De mentale gevolgen van een keizersnede die met spoed ingezet moet worden
Een keizersnede die met spoed ingezet moet worden, en de mentale gevolgen hiervan…
Ik was 10 november uitgerekend. Omdat ik een gastric bypass heb, moest de baby extra in de gaten worden gehouden in het ziekenhuis en was de kans op vroeggeboorte erg groot.
11 november
11 november, op naar het ziekenhuis. Inmiddels 40+1 weken zwanger en voor de zoveelste keer voor een extra controle omdat ik me niet goed voelde en omdat ik de baby minder voelde. ik sliep slecht had veel harde buiken en oefenweeën en ik was er simpel gezegd klaar mee. En van een vroeggeboorte was dus geen sprake.
De gynaecoloog vroeg wat ik wilde, ik gaf aan dat ik graag wilde dat ik ingeleid werd.
13 november, D-Day
Op 13 november werd er een ballon geplaatst en daar mocht ik mee naar huis. De volgende ochtend 14 november om 6.30 terug om te kijken of het wat had gedaan. Ik had 2 cm ontsluiting dus de vliezen konden worden gebroken. De weeën begonnen uit zichzelf maar waren niet krachtig genoeg, dus kreeg ik weeënopwekkers. Dit ging redelijk maar de ontsluiting vorderde niet echt. Ik was al een aantal uur op weg en de ontsluiting was pas 3cm.
Ik kwam in een weeënstorm en gelukkig kon ik een ruggenprik krijgen. Maar een aantal uur verder had ik nog steeds maar 4cm ontsluiting.
De uren gingen voorbij en uiteindelijk ‘s nachts om 2.30 uur had ik 10cm ontsluiting en mocht ik gaan persen.
Persen
Ik was doodmoe van de weeën wegpuffen, maar met alle kracht die ik had begon ik met persen. Elke keer voelde ik dat de baby zakte maar ook weer “terugschoot”. Ik zei ook dat hij er niet uit wilde, maar ik moest volhouden, ik deed het goed en hij komt er echt wel uit.
Weer alle kracht bijéén en persen maar, weer voelde ik dat er niks gebeurde.
Inmiddels kwamen er steeds meer mensen de kamer in waaronder ook de gynaecoloog.
Er werd druk heen en weer gelopen en de gynaecoloog nam de bevalling over.
Ik moest weer gaan persen en zij ging proberen met haar handen om hem er uit te krijgen. Dit lukte niet.
Vacüumpomp
Ik had al een aantal keer geroepen dat ik een keizersnede wilde, want dit lukte me niet. Maar ze wilde eerst de vacuümpomp proberen. Ik moest weer persen en zij zette haar benen tegen het bed en trok met de vacuümpomp, deze schoot los. Tweede poging …. en toen ontstond er lichte paniek. De hartslag van de baby daalde heel snel. De gynaecoloog vroeg een aantal keer met strenge stem of het geluid aan kon, ze wilde het hartje horen.
Spoedkeizersnede
Onze zoon was tijdens het persen op zijn zij gedraaid dus hij bleef met zijn schouders achter mijn bekken hangen. Ik was al bijna 19 uur bezig en toen… mijn bed werd in elkaar gezet, hekken werden omhoog geklapt, apparatuur werd op het bed gelegd. En hup naar beneden naar de operatiekamer.
Ik had nog persweeën, maar ik mocht niet meer persen ik moest de weeën wegpuffen.
De lichten van het plafond flitste voorbij. Mijn moeder moest achterblijven op de gang en mijn man werd apart genomen om een pak aan te trekken. Hij was compleet van slag, stond met zijn rug tegen de muur en kon niks doen.
Daar was ‘ie eindelijk
Ik werd gelijk de operatiekamer ingereden, ik had al een ruggenprik dus die konden ze gebruiken om de rest te verdoven. De tijd van de verloskamer naar de operatie tafel heeft zo’n 10 minuten geduurd.
Het was behoorlijk druk in de operatiekamer. Ik was in paniek, bang om ons kindje te verliezen.
Mijn man kwam bij me zitten en er werd snel uitgelegd wat er ging gebeuren.
Ik voelde geduw in m’n buik ik hoorde allerlei termen en geluiden van apparatuur. Ik die nog steeds in paniek was probeerde bij te komen en te luisteren wat er gebeurde. Dit lukte niet echt maar opeens was hij daar. Om 5.01 uur ging het doek naar beneden en hing er een baby voor m’n neus.
Controle
De anesthesist en anderen feliciteerde ons en wilde uiteraard de naam weten. Onze zoon was gezond en op het moment niet in levensgevaar. De navelstreng werd door mijn man doorgeknipt en daarna kreeg ik hem bij me.
Daarna gingen mijn man en mijn zoon met de kinderarts mee om hem te controleren. Op alle punten was hij volledig goed gekeurd.
Man en kind weg, en ik moest achterblijven om de placenta te verwijderen en om gehecht te worden. Tijdens het verwijderen van de placenta begon de verdoving uit te werken, ik voelde stekende pijn.
Er zat niemand bij me dus ik riep dat ik pijn had, Gelukkig kwam er snel iemand naar me toe en gaf extra verdoving. Toen dat klaar was werd ik naar de uitslaapkamer gebracht. En na een uur mocht ik eindelijk naar boven naar mijn man en onze zoon geboren op 15 november en kerngezond.
PTSS
Weken na de geboorte ging het niet goed met mij en kreeg in de diagnose PTSS (post traumatisch stress syndroom). Het gaat nu een stuk beter maar nog steeds heb ik er “last” van.
Dit was mijn verhaal en ik zou willen zeggen tegen andere moeders: als je zoiets mee maakt, praat erover en zoek hulp. Ik had het gevoel dat ik gefaald had, maar nu besef ik dat dit absoluut niet zo is.
Het bevallingsverhaal van Rianne: 51 uur, maar wat is het de moeite waard geweest!
