Ruziënde kinderen…
Ruziënde kinderen…
Niets is zo erg als het geluid van ruziënde kinderen. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat wij met ons gezin met vakantie gingen en mijn moeder soms met hand vanaf de bijrijdersstoel naar achteren mepte. Ik besefte me toen natuurlijk niet hoe irritant wij waren. M’n broer had een vies wondje en raakte mij daar steeds mee aan waardoor ik flipte. Mijn jongere zusje wilde een bandje van Kinderen voor Kinderen luisteren en ik herinner me nog dat mijn broer en ik steeds andere teksten in haar oor fluisterden waardoor zij helemaal gek werd. Het doen of je slaapt en net teveel ruimte innemen van de ander, moeders die een denkbeeldige scheidslijn moest maken waar we niet overheen mochten en vader die de boel probeerde op te vrolijken door ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’ in te zetten. Ik kan je uit ervaring vertellen dat dat spelletje rete-ingewikkeld is op een snelweg waar iedereen gemiddeld 130 km per uur rijdt. Mijn moeder maakte de reis nog wat meer ontspannen door iedere 20 minuten te moeten plassen waardoor we weer langs de kant van de weg stonden zodat zij haar blaas kon legen. Met een beetje mazzel werd mijn broer nog misselijk en spuugde de hele auto onder, waardoor mijn zusje en ik de laatste paar uren van de autorit daar lekker over konden klagen.
Nu ik zelf kinderen heb en ga reizen kan ik ze ook met liefde achter het behang plakken. Dingen die normaal totaal niet belangrijk zijn krijgen ineens veel waarde. Bijvoorbeeld wie op welke plek zit in de auto of het vliegtuig. Who cares echt?? Soms gaat het al mis bij een ritje van een half uur. Scheidslijnen worden direct gemaakt en ze vinden elkaar ineens ook heel erg vies en irritant. Zo mag de een niet met de ander meelezen in een boekje of meekijken op de iPad. Ze vermoorden elkaar zowat om het minste of geringste en het liefst zou ik van de bijrijdersstoel naar achter willen meppen, maar ik houd me in en probeer op een gezellige manier ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’ te initiëren op de snelweg. Geen succes gegarandeerd, dat moge duidelijk zijn, maar het scheelt weer een paar minuten ruzie.
Ook maak ik tegenwoordig – ik besef me dat ik totaal rijp ben voor een gesticht – tijdschema’s. De oudste twee kunnen klokkijken, dat werkt helemaal top. Op ieder heel uur mogen ze iets lekkers, om de twee uur mogen ze een kwartier op de iPad en op elk half uur mag iemand een liedje uitkiezen die we dan met z’n allen hard meezingen. Ik moet zeggen: het werkt als een dolle, maar je moet het er wel voor over hebben dat je ieder half uur ‘Let it goooooooo’ of soortgelijk lied moet meezingen en onze baby dan meteen wakker wordt… maar de sfeer is in ieder geval goed!
