Van dismatuur naar kiloknaller
4 januari 2014
Lieve allemaal,
We zijn weer een paar dagen verder en Willem doet het nog steeds erg goed. We hebben gister een artsengesprek gehad en ook de artsen zijn meer dan tevreden met Willem. Zijn hersenscans zijn tot nu toe helemaal goed en de kans op hersenbloedinkjes wordt steeds kleiner. De kleine uk vergeet nog wel af en toe te ademen waardoor zijn hartslag omlaag gaat (een brady heet dat, veroorzaakt doordat de aansturing vanuit zijn hersentjes nog niet helemaal goed werkt).
Volgens de artsen zijn dit slechts incidenten (klinkt vrij relaxed gelukkig) die passen bij zijn leeftijd (en dan bedoelen ze de 30 weken die hij gister is geworden, hoera!). Verder hopen we dat de weegschaal dit weekend de kilo aantikt en dat Willem vanaf dan onze eigen kiloknaller is.
Het komt er eigenlijk op neer dat alles het bij Willem doet en dat het gevaar nu vooral van buitenaf komt, althans kan komen, te weten het risico op infecties. Omdat Willem niet alleen veel te vroeg is geboren (prematuur) maar ook nog eens te klein is voor zijn leeftijd (dismatuur) vanwege zijn groeiachterstand, is zijn weerstand minimaal en is hij dus zeer vatbaar voor van alles en nog wat. Het is daarom erg belangrijk dat onze kleine rakker goed en hard gaat groeien (en dat de griepepidemie de Willemsparkweg overslaat, anders mogen we niet bij hem langs). Zijn voeding (die hij via een sonde krijgt) is de laatste dagen geleidelijk aan opgevoerd, dus daar hebben we alle vertrouwen in.
Met Olivier en mij gaat het ook steeds beter. Waar de eerste dagen vooral de zorgen overheersten, is er – naarmate het beter (en in ieder geval niet slechter) gaat met Willem – nu steeds meer plaats voor blijdschap en geluk. Het grote genieten kan nu dus echt beginnen. Daarmee speelt mee dat er van Olivier en mij in het kader van de verzorging ook steeds meer wordt verwacht. Zo heb ik mijn eerste (lege) luier verschoond en Olivier zijn eerste (megavolle poep)luier (tja het kan vriezen, het kan dooien Olivier). Verder mocht hij vandaag voor het eerst kleertjes aan. We hebben daarom bij Lot vanmorgen een enorme doos met piepkleine kleertjes van mijn neefje Jack opgehaald (je weet niet wat je ziet zo mini). Lot had gehoopt de doos na de vroeggeboorte van Jack nooit meer te voorschijn te hoeven halen, maar wij zijn er vooral erg blij mee (internetshoppen op www.prematuren.nl is toch wat minder gezellig dan shoppen op www.zara.com).
Verder noemen ze Willem op de afdeling een pittig ventje (dus dat belooft nog wat later). Hij laat het duidelijk merken als hij ergens niet van gediend is door de zusters krachtig te trappen met zijn beentjes of met zijn armpje (met daaraan wonderbaarlijk lange vingertjes die hij in ieder geval niet van ons heeft, Olivier overweegt een dna-testje) te zwaaien.
Tot slot zijn Olivier en ik het gesprek met de maatschappelijk werkster van het AMC glansrijk doorgekomen. Ze hoeft ons voorlopig niet terug te zien (nothing personal verder). En eigenlijk ben ik ook best wel trots op ons als team (klinkt heel gezapig maar dat mag in tijden van crisis). Het is natuurlijk nog maar afwachten hoe je in zo’ n situatie met elkaar omgaat en hoe je op elkaar reageert. Daar kun je je van tevoren namelijk geen voorstelling van maken. Olivier en ik zeggen elke dag tegen elkaar dat het ondanks alle stress en zorgen ook een mooie tijd is. Je leert elkaar onder deze omstandigheden op een andere, maar met name op een veel betere manier kennen. Mijn bevindingen so far: Olivier is echt vanaf moment 1 een topvader voor Willem (trotser als een pauw kom je ze maar zelden tegen) en hij zorgt bovendien goed voor mij. Als hij zo doorgaat, is hij dus nog lang niet van me af.
Liefs Olivier & Tessa
Mijn naam is Tessa, en ik ben 33 jaar. Ik woon samen met mijn vriend Olivier en zoontje Willem in Amsterdam.
In juli 2014 kwamen wij erachter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Blijdschap alom natuurlijk. Begin december werd ik echter met spoed opgenomen in het ziekenhuis vanwege ernstige complicaties (in de volksmond zwangerschapsvergiftiging). Dat was geheel onverwacht. De avond daarvoor had ik nog tot laat een strafzitting gehad. Een spannende tijd volgde en ik was erg ziek. Omdat ik nog maar 26 weken zwanger was en de baby bovendien een groeiachterstand had, werd er alles aangedaan om de zwangerschap zo lang mogelijk te rekken. Dit rekken is uiteindelijk tweeënhalve week gelukt. Op kerstavond is onze zoon Willem met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen. Een piepklein mannetje van maar 875 gram. Een zware tijd volgde met ups en downs en uiteindelijk mocht onze zoon na bijna 12 weken ziekenhuis mee naar huis.
Het gaat supergoed met hem en wij genieten elke dag volop. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis en gedurende de maanden dat Willem in het ziekenhuis lag, heb ik mijn familie en vrienden op de hoogte gehouden van de situatie met updates via e-mail. In eerste instantie nog wat serieus van toon, maar na verloop van tijd met steeds meer lucht en humor. Het ging immers steeds beter met Willem. Het schrijven van de updates werkte voor mij bijna therapeutisch en ik heb ontzettend veel positieve reacties gekregen op mijn stukjes.
Mensen vonden het vooral bijzonder dat wij ondanks alles zo positief bleven en spoorden mij aan mijn stukjes aan een breder publiek te laten lezen. Onlangs is bij mij daarom het idee geboren (hoe toepasselijk) om de updates te verwerken tot columns voor ‘Buskruit met’.
