Nina
Nina Gastblogger 20 jan 2017

Spijt van mijn abortus

Omdat ik niet tegen de pil kan vrijen wij veilig, in zoverre, we doen het of niet tijdens mijn vruchtbare dagen of we doen het met condoom. Ik heb al jaren een regelmatige cyclus en mijn drie kinderen zijn 100% zeker verwekt tussen de 11e en 15e dag van mijn cyclus. Die maand deden we het op de 23e dag onveilig. Ik wist zeker dat we helemaal ‘safe’ zaten. Niet dus. Een paar weken later voelde ik me moe en een beetje misselijk, ik herkende het gevoel direct: zwanger.

Ik kocht een zwangerschapstest samen met een vriendin en deed deze op de wc terwijl mijn kinderen in de speeltuin zaten en mijn vriendin toekeek. De streep kleurde direct op. ZWANGER. Mijn god, hoe dol ik ook op kinderen ben, hier zat ik echt niet op te wachten. Mijn vriend was voor werk in het buitenland en ik besloot hem hier nu niet mee lastig te vallen. Alles in mijn lichaam zei dat ik dit niet wilde. Ik belde de huisarts en zat daar de volgende ochtend voor een gesprek. Ik vond het een zwaar gesprek, de huisarts zat daar zelf met een dikke buik en ik kon niet goed onder woorden brengen waarom ik dit niet wilde.

Toen mijn vriend een paar dagen later thuis kwam en ik nog meer hormonen in mijn lijf had, wist ik het niet meer. Ik kon alleen nog maar huilen en mijn vriend wist totaal niet wat hij hiermee aan moest. Ik wist dat de tijd aan het dringen was, dus ik besloot een afspraak te maken bij de abortuskliniek en dan zou ik er wel uit zijn. Die dag kwam dichterbij en ik wist nog steeds niet waar ik goed aan zou doen. Het enige was ik wel zeker wist is dat een abortus nu (ik was toen 6 weken) een stuk draaglijker zou zijn dan een paar weken verder. Ik ben normaal gesproken al niet zo goed in beslissingen nemen en nu wist ik het echt niet. Met lood in mijn schoenen liep ik samen met mijn vriend de kliniek binnen.

Ondanks al mijn twijfels had ik besloten die niet kenbaar te maken in deze kliniek, want dan zouden ze het nooit doen. Ik kreeg een echo om te kijken of ik echt zwanger was en voor het eerst bij een echo stond het scherm niet naar mij toe. Ze willen je geen pijn doen of een schuldgevoel geven, dus het gaat er heel anders aan toe dan bij een normale echo. Toen ik daar lag eiste ik van mezelf me te vermannen en te doen waar ik voor was gekomen. Ik deed mijn verhaal en al snel kreeg ik de eerste pil. Ik stopte hem in mijn mond en slikte hem door. Wat deed ik in hemelsnaam dacht ik toen ik de pil doorslikte. Ik had direct spijt. Ik kon niet meer terug. De tranen sprongen me in mijn ogen en direct spookten er alleen maar babynamen door mijn hoofd. Vechtend tegen de tranen en met de grootste brok in mijn keel liep ik de kliniek uit, ik barstte in tranen uit. Mijn vriend begreep er niks van. Ik wilde dit toch?

Ik vertelde hem dat ik dat eigenlijk niet wist of ik dat wel wilde. Hij zei meteen dat hij het eigenlijk ook niet wilde, maar we waren te laat. Ik miste dit frummeltje nu al. Nu een aantal maanden later is er geen dag voorbij gegaan dat ik geen spijt had. Iedere ochtend onder de douche denk ik eraan en dan probeer ik het gevoel weg te krijgen. Mijn vriend en ik hebben het nu over opnieuw zwanger worden. Het voelt niet eerlijk om dat te doen, maar ik denk dat het de pijn zal verzachten. Met het opschrijven van dit stuk wil ik andere vrouwen waarschuwen. Neem dit soort beslissingen niet overhaast, je kunt nooit meer terug.

Reageer op artikel:
Spijt van mijn abortus
Sluiten