen we een erg jonge kraamzuster. De borstvoeding leek meer dan goed te lopen. Alleen deed het erg veel pijn.
Twee dagen na de geboorte huilde onze dochter veel. We dachten dit hoort erbij. Wellicht krampjes of krijgt ze teveel of te weinig voeding. Ik had last van stuwing na 3 dagen en was niet fit. Spanning en alles kwam er misschien wel uit. Samen met de kraamzuster gekeken naar de borstvoeding. Zij dacht dat ons meisje misschien wel teveel melk kreeg. Ze hapte goed aan, maar was erg gulzig. Geprobeerd om 10 minuten borstvoeding te geven en dan de andere borst nog 10 minuten.
Huilen
Helaas werd het huilen hier niet minder door. ’s Ochtends als ze kraamzuster kwam gaven wij ons meisje aan haar, zodat wij konden gaan slapen en zij haar even mee naar beneden kon nemen. De kraamzuster wist zelf naar ons idee ook niet goed wat ze met onze dochter ‘aan moest’ om het zo maar te zeggen. In de box of in bed leggen kon niet want dan schreeuwde onze dochter nog harder. Dus baby in de ene arm en stofzuiger in de andere arm, zo deed de kraamzuster dat.
Het huilen bleef aanhouden
Na twee weken zijn we begonnen met inbakeren. Onze dochter sliep vanaf het begin in de kinderwagen op onze slaapkamer. We vonden dit zelf prettig om haar in de gaten te houden en ook voor de binding. Echter sliep ze nooit in de kinderwagen. Onze dochter huilde/krijste ruim 15 uur per dag. Overdag liep ik 2 uur rond in het winkelcentrum bij ons in de buurt, dan was ze stil. Maar slapen deed ze niet. Hazenslaapjes maakte ze overdag en dat bij mij in de arm. In de box hoefde ik haar echt niet te leggen, want dan was het binnen een korte tijd paniek en krijste ze alles bij elkaar. In bed hetzelfde, overdag sliep ze nooit. ’s Nachts was het met korte momenten en dan ingebakerd. Dit leek wel wat effect te hebben. Zo kon ze zichzelf niet wakker slaan.
Zoals mijn man en ik ook zelf prettig vinden, hielden wij een bepaalde structuur aan voor onze dochter. Knuffelen/spelen, eten en naar bed. Dit was echter bijna niet mogelijk omdat onze dochter zoveel huilde en ieder uur om voeding leek te vragen. Ik gaf borstvoeding en soms duurde voeden anderhalf uur en na een uur wilde ze dan weer. Dit was voor mij erg vermoeiend. Ik had een erg goede productie, dus daar lag het niet aan. Ook sliep ze dus niet in haar eigen bedje of box, maar lag ze vooral bij mij of ’s nachts op mijn buik of in mijn armen naast mij in bed. Dan konden we zelf nog een paar uurtjes mee pakken tot ze weer begon met huilen. De nachten hebben we veel om beurten beneden doorgebracht met dochterlief op de arm. Overdag zat ze veelal in de draagzak om haar bij mij te hebben. Dan kon ze zelf ook wat momentjes slapen.
Diëtiste en lactatiedeskundige
Onze dochter zat ook helemaal vol met puistjes/uitslag. Dit bij de huisarts laten zien en vermoedde baby acne. Ook het huilen voorgelegd. In overleg en voor de zekerheid moest ik kijken of ze geen koemelkallergie had. Ze verwees mij naar de diëtiste en ik moest geen melkproducten meer drinken als ik borstvoeding bleef geven.
Inmiddels was onze dochter 2 maanden. Omdat het huilen ons niet normaal leek hebben we de hulp ingeschakeld van een lactatiekundige. Wellicht lag het toch aan de borstvoeding en kreeg ze niet genoeg binnen. Door het vele huilen viel ze af. Ze was op een gezond gewicht bij de geboorte dus daar maakte ik mij niet zo’n zorgen om. De lactatiekundige gaf het advies hoe ik onze dochter het beste neer kon leggen op een voedingskussen voor mij voor een fijne houding. Tevens had ze het vermoeden dat onze dochter de zogeheten achtermelk niet binnen kreeg en moest ik mijn borsten tijdens de voeding dus masseren. Ik had harde klieren er in die pijn deden, dus dat weg masseren was geen pretje. Ondanks dit goede advies bleef ons meisje erg veel huilen.
Osteopaat en manueel therapeut
Vervolgens hebben we een osteopaat bezocht. Deze gaf aan dat de nekwervels niet recht zaten van onze dochter, vermoedelijk door de bevalling. Na de 2e behandeling vond ik het wel prima en ben ik doorgegaan naar een manueel therapeut, omdat ik het allemaal te lang vond duren. Onze dochter had duidelijk ongemak en wij begonnen uitgeput te raken. Wij wilden onze dochter geen pijn zien lijden. De manueel therapeut bevestigde dat de nekwervels niet goed zaten en had deze snel genoeg recht gezet. Thuis merkte ik daarin wel iets van verschil. Ze leek wat beter te liggen, maar toch bleef ze veel huilen.
