“De dag die je weet die komen gaat”… Voor de 1e keer naar de spoedeisende hulp (door Sharon)
Het is woensdag en samen met vriendinnen hebben we een ouderwets wandelclubje, en ook gewoon even lekker bijkletsen. Ik ben de enige met kinderen en af en toe moeten die even kunnen razen, uitlaten zeggen we hier altijd, maar er is nog iemand die uitgelaten moet worden en dat is de hond van Femmie.
Frontale botsing
We hebben ons rondje er bijna opzitten, ik ben aan het kletsen met Femmie en Elis terwijl ik de kinderwagen voortduw met de Demi erin. Jesse is aan het rennen op het voetpad en de hond rent zich moe op het uitlaatgebied ernaast.
En dan… Ik zie de hond aan komen rennen, naar zijn baasje en dus naar ons allemaal. Jesse rent richting de hond en BAM frontaal klappen ze tegen elkaar op. Ik zie Jesse als een klein lappenpopje de lucht in vliegen en land met zijn gezicht op de grond. Het was zo een val die je in tekenfilmpjes ziet.
Adrenaline-rush
De kinderwagen laat ik staan, ik sprint op Jesse af en daar zag ik al dat het flink mis was. De adrenaline kicks inn en ik probeer zo kalm mogelijk te blijven. Ik roep naar Elis dat ik de zakdoeken wil onderuit de kinderwagen. “Bel zijn vader en zeg dat hij hier moet komen”. ” Bel de spoedpost, dit is niet goed”.
Jesse kan alleen maar huilen…. gelukkig maar. Het had nog erger gekund. Door al het bloed kon ik niet alles goed zien,maar die lip was toch erg duidelijk. Gespleten! Een litteken voor altijd dacht ik.
Al lopend naar de straat komt daar papa aan gereden, ik zeg de meiden dat ze maar naar mijn huis moeten lopen met Demi.
Ziekenhuis
Naar het ziekenhuis toe, achterin met Jesse op schoot die maar bleef huilen…
Het bloeden werd inmiddels wat minder, dus ik kon wat beter kijken naar zijn tanden en zijn tong. Alles intact! Pfieuw!
Gelukkig hoefde het uiteindelijk niet gehecht te worden, door de zwelling kwam de lip weer tegen elkaar aan en konden ze het plakken. Jesse viel onder het wachten in slaap en heeft daar niks meer van mee gekregen.
Bij thuiskomst zaten Femmie, Elis en mijn schoonmoeder op de bank te wachten op Jesse. Fem voelde zich erg schuldig, al was dat niet nodig. Er was totaal geen opzet in het spel, gewoon speelsheid van beide kanten. Ze beloofde de dag erna te komen met ijsjes.
Die dag dus…
De dag die je weet die komen gaat… de eerste keer naar de spoedpost want hij is gevallen…. je probeert je er altijd op voor te bereiden. Maar man man man ik ben 10 jaar ouder geworden in een uur tijd.
Nu hopen op een goed herstel van de lip, en hopen dat Jesse er vanaf kan blijven.
Liefs Sharon!
Wil je tips en tricks wanneer eerste hulp bij kinderongelukjes nodig is? We hebben daar in opdracht van en samenwerking met Stichting Koninklijke Nederlandse Vereniging EHBO een heel handzaam, begrijpelijk, leuk maar vooral nuttig boekje over geschreven. Buskruit met EHBO. Hier te koop.
Wil je meer lezen van Sharon heerlijke en herkenbare blogs? Lees dan ook:
Shoppen met obstakels (door Sharon)
Het open en eerlijke verhaal over borstvoeding van Sharon
Daar is ie dan: het vervolg op het eerlijke verhaal over borstvoeden (door Sharon)
