Uitje naar de verloskundige
De verloskundige
Nooit zal ik vergeten die keer dat mijn man mee mocht (lees:moest) naar de verloskundige. Rond de 39e week vroeg de verloskundige mij of mijn partner ik wel bij elkaar waren en of hij een keertje mee wilde komen. Wel zo leuk als ze elkaar al een keertje hadden ontmoet voordat de bevalling zou aantreden. Mijn man vond het eigenlijk onzin, maar nadat ik vertelde– een beetje uit mijn duim gezogen – dat alle mannen altijd meegaan en dat het anders flink kan misgaan tijdens de bevalling, was hij om.
Wij samen in de auto naar de verloskundige. Allereerst zaten we in de wachtkamer (ik houd ervan om overal te vroeg of in ieder geval op tijd aan te komen) en onze afspraak liep enorm uit. Ik zag mijn man al een beetje om zich heen kijken; posters van de binnenkant van baarmoeders, geboortekaartjes, tijdschriften over de roze wolf die tegen bleek te vallen en niet te vergeten om ons heen allemaal enorme vrouwen met enorme buiken ook wachtend hand in hand met hun partner. Fjeeii, gelukkig, nu lijkt het of dat inderdaad normaal is.
45 minuten later waren we aan de beurt. Mijn man stapte overdreven enthousiast binnen en gaf de verloskundige een hand en stelde zich voor. Nog voordat zij een stoel voor hem erbij had gepakt ging hij heerlijk zitten op de plek waar de zwangeren meestal zitten. Ik zag haar al een beetje vreemd kijken dat mijn man zijn vrouw –nou ja, ik had meer weg van een nijlpaard- liet staan en hij zelf ging zitten, maar ze pakte heel lief meteen een stoel voor mij.
Toen begon ze: eerst even de bloeddruk meten, waarop mijn man zonder blikken of blozen zijn mouw omhoog stroopte en iets in de trend zei of ze hem ook even wilde controleren. Ze reageerde een beetje lacherig en zei dat ze dat best wel wilde doen, maar dat het toch meer om de bloeddruk van de zwangere vrouw ging.
Een beetje beteuterd dat hij niet als eerst mocht, wachtte hij rustig af totdat ook hij z’n bloeddruk mocht laten meten. Zo gezegd, zo gedaan.
Hierbij bleef het niet, meneer wilde ook zijn ijzer laten testen, op de weegschaal staan, gelukkig hoefde ze nog net niet aan z’n buik te voelen 😉
De verloskundige kon dit enthousiasme wel waarderen en moest er stiekem ook wel om lachen. Toen we wegliepen zei mijn man tegen alle zwangere dames in de wachtkamer:
‘Was gezellig, tot volgende week!’ En dat deed hij vanaf dat moment, alle bezoekjes die we nog te goed hadden (ik beviel 8 dagen te laat) ging hij mee en leuk dat hij het vond!!