Maar de problemen bleven
Regelmatig bij het consultatiebureau dit probleem aangegeven. Ze hebben ook vaker gevraagd of we dachten dat er iets medisch aan de hand was. We zagen wel wat vreemde dingen bij onze dochter, zoals veel slikken, erg veel de hik, soms leek ze te stikken als ze in de kinderwagen lag. Toch gaf ik aan dat ik het niet wist en niet zozeer dacht dat het medisch was. Tot we op een gegeven moment daar voor een consult en dat ik aan gaf dat ze bleef huilen. Op de momenten op het buro sliep ze natuurlijk altijd in mijn armen. Fijn dat ze natuurlijk op die momenten even kon bij tanken. Maar wilde ook graag laten zien hoe erg ze huilde. De verpleegkundige van het buro gaf aan of dat we niet dachten aan reflux. Ik twijfelde, maar wist het niet.
Er moest iets gedaan worden
Eenmaal thuis was ik aan het appen met een vriendin. Haar zoontje was opgenomen geweest kort na de geboorte omdat hij verborgen reflux bleek te hebben. Ze noemde alle dingen op waar hun zoontje last van had. Dit kwam compleet overeen met ons verhaal en wat onze dochter had.
Ik heb direct ingegrepen door de huisarts te bellen en het verhaal uit te leggen. Omdat in mijn familie veel allergieën en astma voor komt twijfelde ze niet en schreef ze meteen een verwijzing voor de kinderarts uit. Na de kinderarts gebeld te hebben voor een afspraak konden ik die week daarna meteen terecht. Mijn man en ik waren zo op dat er iets gedaan moest worden.
Koemelkallergie en verborgen reflux
We gingen voorbereid naar de kinderarts door een heel lijstje met symptomen van onze dochter te hebben opgeschreven. Dit kwam compleet overeen met het lijstje van verborgen reflux op internet. De kinderarts onderzocht haar en het was vrij duidelijk dat ons meisje inderdaad een koemelkallergie bleek te hebben en verborgen reflux. We kregen medicijnen voorgeschreven. Omdat wij huilend bij de kinderarts zaten en aangaven dat we aan het einde van ons latijn waren, gaf de kinderarts aan dat als we merkten dat we het echt niet meer trokken dat we moesten bellen. Dan konden zij kijken wat ze konden betekenen en eventueel een opname plannen zodat onze dochter maar ook wij bij konden komen.
Moeheid en verdriet
Inmiddels was ik deels overgegaan op flesvoeding en deels bleef ik borstvoeding geven. We kregen een machtiging van de kinderarts voor koemelkvrije kunstvoeding. Dit ging gelukkig goed. De flessen dronk ze goed en ons meisje ontwikkelde zich erg snel en goed. Het was een pittig dametje dat veel meer wilde dan dat ze kon.
Na twee dagen medicijnen dachten we, yes het werkt. Helaas kwamen we hier 5 dagen later van terug en huilde ons meisje weer net zo hard als van te voren. Wij huilde met haar mee, omdat het huilen van dag en nacht door merg en been ging. Mijn man werkte overdag en was ’s avonds moe van het werken. Ik was moe van het hele dag een huilende baby te hebben. En het deed ons beiden ontzettend veel verdriet ons meisje zo’n pijn te zien hebben van de reflux.
Opname
Hierdoor de poli kindergeneeskunde gebeld en gezegd dat we het niet meer aan konden. Onze dochter bleef huilen en we wisten niet meer hoe verder. We hebben verteld dat de kinderarts aan gaf dat een eventuele opname mogelijk was. De assistente zou mij die middag terug bellen.
Die middag zou onze dochter, die toen 9 weken was om 17.00 uur opgenomen worden ter observatie. Tevens gaven ze aan dat een opname vaak een reset is om uit de huidige situatie te komen. In het ziekenhuis gaven ze ons het advies met name zelf rust te nemen. De afspraak was dan ook dat ik de 1e en laatste voeding zou komen geven. Omdat dit nog borstvoeding zou zijn. Verder zat ze op kunstvoeding.
Van huilbaby naar vrolijk meisje
De eerste avond bleek al meteen duidelijk dat de medicatie niet werkte en kreeg onze dochter andere medicijnen. Haar slokdarm was aangetast door het maagzuur en dat maakte dat ze zo’n pijn had. Haar slokdarm moest gaan herstellen. Er was direct verschil waarneembaar. Ze huilde duidelijk minder en werd van een huilbaby een vrolijk meisje.
