Mijn stiefkinderen noemen mij mama
Mijn stiefkinderen noemen mij mama
Toen ik Rob ontmoette wist ik al snel dat hij al twee kinderen had. Hij was uit elkaar met zijn jeugdliefde en ze hoopten allebei weer gelukkig te worden met een ander, maar vooral dat de kinderen gelukkig zouden blijven.
Eerste ontmoeting
Ik vond het ontzettend spannend. Twee meiden van vier en zes jaar oud, ik hoopte maar dat ze me leuk zouden vinden. Ik denk dat Rob het ook heel erg spannend vond, want hij deed ontzettend nerveus. Ik had bedacht om een leuk uitje te gaan doen met de kinderen, iets waarbij we niet meteen heel veel hoefden te praten en waarbij we vooral een beetje lol konden maken. Toevallig was er kermis in het dorp, dus dat was makkelijk bedacht. Ik ben een soort kleuter die alles leuk vindt en Rob houdt daar wat minder van. De meiden vonden het waanzinnig dat ik mee ging in de attracties. Ik had ze per ongeluk helemaal voor me gewonnen.
Ging vrij snel
Het ging allemaal heel snel, ik kreeg een andere baan en zou eigenlijk moeten verhuizen. Rob vond het logisch dat ik bij hem zou intrekken. Maar eerst moest ik zijn ex-vrouw A. ontmoeten. Dat was eigenlijk een leuke ontmoeting. Ze was blij voor Rob en ze was eigenlijk ook blij dat ze meisjes mij leuk vonden. Dat ze het allemaal wat snel vond gaan, voelde ik wel aan, maar ze zei het niet letterlijk.
Veel bij mij
Doordat A. ineens ander werk kreeg, deed A. steeds meer een beroep op Rob qua kinderen. Maar Rob kreeg het steeds drukker, dus het kwam meer op mij neer. Ik werk vanuit huis en ben flexibel. De kinderen vonden het het fijn om thuis te zijn en ik merkte dat ik het ook echt heel erg leuk vond als ze kwamen. En dat werd steeds meer. A. leek zich steeds meer terug te trekken en de meisjes willen zelfs in de weekenden dat ze bij A. zijn liever bij ons zijn. Dat voelt niet goed. Maar wie ben ik? Nu hebben ze laatst aangegeven mij mama te willen noemen. Ik vind dat een steek in de rug van hun echte moeder, maar ook heel moeilijk om te zeggen dat ik dat niet wil.
Buitenbeentje
In dit geval denk ik dat het beter is me er niet mee te bemoeien. Blijf toch altijd het buitenbeentje, al voelt het nu niet zo. Het zijn niet mijn dochters, maar ik geef ze wel alles. Ik hoop dat we tot een leuke tussenoplossing kunnen komen.