Verwerking
Voor ons was het nogal moeilijk. Alles stond op zijn kop. Mentaal heeft het zowel op relationeel gebied als op psychisch gebied nogal wat gedaan. We waren moe en moesten rusten. Dit deden we ook. Op advies van de kinderarts gingen we naar een medisch psycholoog om daar ons verhaal kwijt te kunnen en tips te krijgen hoe om te gaan met dit stukje verwerking.
Eindelijk genieten!
Na een week mocht onze dochter mee op proefverlof. Dit vonden wij erg spannend. Twee dagen later ging ze weer definitief mee naar huis. We kregen zo’n ander kind thuis. In het ziekenhuis hebben ze haar op een fijne manier geobserveerd en behandeld. Ook waren ze zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam naar ons toe. Thuis konden we het gewenste ritme voortzetten, want onze dochter sliep namelijk. Wat een verademing. Nu konden we eindelijk een beetje gaan genieten.
Ze ontwikkelde zich erg goed. Een snelle, pittige dame. Huilde als iets niet lukte wat ze graag wilde, maar waar ze eigenlijk nog te klein voor was. Verder huilde ze eigenlijk amper. Ze lachte veel zelfs.
Controle
We bleven onder controle van de kinderarts. Helaas heeft ze veel last van oorontstekingen gehad en was ze vaak ziek. Dit kon komen door de maagzuurremmers, omdat deze ook de ziektekiemen minder goed tegen houden dan omdat het maagzuur minder zuur is.
Toen ze 10 maanden was kreeg ze een test of ze nog een koemelkallergie had en moesten we proberen gaan afbouwen van de maagzuurremmers. Echter bleek ze nog een koemelkallergie te hebben en ging het afbouwen niet goed. Ze bleek meer te huilen als we afbouwde. Daarnaast vonden wij het erg spannend. Bang dat ze weer zo zou gaan huilen.
Met 14 maanden was ze dan toch eindelijk medicatievrij. Ons meisje was een ontzettend vrolijk kind wat met de 1 jaar liep en al een aantal woordjes kon zeggen. Ze maakte goed duidelijk wat ze wel en niet wilde. Er zat veel pit in.
Trauma
Met 22 maanden herkende we weer opnieuw reflux klachten. Onze dochter heeft weer een maand zo erg gehuild. Ze kreeg wederom medicijnen. Ook de koemelk kon ze nog niet verdragen. Aan ons zelf merkte we dat we toch echt een soort van trauma aan het huilen overgehouden hebben. Opnieuw hebben we gesprekken gevoerd met de medisch psycholoog. Mijn man sliep namelijk nog altijd slecht en was vaak erg gespannen als de babyfoon aan ging. Maar ook als onze dochter maar 1 kuchje gaf ’s nachts zat hij al in de stress. Ik slikte inmiddels onrustmedicatie omdat ik als een jaar lang erg slecht sliep, onrustig was en door het vele werken in de zorg met een kindje wat veel gehuild heeft het mij niet in de koude kleren ging zitten.
Nu gaat het gelukkig goed
Gelukkig werkte de medicijnen. Inmiddels is onze dochter nu 2.5 jaar oud. Een wijs dametje die verbaal erg sterk is. Ze heeft een duidelijke mening en is erg pittig. Ontzettend lief, maar weet heel goed te vertellen of ze het ergens wel of niet mee eens is. Sinds een maand zit ze volledig op koemelk wat erg goed gaat. En zijn we de maagzuurremmers aan het afbouwen wat ook goed gaat.
Het herstel
Mijn man heeft EMDR therapie voor 2 maanden terug afgerond. Hij heeft er erg veel aan gehad en is een stuk rustiger en minder gestrest. Dit scheelt zo ontzettend veel. Ik ben herstellende van een burn-out. De ontzettende onrustige tijd met onze dochter, het vele huilen, daarnaast veel en onregelmatig moeten werken heeft bij mij geleid dat ik het niet meer aan kon. Ik had een erg kort lontje. Tevens kreeg ik lichamelijke klachten en was het genoeg geweest. Het herstellen gaat met stapjes, maar gaat goed. We genieten van onze dochter die erg vrijgevochten is. Of we ooit voor een 2e gaan is de vraag. Ik hoop ooit nog een broertje of zusje te geven aan onze dochter, zodat ze niet alleen is. Mijn man denkt er echter anders over en is vind dit wel erg spannend. Beiden zijn we bang dat het weer zo zal gaan als in het begin van onze dochter, maar hier heb je nooit uitsluitsel over. Dit kan altijd. We zien wel wat de toekomst brengt. Nu genieten van ons meisje en ons gezin.
Ook interessant:
Meike vertelt over haar postnatale depressie
Een postnatale depressie: deze beroemdheden waren er open en eerlijk over
